Αξίζει άραγε περισσότερο από την Αξιοπρέπεια, μια Συναυλία των God is an Astronaut;

ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ   |  Αξίζει Άραγε Περισσότερο Από την Αξιοπρέπεια Μια Συναυλία των God is an Astronaut;   Η δυστυχία του να έχεις μπάντα στην Ελλάδα. 

Tις τελευταίες μέρες βρίσκεται σε εξέλιξη μια ιστορία, η οποία έχει πολλές προεκτάσεις, μα πάνω απ' όλα αποτελεί την απάντηση σε ένα από τα πιο σημαντικά ερωτήματα όσων ασχολούνται με τα δρώμενα της εγχώριας underground μουσικής πραγματικότητας. Αυτό δεν είναι άλλο απ΄ το δακρύβρεχτο: «Γιατί δεν έχουμε σκηνή»; Σίγουρα, στα χρόνια της παγκόσμιας κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής κρίσης πρόκειται για "first world problem", που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι (οι οποίοι έχουν σκηνή), αλλά, όπως  και να' χει, αποτελεί μια θεματική που απασχολεί αρκετά τον μικρόκοσμο μας. Για πάμε λίγο κλισέ ατάκα:  

Aς το πιάσουμε από την αρχή.

Το Σάββατο πραγματοποιήθηκε στο FUZZ Club η πολυαναμενόμενη συναυλία των αγαπητών από το Ελληνικό κοινό, God is an Astronaut. Για όσους δεν γνωρίζουν, πρόκειται για μια από τις πιο γνωστές post rock μπάντες, αλλά σε γενικότερα πλαίσια είναι αυτό που λέμε: ένα γκρουπ μεσαίας δυναμικής που χαίρει εκτίμησης από ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό. Στη συγκεκριμένη περιοδεία, οι GIAA έχουν αποφασίσει να μεταφέρουν (από την πατρίδα τους, την Ιρλανδία) όλον τον εξοπλισμό τους, με σκοπό να παρουσιάσουν στο κοινό τους ένα ολοκληρωμένο σόου, ακριβώς όπως το έχουν φανταστεί οι ίδιοι. Έτσι, ταξιδεύουν με tour bus και από όσα είδα στις φωτογραφίες και τα σχετικά βίντεο, η όλη εμπειρία πρέπει να είναι πραγματικά ξεχωριστή.

Ο κόσμος είχε αρχίσει να συρρέει στο κλαμπ της Πειραιώς (έναν από τους πιο επαγγελματικούς και προσεγμένους χώρους της Ελλάδας) από πολύ νωρίς, με το sold out να θεωρείται σχεδόν σίγουρο. Τη συναυλία άνοιγαν οι Head On, μια post punk μπάντα, το όνομα της οποίας άκουσα για πρώτη φορά την Κυριακή. Κάπου εδώ θα πρέπει να αναφέρω ότι εγώ δεν παραβρέθηκα στο εν λόγω live και όσα θα σας μεταφέρω αποτελούν πληροφορίες που συνέλεξα μιλώντας με άτομα που ήταν εκεί και διαβάζοντας τα σχετικά δημοσιεύματα. Η ελληνική μπάντα που είχε επιλεγεί από το management των GIAA, έπειτα από πρόταση της διοργάνωσης, ανέβηκε στη σκηνή γύρω στις 21:30. Όλα κυλούσαν ομαλά με τους τέσσερις μουσικούς να προχωρούν σε ένα σχετικά δυναμικό performance, μέχρι να ορμήσει, κατά τη διάρκεια του τέταρτου κομματιού τους, στη σκηνή ο ηγέτης του main act, Torsten Kinsella. Δύο μάρτυρες του περιστατικού, μού είπαν το ίδιο πράγμα: Ο Ιρλανδός κινήθηκε επιθετικά προς τον τραγουδιστή της μπάντας σε σημείο, που, για λίγα δευτερόλεπτα, νόμιζαν πως επρόκειτο για κάποιο αστείο.

Ωστόσο, στη συνέχεια, σύμφωνα και με το ρεπορτάζ της Ελένης Τζαννάτου στο Popaganda.gr συνέβησαν τα εξής:«Ο Kinsella έπιασε από τον λαιμό (!) τον frontman των Head On, πήρε από το χέρι του το μικρόφωνο και είπε: “You don’t fucking walk there” δείχνοντας το πίσω μέρος της σκηνής όπου και υπήρχε ο εξοπλισμός των Ιρλανδών. Αμέσως ξεστόμισε ένα “the show is over”, πέταξε στο πάτωμα το μικρόφωνο κι αποχώρησε με ενοχλημένο ύφος από την σκηνή. Αμέσως ο frontman των Head On έπιασε το μικρόφωνο για να προτρέψει το κοινό να απολαύσει τους God Is An Astronaut όμως ήδη ο ήχος έχει κλείσει. Ακολούθησε η κακήν κακώς αποχώρησή των Head On, οι οποίοι βέβαια δεν είχαν ακουμπήσει καθόλου τον εξοπλισμό των headliners με το κοινό να τους χαρίζει ένα δυνατό κι αυθόρμητο χειροκρότημα». 

 Η παραπάνω περιγραφή του περιστατικού ταιριάζει με τα όσα άκουσα από τις πηγές μου και το γεγονός ότι έχει γραφτεί επώνυμα σε ένα μέσο που προσωπικά θεωρώ σοβαρό, με κάνει να πιστεύω πως κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα. Το σκηνικό επιβεβαιώνεται από όλες τις ανταποκρίσεις που έχω διαβάσει σε μουσικά sites, αλλά θα εστιάσω σε αυτές λίγο πιο κάτω. Προς το παρόν, θα σταθώ στα γεγονότα που έχουν εξακριβωθεί. Ο Kinsella θεώρησε ότι οι Head On δεν σεβάστηκαν τον εξοπλισμό του (οι απόψεις σχετικά με το τι ακριβώς συνέβη διίστανται) και όρμησε χωρίς κανένα σεβασμό στους συναδέλφους του, την τέχνη και το performance τους, διακόπτοντας την εμφάνισή τους. Δεν έχει γίνει γνωστό αν η φασαρία συνεχίστηκε στα παρασκήνια, όμως, λίγα λεπτά αργότερα, ο ευέξαπτος καλλιτέχνης ανέβηκε ξανά στη σκηνή για να εξηγήσει στο κοινό τους λόγους για τους οποίους επιτέθηκε στην μπάντα που ο ίδιος και η ομάδα του είχαν επιλέξει σαν opening act.

Έκανε λόγο για επικίνδυνους ελιγμούς των νεαρών μουσικών κοντά στον εξοπλισμό του (που βρισκόταν στο πίσω μέρος της σκηνής), αλλά και για ένα live στη Σουηδία που ακυρώθηκε λόγω κάποιας υποτιθέμενης ζημιάς. Προσπάθησα να βρω πότε έπαιξαν στη Σουηδία για να μάθω περισσότερα, αλλά δεν τα κατάφερα. Πάντως, μέσα στο διάστημα των τελευταίων δύο ετών δεν έχουν εμφανιστεί εκεί. Είτε μπέρδεψε τα λόγια του ο Kinsella, είτε άκουσαν λάθος οι δημοσιογράφοι. Αυτό που έχει σημασία είναι πως το κοινό χειροκρότησε τον μπροστάρη των GIAA, δείχνοντας έτσι πόσο γραμμένη έχουν την εγχώρια (τη δική τους δηλαδή) σκηνή. Τόσο γραμμένη, που όχι μόνο δεν άδειασαν τον χώρο έπειτα από αυτή την τραγική συμπεριφορά, αλλά αποθέωσαν έναν τύπο με ανύπαρκτο σεβασμό προς τους έτερους μουσικούς, ο οποίος απέδειξε μπροστά στα μάτια τους ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα να γίνει βίαιος. Υπήρξαν ελάχιστοι που αποχώρησαν και κάποιοι που γιούχαραν. Οι υπόλοιποι αδιαφόρησαν. Υπέροχα!

Αυτό το θλιβερό περιστατικό μου έφερε στο μυαλό όλους τους λόγους για τους οποίους θεωρώ πως δεν είχαμε, δεν έχουμε και δεν θα έχουμε ποτέ underground σκηνή σε αυτήν τη χώρα. Προσοχή, αυτό που αποκαλούμε «σκηνή», δεν αποτελείται μόνο από τους μουσικούς. Είναι το κοινό, οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί, οι εταιρίες, οι promoters, οι δημοσιογράφοι και ένα σωρό ακόμη ειδικότητες. Παρακάτω, θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω τι εννοώ, αναλύοντας τα κομμάτια αυτού του παζλ και πως αντέδρασα στο παραπάνω περιστατικό. Πρώτα, όμως, μια μικρή σημείωση.

Τι σημαίνει για μια Ελληνική μπάντα να παίζει support;
Όντας και ο ίδιος μέλος αρκετών συγκροτημάτων, κατά καιρούς είχα την τιμή και τη χαρά να παίξω δίπλα σε πολλούς, σημαντικούς καλλιτέχνες. Δεν έχω διάθεση να προμοτάρω την μπάντα μου, οπότε, δεν έχει σημασία τί και πως. Ένα ανερχόμενο συγκρότημα, λοιπόν, κερδίζει (με τη συγκεκριμένη σειρά σημαντικότητας σύμφωνα με την ταπεινή μου άποψή) τα εξής από μία τέτοια εμφάνιση:

1) Τη χαρά να εμφανιστεί σε ένα επαγγελματικό stage με καλό ήχο και  αρκετό χώρο
Ναι, αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος. Αν σκεφτεί κανείς ότι οι περισσότερες μπάντες παίζουν σε αυτές τις περιπτώσεις δωρεάν, ή για ένα μικρό ποσό, αυτή είναι η βασική τους ευχαρίστηση. Να παρουσιάσουν το υλικό τους υπό ανθρώπινες συνθήκες, σε ένα μεγάλο stage με επαγγελματικό εξοπλισμό. Πιστέψτε με, αυτό είναι πολύ σημαντικό για ένα μουσικό.

2) Το Promo Πριν τη Συναυλία
Αν λάβουμε υπόψιν ότι στην Ελλάδα ούτε ένα μεγάλο μέρος των κριτικών συναυλιών (που είναι και υποχρέωσή τους) δεν πάει να δει τις support μπάντες, τότε καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό είναι το γεγονός, ότι το όνομα τους συμπεριλαμβάνεται σε ένα επαγγελματικό πακέτο promo μιας τέτοιας διοργάνωσης. Το logo τους θα τοιχοκολληθεί σε όλη την πόλη, το όνομά τους θα ακούγεται σε ραδιοφωνικές διαφημίσεις και θα υπάρχει στα δελτία τύπου, ενώ, πιθανότατα, οι promoters να του κλείσουν και κάποιες συνεντεύξεις.

3) Μπαίνει στο βιογραφικό της μπάντας
Πάντα είναι καλό να έχεις στο ενεργητικό σου τέτοιες συναυλίες. Βοηθάει πολύ στο να κλείσεις περιοδείες και άλλα live. 

4) Το να παίξει μπροστά σε ένα παρεμφερές κοινό που δεν το γνωρίζει
Κάποιες φορές μπορεί να σου κάτσει η καλή και να είναι ήδη γεμάτο το μαγαζί όταν βγεις, άλλες μπορεί να παίξεις σε μια αχανή αίθουσα στην οποία βρίσκονται καμιά 30ρια άτομα. Όπως και να' χει, εσύ μόνο να κερδίσεις έχεις από όλο αυτό. Έστω και ένας νέος fan είναι σημαντική κατάκτηση.

5) Να κάνει γνωριμίες
Στα παρασκήνια υπάρχει πιθανότητα να αράξεις με τους αγαπημένους σου καλλιτέχνες και να πασάρεις το υλικό σου σε κάποιον μάνατζερ ή ακόμη και στους ίδιους. Αν πρόκειται για μεγάλα ονόματα κερδίζεις κυρίως τη χαρά ότι προσπάθησες, μιας και πιθανότατα είσαι το 20ο άτομο που τους έδωσε κάποιο demo εκείνο το μήνα. Αν πρόκειται για μικρομεσαίου μεγέθους μπάντα, υπάρχει περίπτωση όλο αυτό να οδηγήσει και κάπου αργότερα. Ποτέ δεν ξέρεις.

6) Η εμπειρία
Αν μια τέτοια εμφάνιση πάει καλά, έχεις να θυμάσαι μια όμορφη εμπειρία που «έδεσε» την μπάντα λίγο παραπάνω.

7) Το promo μετά τη συναυλία
Δεν μπορεί, όλο και κάποιος κριτικός θα σε προλάβει «στα τελευταία τρία κομμάτια» και θα γράψει κάτι για σένα. Ακόμη και κακό να είναι δεν πειράζει. "There is no such thing as bad publicity" που λένε.

Αφού σας έδωσα μια κάποια οπτική σχετικά με τους λόγους που έφεραν τους Head On στη σκηνή του FUZΖ, πάμε να δούμε τη στάση που τήρησαν όλοι μετά τα γεγονότα του Σαββάτου.

God is an Astronaut 
Οι Ιρλανδοί έδωσαν ένα εξαιρετικό σόου και συνεχίζουν κανονικά την περιοδεία τους. Σε σχετικό email που τους έστειλα ρωτώντας αν θέλουν να σχολιάσουν το περιστατικό, μου απάντησε ο ίδιος ο Torsten Kinsella, λέγοντάς μου ότι δεν μπορεί να μιλήσει, επειδή η υπόθεση έχει πάρει τη νομική οδό -ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Λίγες ώρες πριν, βέβαια, κάποιος από τους διαχειριστές της επίσημης σελίδας τους στο Facebook, απάντησε σε comments που τους έκαναν κριτική για τη στάση τους, αναφερόμενοι στους Head On ως: «μια παρέα από μεθυσμένους που παραλίγο να καταστρέψουν τον εξοπλισμό μας». Ωστόσο, όταν κάποιος ανέφερε πως υπάρχουν σχετικά βίντεο από τα οποία δεν προκύπτει κάτι τέτοιο, τα comments της μπάντας εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας (παρόλα αυτά τα έχουμε "διασώσει" και μπορείς να τα δεις στη φώτο παρακάτω).

Head On 
Οι Έλληνες post punkers από την άλλη, μού είπαν ότι θα πουν όσα έχουν να πουν μέσω της ανακοίνωσής τους. Μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.

Ανταποκριτές  
Η στάση των ανταποκριτών που βρέθηκαν για λογαριασμό κάποιων μουσικών site ήταν στο σύνολό της απαράδεκτη. Οι περισσότεροι από αυτούς πέρασαν στα ψιλά την επίθεση και την «ετσιθελική» διακοπή της εμφάνισης των Head On. Σαν να συνέβη κάτι φυσιολογικό. Μάλιστα, αν αποδειχθεί με κάποιο τρόπο πως ο τύπος τους επιτέθηκε, τότε μιλάμε για τραγική συγκάλυψη γεγονότων. Απεδείχθη πάντως πως οι περισσότεροι από αυτούς που βρέθηκαν στο FUZZ με σκοπό να καλύψουν τη συναυλία, δεν καταλαβαίνουν ούτε τα βασικά. Αρχικά, δεν έχουν συναίσθηση ότι αρθρογραφούν δημόσια σε μέσα ενημέρωσης και τις συνέπειες που μπορεί να έχουν τα γραφόμενά τους. Το γεγονός ότι συντάκτης μουσικού site κάνει λόγο για «εμφανή μέθη» των μελών του γκρουπ για παράδειγμα, ειδικά όταν έχουν ακολουθήσει σκηνικά απείρου κάλους, κινείται στα όρια της συκοφαντικής δυσφήμησης. Εκτός και αν έχει στοιχεία για να το αποδείξει, όπως κάποιο αλκοτέστ που τους έκανε. Τότε, πάω πάσο.

Σχεδόν καμία ανταπόκριση δεν με βοήθησε να καταλάβω αν τελικά οι Head On πλησίασαν έστω και λίγο τον εξοπλισμό των GIAA και αν υπήρξε κίνδυνος ζημιάς. Για παράδειγμα, σε ένα δεύτερο review διάβασα πως ο τραγουδιστής ακούμπησε «άτσαλα» τα παπούτσια και το σακάκι του πάνω στον «εξοπλισμό». Αυτό, σαν πρόταση δεν λέει τίποτα απολύτως και με κάνει να πιστεύω πως ο άνθρωπος που την έχει γράψει δεν έχει ιδέα από μουσικό εξοπλισμό, ενώ υποτίθεται πως κάνει κριτική συναυλιών. Ίσως, από την άλλη ο «εξοπλισμός» να είναι ένα συγκεκριμένο αντικείμενο. Πάλι, πάσο. Πουθενά δεν αποδεικνύεται πάντως ότι οι τέσσερις μουσικοί πείραξαν κάποια από τα μηχανήματα των GIAA, ακόμη και ο ίδιος ο Kinsella έδειχνε να ενοχλείται κυρίως από την παρουσία τους κοντά σε αυτά.

Για να το κάνω πιο απλό: κανείς δεν είδε ή δεν έχει τη διάθεση να γράψει τι ακριβώς έγινε. Η πλευρά των Head On έχει μια άποψη που ταιριάζει με όσα ακούγονται και γράφονται. Από την άλλη, όσοι πέρασαν την πράξη των GIAA στα ψιλά, έγραψαν πως άκουσαν φήμες - αστικούς θρύλους για κλωτσιές στον εξοπλισμό τους, για εμφανή μέθη (όπως ανέφερα πριν) και για επικίνδυνους ελιγμούς. Με τέσσερις λέξεις: «φέξε μου και γλίστρησα».

Έχεις πάει να καλύψεις μια συναυλία. Είτε το κάνεις επαγγελματικά είτε όχι, όταν αναλαμβάνεις αυτή την ευθύνη απέναντι στο κοινό, τους μουσικούς, τη διοργάνωση και το site που εκπροσωπείς, οφείλεις να έχεις τα μάτια σου ανοικτά. Δεν γίνεται, λοιπόν, να συμβαίνουν όλα αυτά και να διαβάζουμε δέκα διαφορετικές απόψεις που βασίζονται σε φήμες. Ειδικά όταν υπάρχουν υπόνοιες σωματικής βίας και εκφοβισμού είναι τραγικό να μην μπορείς να ενημερώσεις με λεπτομέρεια τον κόσμο και να υποβαθμίζεις ένα τόσο σοβαρό περιστατικό. Στην τελική, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο βρισκόσουν εκεί! Δες το και αλλιώς, συμβαίνει μπροστά σου το viral περιστατικό της εβδομάδας που θα μπορούσε να παίζει σε όλα τα μουσικά site της Ευρώπης κι εσύ δεν έχεις τα κότσια να το καταγράψεις.

Το πιο αστείο είναι πως οι περισσότεροι εξ' αυτών προχώρησαν κανονικά στο review τους, υποβαθμίζοντας την όλη κατάσταση και παίρνοντας (άθελά τους) θέση υπέρ των Ιρλανδών, δείχνοντας μηδενικό σεβασμό απέναντι στο support σχήμα. Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να τους επιβάλλει τι θα γράψουν και αυτό είναι το καλό με την ελευθερία της έκφρασης. Την οποία, βέβαια, δεν έδειξαν να σέβονται οι God is an Astronaut. Αν σε όλο αυτό προσθέσεις και το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του κοινού είχε ακριβώς την ίδια αντίδραση, δηλαδή πλήρη αδιαφορία, δείχνει (σε εμένα τουλάχιστον), πώς βλέπει ο μέσος Έλληνας μουσικόφιλος την εγχώρια σκηνή. Θλίψη. Ο μόνος που έδειξε να ένιωσε ήταν ο Γιάννης Νέγρης του i-Jukebox.gr και γι' αυτό τον αναφέρω ονομαστικά.

Κοινό
Αν εξαιρέσουμε τα ελάχιστα άτομα που αποχώρησαν και κάποιους που γιούχαραν, οι περισσότεροι έδειξαν, όπως αναφέρω και πιο πάνω, πλήρη αδιαφορία για όσα εκτυλίχθηκαν μπροστά στα μάτια τους. Αυτό, βέβαια, αποτελεί μια καθημερινότητα για τις Ελληνικές μπάντες. Μπορώ να δεχτώ ότι παλιότερα ίσως να είχαν τεράστιο μερίδιο ευθύνης και οι μουσικοί, που δεν έδειχναν ικανοί να πλησιάσουν σε επίπεδο τους συναδέλφους τους από το εξωτερικό, όμως, εδώ και μια δεκαετία οι εγχώριες παραγωγές είναι πραγματικά δυνατές με το «μπαλάκι» να βρίσκεται πλέον στη μεριά του κοινού. Αυτό, βέβαια, επιμένει στην υστερική ξενομανία. Δεν είναι τυχαίο, πως, οι μόνες μπάντες που έχουν καταφέρει τα τελευταία χρόνια να πετύχουν κάποια πράγματα εντός των συνόρων είναι αυτές που είτε τα κατάφεραν πρώτα εκτός, είτε έχουν φτάσει πλέον σε μια ηλικία που θεωρούνται cult. Τροφή για σκέψη.

Παραγωγή
Γνωρίζοντας από πρώτο χέρι το προσωπικό και τους ανθρώπους του FUZZ, θεωρώ πως δεν έχουν προβεί σε κάποια τοποθέτηση για νομικούς λόγους που δεν μπορώ να γνωρίζω. Μιλάμε για μια ομάδα από σοβαρούς επαγγελματίες και σίγουρα δεν μπορεί κάποιος να τους αποδώσει ευθύνες για τη συμπεριφορά ενός ασυγκράτητου τύπου.

Υπόλοιποι Μουσικοί
Στο Facebook έχω κοντά στους 5.000 φίλους. Ασχολούμαι ενεργά με τη μουσική εδώ και 15 χρόνια και υπολογίζω ότι από αυτούς τους 5.000, τουλάχιστον οι 600 πρέπει να είναι μουσικοί. Μέχρι στιγμής, οι αναρτήσεις συμπαράστασης ανέρχονται σε μονοψήφιο αριθμό. Αυτό, θεωρώ, πως δείχνει το πόσο μή ενωμένη είναι η σκηνή. Δεν είναι της παρούσης, αλλά υπάρχουν δεκάδες ιστορίες «σκηνικής τρέλας» που θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας. Ίσως κάποια άλλη φορά. Αυτό, αποτελεί πρόβλημα που δεν θα έπρεπε να περάσει απαρατήρητο.