Δεν θα πεθάνει μόνος τσάκισε τον….

του Μιχάλη Παπαμακάριου από το ΠΡΙΝ

 

Στις 10 Γενάρη η συλλογικότητα εργαζόμενων-καλλιτεχνών «Τέχνη Εν Κινήσει» κυκλοφόρησε μια συλλογή από αντιφασιστικά έργα μελλών της, την οποία βάφτισε με το στίχο του Φώντα Λάδη «δεν θα πεθάνει μόνος τσάκισε τον». 12 τραγούδια από τους Υπεραστικούς, Δημήτρη Καρούσο, Tzouran Tzouran, Doughy Mug, Mc Yinca, Παυλέα (JazzMatazz), Common I, Lady N, Horse Attic, Roadkill, Revolted Masses, Lady Vanishes και db Project, αλλά και εικαστικά έργα των Μάκη Ζέρβα, Δανάης Μπάτση, Ορέστη Ρούτσου, Μαρίας Στασινού, Χρυσάνθης Μούρτη, Χρήστου Σταυρακάκη και Βασίλη Τσατσάνη, και άλλες παρεμβάσεις. Η συλλογή διατίθεται ελεύθερα από το blog της ΤΕΚ και διατίθεται σε μορφή cd-rom από τις εκδόσεις των συναδέλφων έναντι οικειοθελούς ποσού ενίσχυσης.

Κατά τους συντελεστές της συλλογής: «Πηγή έμπνευσης υπήρξε για όλους εμάς, το εφιαλτικό σκηνικό που ζούμε τα τελευταία χρόνια: Η ανεργία, η φτώχεια, η ισοπέδωση του όποιου κοινωνικού κράτους, η ανασφάλεια, η άγρια επίθεση στα δικαιώματα λαού και νεολαίας -αποτελέσματα της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και της αποθράσυνσης της ελληνικής άρχουσας τάξης-  χτυπάνε κόκκινο...   Οι δολοφονικές επιθέσεις των φασιστών και οι δολοφονίες των Shehzad Luqman (μετανάστη εργάτη στα Πετράλωνα) και του αντιφασίστα εργάτη και συναδέλφου μας καλλιτέχνη Killah-P (Παύλου Φύσσα), δείχνουν τον αληθινό στόχο του φασισμού: τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία. Το αστικό κράτος δεν θέλει να αντιμετωπίσει ουσιαστικά το φασισμό, επειδή αυτός είναι γέννημα-θρέμμα του καπιταλισμού. 

Είναι, για να θυμηθούμε τα λόγια του Μπρεχτ, "...ο πιο καταπιεστικός, ο πιο θρασύς, ο πιο δόλιος καπιταλισμός και μόνο ως τέτοιος μπορεί να καταπολεμηθεί". Έναν τέτοιο αγώνα μπορεί να τον δώσει νικηφόρα ένα οργανωμένο και ισχυρό λαϊκό κίνημα ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων, κομμάτι του οποίου είναι και οι εργαζόμενοι καλλιτέχνες. Σε αυτό το πλαίσιο οφείλει να αναπτυχθεί και μια απελευθερωτική πολιτισμική πρόταση, στην οποία φιλοδοξεί να συμβάλλει η παρούσα συλλογή της ΤΕΚ».

Σε αυτό το πλαίσιο ενώθηκαν μουσικοί της Heavy metal, του χιπ χοπ, του ροκ, της ηλεκτρονικής και του σύγχρονου λαϊκού τραγουδιού, δημιουργώντας μια σειρά από αντιφασιστικά μανιφέστα, παίρνοντας θέση δίπλα στο αντιφασιστικό κίνημα, σαν καλλιτεχνική του έκφραση και αναπόσπαστο τμήμα του.

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τη Χρυσή Αυγή, υπογράμμισε με το πιο εκκωφαντικό και τραγικό συνάμα τρόπο την εχθρότητα των φασιστών στους μουσικούς, τη μουσική και γενικά τη τέχνη που παρεμβαίνει στην πολιτική και κοινωνική αντιπαράθεση, χωρίς να κρύβεται πίσω από τη λογική της «ουδετερότητας» που μόνο ουδέτερη δεν είναι.

Όσο και αν πολλοί θα υποθέσουν ότι η συλλογή της ΤΕΚ φτιάχτηκε λόγω της δολοφονίας του Φύσσα, η αλήθεια είναι ότι ετοιμάζονταν πολύ καιρό τώρα από τους συντελεστές της κίνησης. Το γεγονός της Αμφιάλης την έκανε πολύ πιο αναγκαία όπως και την αντιφασιστική συλλογή που κυκλοφορούσε ήδη από το προηγούμενο Σεπτέμβριο, της πρωτοβουλίας του συγκροτήματος των Kollektiva και της Ελληνοφρένειας που έχει τίτλο «Μια Απάντηση – μια συλλογή τραγουδιών ενάντια στο Φασισμό». Και σε αυτή τη συλλογή περισσότεροι από 40 καλλιτέχνες και 150 μουσικοί, όπως δηλώνουν άλλωστε και οι ίδιοι: “δίνουν συλλογική μουσική απάντηση κατά της ανοχής σε φαινόμενα εκφασισμού που φωλιάζουν στα μυαλά απογοητευμένων ανθρώπων, κατά της ήττας και του εφησυχασμού. Κατά της παθητικότητας και της παραίτησης, κατά των αυταπατών και της υποκρισίας”. 

Σημειώνουμε χαρακτηριστικά ορισμένους από τους συμμετέχοντες: Γιώργος Αετόπουλος, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Βόμβοι, Magic De Spell, Μαύρη Μαγιονέζα, Motivo 4, Σπύρος Γραμμένος, Μίλτος Πασχαλίδης, Radio Sol, Skanon Tropo, 9MM, Yacine & the Oriental Groove, Χρήστος Θηβαίος, Γυμνά Καλώδια, Μέγας, Μάρθα Φριτζήλα….. Και σε αυτή τη συλλογή συναντιούνται διαφορετικές μουσικές προτάσεις, αισθητικές και φόρμες, εκφράζοντας τόσο την ενότητα μουσικών διαφορετικής προέλευσης και αισθητικής τοποθέτησης στο πλαίσιο της αντιφασιστικής παρέμβασης όσο και ως απάντηση στην φασιστική ιδεολογία της ισοπέδωσης. 

Όλοι αυτοί οι μουσικοί και πολλοί άλλοι απαντούν θετικά στη προτροπή του κομματιού «Διάλεξε μεριά» του χιπ χοπ συγκροτήματος Φράξια: «Διάλεξε μεριά,  η θα πολεμήσεις και ας ξέρεις πως είσαι χαμένος, ή θα πεθάνεις μόνος και δυστυχισμένος, ή θα σε φάει ο φασίστας που χεις μέσα σου, ή θα ξυπνήσει η συνείδηση κι η μπέσα σου, επιτέλους ας τις δικαιολογίες πάρε θέση, ας τη κλάψα έχουμε πόλεμο σ΄αρέσει δε σ΄αρέσει… διάλεξε μεριά  καν το λόγο σου  ντουφέκι ή περίμενε το τέλος σου σαν γνήσιο τσουτσέκι, θα σε πνίξει η βλακεία και η μιζέρια σου με λύσσα ή θα είσαι αγωνιστής και λεβέντης σαν το Παύλο Φύσσα…». Το κομμάτι αυτό κυκλοφόρησε λίγο πριν το τέλος του 2013 στο άλμπουμ «Όταν πέφτει η αυλαία» και βέβαια δεν είναι το μόνο που γράφτηκε  με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου.

Χαρακτηριστική είναι η Ελληνογαλλική συνύπαρξη στο κομμάτι «Το μίσος» των Diabo, Rudako και TLBM ,όπου συνδέεται η κρατική καταστολή με τις φασιστικές πρακτικές: «κάθε γωνιά και τόσοι μπάτσοι για τη τάξη, τρομοκρατούν και δεν τους νοιάζει, δεν είναι μόνο ο φασισμός η απειλή αλλά και αυτός που τον χρησιμοποιεί», στίχοι που ραπάρωνται με φόντο συνθήματα του αντιφασιστικού κινήματος. Οι αναγνώστες του ΠΡΙΝ θα θυμούνται άλλωστε τις αντιδράσεις της εγχώριας αλλά και διεθνούς χιπ χοπ σκηνής στο γεγονός της  δολοφονίας του Φύσσα, όπως είχε φανεί και στην συνέντευξη των συγκροτημάτων της 23^ης Σεπτέμβρη. 

Ακούγοντας μετά το γεγονός τους στίχους του B.D.Foxmoor στο κομμάτι «μην μ’ αφήνεις», από το άλμπουμ Αρσενάλι δεν μπορείς παρά να παραδεχτείς ότι τα τραγούδια προδιέγραφαν αυτό που αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε: « Διψάει να δει στα μαύρα φορεμένους πατέρες και μανάδες που μισεί, να τους δει στα δάκρια τους πνιγμένους, θα είναι δροσιά στην έρμη του ψυχή, για τούτο υπέρ πατρίδος σκούζει, κράζει, όρνιο που για κουφάρια αναστενάζει….). Μεγάλη συζήτηση έγινε για το λόγο που οι φασίστες στοχοποίησαν και σκότωσαν το Παύλο Φύσσα. Ποιος ξέρει ίσως τους είχε αγανακτήσει πέρα από όλα τα άλλα ένα τραγούδι του: «σήκωσε την αντένα γαμώ το φασισμό σου πουτάνας γέννα, ναι καλά κατάλαβες αυτό εδώ είναι για σένα, διάλεξε θέλεις κρεμάλα ή τρεχάλα, γαμιέται κάθε είδους φασίστας μαλάκα και πάμε για άλλα…» ( Killa P «Γάμας τους» από το άλμπουμ Ηλιοκαψίματα).      

 Πολλά τραγούδια πλέον καταγράφουν πολλές από τις διαστάσεις του φασιστικού φαινομένου με μοναδικό τρόπο.  Πιο θετικό είναι το  γεγονός είναι  συνδέουν το φασιστικό φαινόμενο με τη συνολικότερη κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική  κατάσταση, υπερβαίνοντας πολλές φορές ακόμη και πολιτικές τοποθετήσεις αντιφασιστικών κινήσεων και αριστερών οργανώσεων που με μερικό και αποσπασματικό τρόπο παίρνουν θέση απέναντι στη φασιστική απειλή.

Αυτά τα τραγούδια άλλοτε κριτικάρουν λαϊκές συμπεριφορές, όπως ραπάρουν οι Mea Culpa: «Είσαι αδερφός με αυτούς που ήρθαν εδώ απ’ τα ξένα, σήμερα βαράν αυτούς, αύριο θα βαράν εσένα, με εργολάβους λύσεων εύκολα πορεύεσαι, ελεύθερα πια αυτοκτονείς και ξενιτεύεσαι, ναρκωμένο μοιάζεις σε καταστολή λιοντάρι που αν συνέλθει μπορεί να τους τσακίσει με μία, μα απ΄ το αυγό του φιδιού τώρα ζητάς προστασία,……. όσο ψάχνουν απεργοσπάστες στη Χαλυβουργία, ύστερα ψηφίζεις της Ευρώπης υπαλλήλους ντόπιους και να και οι Χίτες που είναι παιδί δικό τους, σε ποτίζουν φασισμό και σε γεμίζουν αυταπάτες, μα η αλήθεια είναι ότι φταις εσύ και όχι οι μετανάστες» (από τη συλλογή Μια απάντηση). Υπογραμμίζουν την υποταγή των «αντισυστημικών»  φασιστών στο κεφάλαιο: «Άγρια βλέμματα δυνάστες για τους ξένους μετανάστες, πρόβα για τα αφεντιλίκι να ξεχνάς το χαμαλίκι. Δυνατός όπου σε παίρνει σαν το μπάτσο που σε δέρνει, μα η μαγκιά θα ξεφουσκώσει το πρωί σαν ξημερώσει……Ελληνάρα μόκο και τρομάρα τώρα στη δουλειά, οι αφεντάδες έχουν σηκωμάρες σκύψε πιο καλά…..» (Υπεραστικοί: O Ελληνάρας, από τη συλλογή της ΤΕΚ).

Καταγράφουν την άγνοια που εκτρέφει το φασισμό όταν  ο Chrisakos τραγουδά: “μπορεί να μην γνωρίζω τι σημαίνει υπεραξία, να μην καταλαβαίνω τι είναι μίσος ταξικό, μα έχω ακούσει ο υπεύθυνος για αυτή την ιστορία φορά μαύρη κουκούλα και μαντήλι στο λαιμό» (από τη συλλογή μια απάντηση). Δηλώνουν μαχητικά παρόν στη πάλη:  «Εγκλωβισμένοι στο κουτί της τι-βι, φυλακισμένοι σε μια χώρα με φασίστες στη βουλή, να αποφασίζουν για το μέλλον που δεν έχει λογική, βλέπεις δεν έχουμε το ελάχιστο κοινό εγώ και αυτοί…… αρνούμαι να γίνω πρόβατο μες στην αγέλη τους, αρνούμαι κηφήνας να γίνω να χουν το μέλι τους, αρνούμαι και τώρα ακόμα να πιάσω το χέρι τους, αρνούμαι τσιράκι να γίνω να υποκινούμε, μα δέχομαι τη πρόκληση ας αναμετρηθούμε» (Αρνούμαι από το άλμπουμ Origami των Λόγος Απειλή). 

Ξεφτιλίζουν το επίπεδο σκέψης του φασισμού και τους φορείς όπως το Κακό Συναπάντημα στο τραγούδι τους «Σανό» και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στο «Ερώτηση Κρίσεως». Αναδεικνύουν στιχουργικά το περιεχόμενο του Χρυσαυγιτισμού, όπως με σκωπτικό τρόπο κάνει ο γνωστός πια στο διαδίκτυο Χρυσαυγίτης : « Ο μπαμπάς μου είχε πει να μη γίνω αλήτης κομμουνιστής, και έτσι μια μέρα έγινα χρυσαυγίτης εθνικιστής, φύρερ ξανά γράφω την ιστορία δημιουργικά, σαπίζω εκ των έσω τη δημοκρατία σιγά σιγά, του Γκέμπελς το δρόμο περήφανα παίρνω σε παροξυσμό, με λαϊκισμούς πλήθη μαζί μου σέρνω στο φασισμό,   αριστερών βεβηλώνω μνημεία τρομάζω ληστές, θέλω και χαμηλή φορολογία σε εφοπλιστές και έτσι μια μέρα έγινα χρυσαυγίτης και ταίριαξα γάντι ξανά στα σημεία των καιρών, βρήκα το πρόσφορο έδαφος στου  εγωισμού το υπέδαφος, άλλαξα σε μια στιγμή μπήκα στη Χρυσή Αυγή». 

Κάνουν αυτοκριτική για την ανοχή στο φαινόμενο του φασισμού όπως το I should have gotten involved (θα έπρεπε να είχα εμπλακεί) του μπλουζίστα Mickey Pantelous αλλά και το «σιωπηλή συνενοχή» των db-project από τη συλλογή της ΤΕΚ. Επιτίθενται στη φασιστική προοπτική όπως κάνουν ο Γιάννης Αγγελάκας και ο Αργύρης Μπακιρτζής στο τραγούδι «Μαύρη Νύχτα» (άλμπουμ: Η γελαστή ανηφόρα). Αναλύουν το πώς οικοδομείται ο καθημερινός φασισμός όπως κάνουν οι ρόκερς  Χρονίρ στο κομμάτι Φασισμός: « όταν ουρλιάζοντας ξεσπάς στους μετανάστες ενώ ανέχεσαι κάθε λογής δυνάστες, όταν ο Γκέμπελς διευθύνει το κανάλι και ότι γουστάρει εκείνος σου προβάλλει, όταν ποτέ δεν τιμωρούνται οι κρατούντες, όταν βιώνουμε κάθε είδους χούντες, όταν χτυπάνε κάθε δίκαιο αγώνα με χημικά καπνούς και δακρυγόνα…. υπάρχει γύρω σου όπου και να κοιτάξεις, ίσως να το έβλεπες, λιγάκι αν το ψάξεις». 

Καταγράφουν τη δράση των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου που χτυπούν ανυπεράσπιστους μετανάστες, όπως κάνει ο Mc Yinca στο κομμάτι «Χαιρετισμός». Μετασχηματίζουν καλλιτεχνικά το ερώτημα οι παππούδες μας μετανάστες, εμείς φασίστες; «σε ξένη μέρη άγνωστα σε γράφανε σε λίστες, τώρα κοιτάς τα άρρωστα τα εγγόνια σου φασίστες…» (Σπύρος Γραμμένος-Χρήστος Θηβαίος «Στη χώρα των λωτοφάγων» από τη συλλογή Μια απάντηση). Κάνουν σημείο αντίστασης και αναφορά την ιστορία των κινημάτων απελευθέρωσης «Μα δεν μπορούν να φιμώσουν το Γκάντι, δε μπορούν να ξεγράψουν το Ρήγα, δεν μπορούν να σβήσουν το Σπάρτακο και δεν μπορούν να σκοτώσουν τη Ρόζα» (Magic de spell-Το καθεστώς των αριθμών). Τελικά καταλήγουν με την ομορφιά της ζωής και του αγώνα μέσα από τους στίχους των Tzouran Tzouran: «και δύση και ανατολή κι ήταν γλυκό το κρασί, έξω απ τη χώρα οι Ναζί». 

H έξαρση του αντιφασιστικού τραγουδιού στην χώρα μας το τελευταίο διάστημα είναι μια λογική και στοιχειώδη αντίδραση πολλών μουσικών απέναντι στη φασιστική απειλή, αν και δεν έχει πάρει ακόμη το εύρος και την μαζικότητα που χρειάζεται η σημασία και η διάσταση του φαινομένου. Πολλοί μουσικοί δεν μένουν μόνο στα τραγούδια αλλά τοποθετούνται γενικά πάνω στο πρόβλημα, προκαλώντας την οργή των φασιστοειδών. Έχουν προκληθεί αρκετά επεισόδια, όπως αυτό της Σοφίας Παπάζογλου, η οποία δέχτηκε επίθεση στο δρόμο γιατί πέταξε ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής, του Πάνου Μουζουράκη, όταν για πολλά βράδια πήγαιναν φασίστες έξω από το κέντρο που εμφανίζονταν και τον απειλούσαν, της Νατάσσας Μποφίλιου, την οποία οι φασίστες έχουν κηρύξει ανεπιθύμητη και προσπαθούν να προκαλέσουν επεισόδια όταν εμφανίζεται σε πόλεις της περιφέρειας.   

Ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι πριν από αρκετά χρόνια, ένα από τα πρώτα θύματα επίθεσης Χρυσαυγιτών,  ήταν ο Αλέξης Καλοφωλιάς των Last Drive, ο οποίος είχε τραυματιστεί σοβαρά επειδή φορούσε παλαιστινιακό φουλάρι. Αποτέλεσμα αυτών των γεγονότων είναι να επικρατεί σε πολλούς καλλιτέχνες και φόβος για τυχόν αντίποινα, φόβος που αναπτύχθηκε μετά τη δολοφονία του Φύσσα. Παρόλα αυτά η αντιφασιστική αφύπνιση των καλλιτεχνών βρίσκεται σε εξέλιξη. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι συμβαδίζει κατά μία έννοια με τη γενικότερη κατάσταση του αντιφασιστικού κινήματος, το βάθος του, τις εξάρσεις και τις υφέσεις του. Το ζήτημα της στάσης απέναντι στους φασίστες έχει γίνει πια  ζήτημα στάσης και τοποθέτησης πολλών μουσικών, φαινόμενο που αγγίζει και το «βαθύ» μέινστρημ. Το επεισόδιο Βανδή  - Σφακιανάκη είναι χαρακτηριστικό από αυτή την άποψη. 

Βέβαια αντιφασιστικό τραγούδι δεν γεννήθηκε τώρα και ξαφνικά στην Ελλάδα. Από τα ρεμπέτικα της κατοχής και τα αντάρτικα τραγούδια, τα οποία συνδύαζαν τα ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα με τη μάχη κατά του φασισμού, μέχρι το ρεύμα της μεταπολίτευσης και το εγχώριο πανκ της δεκαετίας του 80 και μετά, η καταδίκη του φασιστικού φαινομένου είναι υπαρκτή.

Εννοείται ότι το αντιφασιστικό τραγούδι δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Είναι διεθνές και έχει μακρά ιστορία όσο και ο φασισμός. Το συναντάμε στα τραγούδια της Ιταλικής  αριστεράς της περιόδου του μεσοπολέμου όταν  στα τραγούδια της εργατικής πάλης και της πάλης των αγροτών ενσωματώνονταν αντιμουσολινικά στιχουργικά στοιχεία. Την ίδια περίοδο εμφανίζεται η αντιφασιστική εκδοχή της αμερικάνικης φολκ με χαρακτηριστικό παράδειγμα το all you fascists ‘bout to lose του Γούντι Γκάθρι. Τα τραγούδια του Ισπανικού εμφυλίου, όπως είναι λογικά αποτέλεσαν την πιο μαχητική πλευρά του επαναστατικού αντιφασιστικού τραγουδιού, ενώ έντονη  αντιφασιστική διάσταση έχουν και τα τραγούδια της  επανάστασης των γαρυφάλλων στη Πορτογαλία.

Στη μετέπειτα πορεία ιδιαίτερη μνεία αξίζει στην Βρετανική σκηνή της δεκαετίας του 70 και πιο συγκεκριμένα στη πρωτοβουλία της Rock Against Racism (ροκ ενάντια στο ρατσισμό) και των συγκροτημάτων της. Ο αντιφασισμός είναι μια σταθερή παράμετρο της βρετανικής σκηνής είτε ως  το αντιρατσιστικό στοιχείο στο ρέγκε και το σκα,  είτε ως ευρύτερη αντιφασιστική τοποθέτηση στο ροκ και το πανκ και μετέπειτα στο χιπ χοπ, στο Asian Underground και άλλα ρεύματα. Μουσικές και στιχουργικές τοποθετήσεις για ιστορικά γεγονότα όπως οι The Men they could hang, όταν τραγουδούσαν το 1985 για τη μάχη της Cable street που έγινε το 1936, υπενθύμισης των διδαγμάτων του Ισπανικού εμφυλίου και της ανάγκης για σημερινή πάλη κατά του φασισμού (Manic Street Preachers: If you tolerate this), ανάδειξης της φασιστικής διάστασης του σύγχρονου ιμπεριαλισμού (Primal Scream: Swastika Eyes), αντιπαράθεσης με την Ευρώπη – Φρούριο της Ε.Ε. (Asian Dub Foundation:Fortress Europe, Transglobal Underground:Border Control) και αντίστασης στις επιδρομές των ταγμάτων εφόδου του Βρετανικού ναζιστικού κόμματος (Fun-da-mental:Dog Tribe).  

 Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τραγούδι  Enough is Enough των Βρετανών Chumbawamba, αποτελεί, μαζί με το ιστορικό και με πολλές διασκευές και επανεκτελέσεις Alerta Antifachista, σημεία αναφοράς του αντιφασιστικού αγώνα και τα πιο διάσημα αντιφασιστικά τραγούδια του παγκόσμιου ροκ. Τα τελευταία χρόνια βρίσκει κανείς, με μεγάλη ένταση και πυκνότητα, αντιφασιστικά και αντιρατσιστικά τραγούδια στην Ιταλία, στην Ισπανία και τη Γαλλία. Στις ΗΠΑ, όπου η δεξιά των ευαγγελιστών και το κόμμα του τσαγιού εδώ και χρόνια προσπαθούν να επιδράσουν στη ροκ κοινότητα, μέσα από το «ευαγγελικό ροκ) βρίσκουν απέναντι τους μεταξύ άλλων, ονόματα όπως οι Kultur Shock, o Michael Franti και οι Spearhead, οι Sonic Youth, οι Outernational, ο Tom Morello, ο Serj Tankian και όλη η παρέα του Axis of Justice.

Είναι σαφές και ελπιδοφόρο το ότι οι στίχοι του Γιάννη Νεγρεπόντη από το ακορντεόν του Μάνου Λοίζου βρίσκονται παντού και στοιχειώνουν τα όνειρα των φασιστών. Δεν θα περάσει ο φασισμός.