Οι απεργοί πείνας διοικητικοί κρατούμενοι δημοσιεύουν τη διαθήκη τους καθώς βρίσκονται στο «χείλος του θανάτου»

Aναδημοσιεύουμε ένα συγκλονιστικό κείμενο των κρατούμενων Παλαιστινίων στις Ισραηλινές φυλακές:

Οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι μάχονται το Ισραηλινό Σύστημα Φυλακών με τα άδεια τους στομάχια από τις 24 Απριλίου, όταν ξεκίνησαν τη μακροβιότερη μαζική απεργία πείνας στην ιστορία του κινήματος των Παλαιστίνιων κρατούμενων. Η πείνα είναι το μόνο όπλο που τους απομένει ενάντια στο IPS (Ισραηλινό Σύστημα Φυλακών) και τον καλά εξοπλισμένο Ισραηλινό στρατό κατοχής. 

Οι κρατούμενοι ξεκίνησαν αυτό τον αγώνα για να απαιτήσουν τον τερματισμό του εγκλεισμού τους χωρίς κατηγορίες ή δίκη, με μόνα στοιχεία τις «μυστικές» αποδείξεις που κατατίθενται στα στρατιωτικά δικαστήρια και δεν αποκαλύπτονται στους κρατούμενους ή τους δικηγόρους τους. Αυτή την άδικη πολιτική ονομάζει το Ισραήλ διοικητική κράτηση. Εκατόν είκοσι διοικητικοί κρατούμενοι ξεκίνησαν αυτή τη μαζική απεργία πείνας, η οποία επεκτάθηκε και πλέον αριθμεί σχεδόν τριακόσιους κρατούμενους, σύμφωνα με την οργάνωση Addameer. 

Οι τιμημένοι κρατούμενοί μας απεργούν διαμαρτυρόμενοι για την παραβίαση εκ μέρους του Ισραήλ της συμφωνίας που επιτεύχθηκε με το IPS, έπειτα από 28ήμερη μαζική απεργία πείνας, η οποία έληξε στις 14 Μαΐου του 2012. Με τη συμφωνία εκείνη, η χρήση του μέτρου της διοικητικής κράτησης –που ήταν και το κύριο αίτημα των απεργών πείνας- θα περιοριζόταν και οι εντολές διοικητικής κράτησης πλέον δε θα ανανεώνονταν, χωρίς να παρουσιαστούν νέες ενδείξεις ενώπιον στρατιωτικού δικαστή. Εντούτοις, το Ισραήλ δε σεβάστηκε τη συμφωνία και συνέχισε να εφαρμόζει αυθαίρετα το μέτρο της διοικητικής κράτησης. 

Απεργοί πείνας στο νοσοκομείο 

Ο διοικητικός κρατούμενος Ayman Tbeisheh, από το χωριό Ντουρά κοντά στη Χεβρώνα της κατεχόμενης Δυτικής Οχθης, έχει ξεπεράσει τις εκατό ημέρες άρνησης σίτισης σε διαμαρτυρία για την εντολή διοικητικής κράτησής του, η οποία ανανεώνεται συνεχώς από τη στιγμή της τελευταίας του σύλληψης το Μάιο του 2013, σύμφωνα με την εφημερίδα Αl-Quds al-Arabi. Ο Tbeisheh έχει περάσει συνολικά έντεκα χρόνια στις Ισραηλινές φυλακές, εκ των οποίων τα πέντε βρίσκεται υπό διοικητική κράτηση. 

Σύμφωνα με το Addameer, ο Tbeisheh ξεκίνησε να αρνείται τη σίτιση στις 22 Μαΐου του 2013, αμέσως μετά τη διαταγή για τετράμηνη διοικητική κράτησή του από στρατιωτικό δικαστήριο. Σταμάτησε την απεργία του μετά από 105 ημέρες, θεωρώντας πως είχε φτάσει σε συμφωνία με το IPS. Η πεποίθηση αυτή όμως γρήγορα εξανεμίστηκε, καθώς η εντολή κράτησής του ανανεώθηκε ξανά, παρά την επιδείνωση της υγείας του. 

Ο Ayman Tbeisheh δήλωσε στον παλαιστίνιο δικηγόρο Ibrahim Al-Araj, που κατάφερε να τον επισκεφτεί στη διάρκεια της προηγούμενης απεργίας πείνας του: «Θα συνεχίσω αυτή την ανοιχτή απεργία πείνας μέχρι να δώσω τέλος στο φάντασμα της διοικητικής κράτησης που εξακολουθεί να με κυνηγά». 

Σύντομα, μετά την ανάκτηση κάποιας φυσικής δύναμης, ξαναξεκίνησε την απεργία πείνας στις 24 Φλεβάρη 2014. Ο Tbeisheh έχει μεταφερθεί από τότε στο Ιατρικό Κέντρο Assaf Harofe και βρίσκεται δεμένος με χειροπέδες στο νοσοκομειακό κρεβάτι, το οποίο μπορεί να γίνει το νεκροκρέβατό του ανά πάσα στιγμή. 

Η κατάσταση του Ayman δε διαφέρει σε τίποτα από αυτή των υπόλοιπων διοικητικών κρατούμενων, των οποίων η δίψα για ελευθερία και αξιοπρέπεια οδήγησε στη μαζική απεργία πείνας που συνεχίζεται εδώ και 51 μέρες. Ογδόντα απεργοί πείνας νοσηλεύονται ως αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης απεργίας πείνας, αλλά επιμένουν στον αγώνα τους για αξιοπρέπεια. 

Παρά τη σωματική τους αδυναμία και την έλλειψη ενέργειας, βρίσκονται δεμένοι χειροπόδαρα στα κρεβάτια τους. Δέχονται καθημερινά απειλές για υποχρεωτική σίτιση, μια απάνθρωπη και επικίνδυνη πρακτική στην οποία η ισραηλινή Βουλή, η Κνεσέτ, φιλοδοξεί σύντομα να δώσει ισχύ νόμου. 

Θανατική καταδίκη 

Ο πατέρας μου, που πέρασε δεκαπέντε χρόνια σε Ισραηλινές φυλακές, αποκαλεί την υποχρεωτική σίτιση «θανατική καταδίκη». Συμμετείχε στη μαζική απεργία πείνας στη φυλακή Nafha το 1980, που κράτησε 33 μέρες.Υποβλήθηκε σε υποχρεωτική σίτιση και ευτυχώς επιβίωσε. Αλλά οι συναγωνιστές του Rasem Halawa από το στρατόπεδο προσφύγων Jabalia και Ali al-Jafaary από το στρατόπεδο Dheisheh έπεσαν θύματα αυτής της δολοφονικής πρακτικής, που στοχεύει στο να σπάσει την απεργία πείνας, και πέθαναν μετά την υποβολή τους σε υποχρεωτική σίτιση. 

Το Ισραηλινό Σύστημα Φυλακών κλιμακώνει την καταστολή των απεργών πείνας, την ώρα που η υγεία τους συνεχώς επιδεινώνεται. Τους βάζουν σε κελιά απομόνωσης χωρίς παράθυρα, τους κρατούν αλυσοδεμένους χειροπόδαρα για δεκάδες ώρες, τους αρνούνται επισκέψεις από τις οικογένειες και τους δικηγόρους τους, ενώ τους αρνούνται καόμη και την πρόσβαση σε αλάτι, που είναι απαραίτητο για την επιβίωσή τους. 

Οι απεργοί πείνας είναι αποφασισμένοι «να απεργήσουν μέχρι τη νίκη ή τη μαρτυρία», όπως οι Khader Adnan, Hana al-Shalabi, Mahmoud Sarsak, Samer Issawi και άλλοι πρώην κρατούμενοι που απελευθερώθηκαν έπειτα από ηρωικούς αγώνες με απεργίες πείνας ενάντια στο IPS. 

Επιστολή κρατούμενων 

Ακολουθεί η μετάφραση επιστολής των διοικητικών κρατούμενων, την οποία κατάφεραν να βγάλουν από τη φυλακή στις 8 Ιουνίου, καλώντας την ανθρωπότητα και τους ανθρώπους με συνείδηση σε λαϊκή και διεθνή υποστήριξη του αγώνα τους για δικαιοσύνη. Ο πρώην κρατούμενος Allam Kaaby το διάβασε στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, μπροστά από το αντίσκηνο που έχει στηθεί μπροστά από τη Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού στη Γάζα, σε ένδειοξη αλληλεγγύης προς την απεργία πείνας διάρκειας των Παλαιστίνιων κρατούμενων: 

Σε πείσμα των αλυσίδων, των κάγκελων και των τοίχων των φυλακών, αυτή είναι μια διαθήκη από όλους αυτούς που στέκονται στο χείλος του θανάτου προς τους φύλακες της πατρίδας μας, της Παλαιστίνης. 

Αφού αφήσαμε τα κελιά της απομόνωσης, τα οποία δεν μπορούν πλέον να αντέξουν τους πόνους, τις ασθένειες και τα καταρρακωμένα μας κορμιά, από τα κρεβάτια μας στο νοσοκομείο, στα οποία είμαστε αλυσοδεμένοι και μας φρουρούν σκυλιά, ανάμεσα από τους δεσμοφύλακες που παρακολουθούν τα καρδιακά μόνιτορ που ίσως ανακοινώσουν το θάνατό μας ανά πάσα στιγμή, από το χείλος του θανάτου, στέλνουμε το κάλεσμά μας, το τελευταίο ίσως για κάποιους από μας. 

Ισως είναι καιρός να ανακοινώσουμε τη διαθήκη μας πριν αγκαλιάσουμε το λαό μας ως τιμημένοι μάρτυρες. Το κάλεσμά μας είναι η φωνή, η κραυγή, η διαθήκη μας. Είμαστε οι διοικητικοί κρατούμενοι που οδεύουν προς την αθανασία, προς τον εναγκαλισμό με τον ήλιο της αξιοπρέπειας, που θα μπορούσε να σημάνει ταυτόχρονα και το τέλος του αγώνα για αξιοπρέπεια. Υψώνουμε τις φωνές μας, ελπίζοντας να φτάσουν στον επαναστατημένο λαό μας. 

Πρώτον, σας καλούμε να εντείνετε την υποστήριξή σας στους απεργούς πείνας που δεν έχουν μαρτυρήσει ακόμη. Οι μαχητές που μάχονται το φασιστικό εχθρό με τα κορμιά τους αξίζουν την αφοσίωσή σας, η οποία θα εμποδίσει τη συνέχιση της αιματοχυσίας, που δεν θα σταματήσει ποτέ μέχρι την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων μας. 

Δεύτερον, οι πόνοι της απεργίας πείνας έχουν καταστρέψει κάποια από τα όργανά μας, αλλά κάποια άλλα όργανά μας πρέπει να είναι ακόμη ανέπαφα. Με το θάνατο να μας περιμένει, δηλώνουμε πως τίποτα δε θα σταθεί στο δρόμο της θυσίας μας, ούτε ο ίδιος ο θάνατος. Γι’ αυτό λοιπόν, δωρίζουμε τα χρήσιμα όργανά μας στους μαχητές, τους φτωχούς και καταπιεσμένους ανθρώπους που τα χρειάζονται. Περιμένουμε επίσκεψη από τη Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού για την έγκριση αυτών των δωρεών. 

Τρίτον, σας καλούμε να μείνετε πιστοί στο αίμα μας και στο αίμα όλων των μαρτύρων που θυσίασαν τις ψυχές τους στη διάρκεια του Παλαιστινιακού αγώνα. Η πίστη δεν βρίσκεται μόνο στα λόγια, αλλά στην επαναστατική πράξη που δεν γνωρίζει δισταγμό ή αδυναμία. 

Τέταρτον, κρατηθείτε από τα ιστορικά και νόμιμα δικαιώματά μας και μην εγκαταλείψετε ποτέ σπιθαμή της Παλαιστίνης, από το ποτάμι ως τη θάλασσα. Το δικαίωμα στην επιστροφή είναι η γέφυρα με τα ιστορικά μας δικαιώματα. Αυτά τα δικαιώματα δε θα αποκατασταθούν χωρίς αντίσταση, που είναι και η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνει ο εχθρός μας. 

Πέμπτον, μην απογοητεύσετε τους κρατούμενους που θα μείνουν ζωντανοί μετά από μας, γιατί αυτοί που θυσιάζουν την ελευθερία τους για την ελευθερία του λαού τους αξίζουν την ελευθερία και όχι το θάνατο. 

Στον τιμημένο λαό μας στην Παλαιστίνη και τη διασπορά, στους ελεύθερους λαούς και στους μαχητές της ελευθερίας σε όλο τον κόσμο, αφήνουμε να ακουστούν οι κραυγές μας πέρα από το σκοτάδι των Ισραηλινών φυλακών, αυτών των τάφων για ζωντανούς. Στους ανθρώπους με νεκρή συνείδηση σε όλο τον κόσμο λέμε πως ο Παλαιστινιακός λαός μας θα συνεχίσει τον αγώνα μέχρι τη νίκη. Σας αποχαιρετούμε με γελαστά πρόσωπα.

Πηγή: http://palestinefrommyeyes.wordpress.com/