ιούλιος στην αθήνα

από τον σκαντζόχοιρο

ιούλιος στην Αθήνα. χρόνος για βόλτες, συναντήσεις. άνθρωποι παντού. καφές, φαγητό, μπύρα μετά. όχι πάντα με αυτή την σειρά, ούτε και με τις ίδιες επιλογές.ανάλογα τη μέρα και τη διάθεση. όπως βγει. χαλαρά όμως, χωρίς βιασύνες. συναυλίες, σινεμά, περπάτημα στην πόλη. συζητήσεις, ιστορίες, γέλια. θάλασσα όχι, μπορεί να περιμένει. κι εγώ μπορώ να περιμένω.

φεστιβάλ, συγκεντρώσεις, πορείες. αργά το απόγευμα να έχει πέσει ο ήλιος. κι άλλοι άνθρωποι, κι άλλες συναντήσεις, κι άλλες συζητήσεις. χαλαρά στο πόδι, στο παγκάκι, κατάχαμα. τσιγάρο και κουβέντα. η επικαιρότητα να τρέχει κι εμείς με την παραδοχή του δεύτερου στο κατόπι της. ήρεμοι, ακόμα κι αν (ή μάλλον επειδή) το ξέρουμε: όπως είναι τα πράγματα, πάντα ''αυτοί'' θα βρίσκονται ένα βήμα μπροστά (τουλάχιστον).

νερό, παραλίες, φόροι, μειώσεις. υγεία, παιδεία σε εκπτώσεις. χαλκιδική και καθαρίστριες αντέχουν (?) για το καλό μας.... επικαιρότητα. αλλά είναι ιούλιος, ζεσταίνεσαι, θέλεις μπύρα και κουβέντα μετά. και η κουβέντα ξεστρατίζει και από πολιτική γίνεται προσωπική. και κάθε τί προσωπικό γίνεται κι ανθρώπινο και γι αυτό ενδιαφέρον. κι άλλοι άνθρωποι, κι άλλες ιστορίες κι άλλα ενδιαφέροντα. όχι απλά ''ενδιαφέροντα'' αλλά ''περάσματα''. από ένα δειλό και λίγο ντροπιασμένο ''μου συνέβη...'' σ' ένα απελευθερωτικό ''συμβαίνει και σε άλλους''! ανακούφιση.

η επικαιρότητα δεν ζεσταίνεται, ούτε πάει για μπύρα. ιούλιος στη Γάζα. πόλεμος. άλλος ένας. ξανά συγκεντρώσεις, ξανά πορείες και μπύρες μετά. δεν κατεβαίνει ο κόσμος, βαρέθηκε. το fb γεμίζει από συνθήματα υπέρ της παλαιστίνης. γεμίζει κι από φωτογραφίες. όχι, δεν θα τις ανοίξω. ξέρω τί κάνει ο πόλεμος (για την ακρίβεια ξέρω τί μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος σ' έναν άλλον). εκκλήσεις για βοήθεια, ψηφίσματα, ανταποκρίσεις και ξανά φωτογραφίες. επιμένω. θα κατέβω στην πορεία, αλλά τις φωτογραφίες δεν τις ''ανοίγω''. για να μπορώ να πω και μια μαλακία με τον διπλανό μου και να γελάσουμε.

και προχωράμε. και φωνάζουμε ''ιντιφάντα'' και ''αλληλεγγύη στην παλαιστίνη''. και γίνεται κάτι και γελάμε. και κάτι δεν πάει καλά. εμείς προχωράμε. ο δρόμος είναι ανοιχτός και ασφαλής (η αστυνομία έχει κόψει την κυκλοφορία). οι μπάτσοι δεν θα μας χτυπήσουν (είναι πίσω στα στενά αραγμένοι, χωρίς ''βαρύ'' εξοπλισμό). εμείς κάνουμε τον αλληλέγγυο απογευματινό μας περίπατο, την ίδια ώρα που σκοτώνονται οι άνθρωποι στους οποίους βροντοφωνάζουμε την αλληλεγγύη μας. αυτό δεν είναι συμβατό.''τουλάχιστον να καταλάβουν (ποιοι αλήθεια?), πως δεν συμφωνούμε''. ακούγεται λογικό και για την ώρα καθησυχαστικό.

νωχελικό ξύπνημα. ώρα για ενημέρωση και περιήγηση στον μαγικό κόσμο του fb. ειδήσεις για τον πόλεμο, από κάτω προσφορές για ειδυλλιακές διακοπές, οδηγίες για καλές μαμάδες, σεμινάριο κατασκευών, παρέα που απολαμβάνει μεζέ και ούζο, πιο κάτω τραγουδάκι, ακόμα πιο κάτω.... το παιδί με τα κομμένα χέρια, ανοιγμένη κοιλιά, τα έντερα έξω και παντού αίματα. έτσι απλά μου την πέταξε το fb στα μούτρα. κλείστο! το βλέμμα κολλημένο. κατέβα πιο κάτω! πού πιο κάτω? ΔΕΝ έχει πιο κάτω... το απόγευμα στη συγκέντρωση έξω απ' την ισραηλινή πρεσβεία, ένας από τους ομιλητές φώναζε: ''πού είστε έλληνες? πού είστε? επειδή ο πόλεμος δεν είναι στη χώρα σας? ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ???''
απλά, πού είστε άνθρωποι....?