Ποιοι στην Ελλάδα ζούνε, σήμερα, καλά; Σίγουρα όχι, οι μόνοι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου. Η εργατική τάξη κι ο εργαζόμενος λαός, αυτοί -ντόπιοι και μετανάστες‐ που με τη δουλειά και τον κόπο τους δημιουργούν όλο τον κοινωνικό πλούτο χωρίς όμως να τον καρπώνονται, βρίσκονται σήμερα αντιμέτωποι με την εργοδοτική τρομοκρατία, με το φάσμα της φτώχειας και της εξαθλίωσης, αντιμέτωποι με την κρατική καταστολή και τα πογκρόμ των φασιστικών ορδών. Δέχονται την ολομέτωπη επίθεση αυτών που εκμεταλλεύονται το μόχθο τους και παρασιτούν σε βάρος τους, αυτών που κατέχουν την εξουσία και τον πλούτο και των υποτακτικών τους. Η επίθεση αυτή δεν έχει στόχο μόνο να αυξήσει το βαθμό της εκμετάλλευσης αλλά και να υποτάξει, να εξανδραποδίσει το λαό που πλέον δεν έχει άλλο δρόμο από το να οργανωθεί και να παλέψει ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου και στις κυβερνήσεις του, ενάντια στην τρόικα (Ε.Ε., Ε.Κ.Τ, Δ.Ν.Τ.).
Εργαζόμενοι‐καλλιτέχνες που ολοένα και περισσότερο δυσκολευόμαστε να ζήσουμε από την καλλιτεχνική μας παραγωγή και δράση και είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε και άλλες δουλειές -όταν δεν είμαστε άνεργοι‐ ενώσαμε τις δυνάμεις μας και στρέψαμε τη ματιά μας προς την σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, αντλώντας τα υλικά της καλλιτεχνικής μας παραγωγής από αυτήν. Στο πρόσφατο παρελθόν η συλλογικότητά μας βρέθηκε κοντά σε αγώνες εργαζομένων αντιμέτωπων με την εργοδοτική αυθαιρεσία, αντιμέτωπων με απολύσεις, με την απώλεια κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με κόπους και θυσίες στο παρελθόν. Βρεθήκαμε κοντά σε κοινωνικούς‐εργατικούς αγώνες και κινητοποιήσεις που αποτελούν σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον. Συνειδητοποιώντας την ταξική μας θέση ως εργαζομένων, διοργανώσαμε το θεματικό φεστιβάλ «WHICH SIDE ARE YOU ON FEST ‐ Για μια τέχνη αντίστασης στο πλευρό των εργαζομένων», επιδιώκοντας να αποκτήσει τα χαρακτηριστικά ενός αγωνιστικού θεσμού που θα φέρνει σε επαφή τους καλλιτέχνες με τους άλλους εργαζόμενους. Ενώσαμε τις φωνές μας με αυτές των χιλιάδων διαδηλωτών που αγωνίστηκαν σε δρόμους, γειτονιές και πλατείες ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα.
Ως εργαζόμενοι ‐είτε μόνο στον καλλιτεχνικό χώρο είτε τόσο σε αυτόν όσο και σε άλλες εργασίες‐ δεχόμαστε και εμείς την ίδια επίθεση της κυρίαρχης τάξης. Θεωρούμε, λοιπόν, επιτακτική ανάγκη τη σύνδεση των καλλιτεχνών με τους αγώνες των άλλων εργαζομένων, στη βάση των κοινών ταξικών τους συμφερόντων και της κοινής επίθεσης που δέχονται. Μια τέτοια ακριβώς σύνδεση, η οποία μπορεί να αναπτυχθεί και μέσω καλλιτεχνικών‐κινηματικών δράσεων αλλά και μέσω θεωρητικών επεξεργασιών, μπορεί σήμερα να δώσει οξυγόνο στην καλλιτεχνική παραγωγή, επιτρέποντας να ανθίσει μια τέχνη αντίστασης που θα αμφισβητήσει τις σαθρές κυρίαρχες αξίες, θα ρίξει φως στις κοινωνικές σχέσεις, φανερώνοντάς τες ως εκμεταλλευτικές και θα επενεργήσει στις συνειδήσεις των εργαζομένων, ριζοσπαστικοποιώντας τες. Είναι αυτή η σύνδεση, είναι η δράση στο πλευρό των άλλων εργαζομένων που μπορεί να παράξει μια ζωντανή τέχνη, ικανή να αποτελέσει σημαντική προσθήκη στο οπλοστάσιο του διαρκούς αγώνα για την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, δίπλα στο βασικό όπλο της ταξικής πολιτικής οργάνωσης και δράσης.
Αυταπάτες, βέβαια, δεν τρέφουμε. Μόνο μία νέα κοινωνία, που δε θα βασίζεται στην «αγία» ιδιοκτησία, στον ατομικισμό, στην εκμετάλλευση και στον ανταγωνισμό, θα μπορέσει να γεννήσει μια νέα, μια διαφορετική τέχνη που θα μπορεί πραγματικά να απαντά στις κοινωνικές ανάγκες, αλλά και να διευρύνει τον ορίζοντά τους. Και όλοι οι εργαζόμενοι καλούμαστε να παλέψουμε για αυτή την κοινωνία! Ενώνουμε λοιπόν τις δυνάμεις μας, συντονίζουμε τις προσπάθειές μας για μια τέχνη στο πλευρό του κόσμου της εργασίας. Τα ατομικά αδιέξοδα όλων μας μόνο συλλογικά και ταξικά μπορούν πια να ξεπεραστούν, με την πάλη στην προοπτική μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, στην προοπτική της αταξικής κοινωνίας.
Αθήνα, Ιούλιος 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου