-->

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2022

Φώντας Λάδης - "Τα τραγούδια του νόμου και της τάξης"

Δελτίο Τύπου: Η Σύγχρονη Εποχή με χαρά παρουσιάζει τη συλλογή ποιημάτων του Φώντα Λάδη με τίτλο "Τα τραγούδια του νόμου και της τάξης". Πρόκειται για ποιήματα που ορισμένα εξ αυτών βλέπουν το φως της δημοσιότητας για πρώτη φορά στη συγκεκριμένη συλλογή, ενώ κάποια άλλα έχουν στο παρελθόν δημοσιευτεί σε διάφορα έντυπα ή έχουν συμπεριληφθεί, μελοποιημένα, σε κάποιο δίσκο. Ποιήματα που είτε γράφτηκαν σαν άμεση αντίδραση σε ένα πολιτικό γεγονός είτε είναι «συλλέκτες» μεταγενέστερων συναισθημάτων και σκέψεων του δημιουργού τους.

Όπως αναφέρει ο ίδιος ο ποιητής στον πρόλογο της έκδοσης:«Στις σελίδες που ακολουθούν υπάρχουν ποιήματα από πολύ διαφορετικές εποχές. Το πρώτο, με τίτλο “Ένας άνθρωπος”, το έγραψα μόλις είκοσι χρονών. Δείχνει τον τρόπο με τον οποίο οραματίζομαι τον κόσμο. Άρεσε ιδιαίτερα στον Μίκη. Με έπαιρνε μαζί του στις μεγάλες λαϊκές συναυλίες της δεκαετίας του ’60 και με καλούσε να το απαγγείλω, διακόπτοντας στη μέση τη ροή του προγράμματος.

Στην άλλη άκρη του νήματος υπάρχει “Το τραγούδι της βίας”. Το έγραψα πρόσφατα, παρακινημένος από την ευκολία με την οποία οι δυνάμεις του “νόμου και της τάξης”, όπου Γης, καταπνίγουν βάναυσα κάθε φωνή αντίστασης, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων.» Ως προς την τεχνοτροπία, η συλλογή περιλαμβάνει ελεύθερη ποίηση, ομοιοκατάληκτα ποιήματα, μπαλάντες, τραγούδια για το θέατρο, στίχους σε δεκαπεντασύλλαβο, καθώς και μια ενότητα από επτά «διδακτικά» τραγούδια, που δανείζει το όνομά της στο βιβλίο.

Πρόκειται για μια συλλογή που ελπίζουμε ότι θα κάνει τον αναγνώστη –όπως αναφέρεται και στον πρόλογό της– έστω και «εν απουσία» της μουσικής, να νιώσει την ιδιαίτερη δύναμη του πολιτικού τραγουδιού και θα τον βοηθήσει να δει, με το φακό που μόνο αυτό το είδος διαθέτει, τα πολλαπλά –κι εναλλασσόμενα– πρόσωπα του αντιπάλου.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΦΩΝΤΑ ΛΑΔΗ | Ο Φώντας Λάδης γεννήθηκε το 1943 στη Σπάρτη. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε ελληνικές, καθημερινές εφημερίδες και περιοδικά. Την περίοδο 1967-1973 έζησε στη Ρώμη. Συνεκδότης με τον Δημήτρη Γκιώνη του περιοδικού Τετράδιο από το 1974 ως το 1976. Έχει γράψει ποίηση, πεζογραφία, ταξιδιωτικό, πολιτικό και ιστορικό δοκίμιο, θέατρο, καθώς και βιβλία για παιδιά. Ποιήματά του μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Μάνο Λοΐζο, τον Θάνο Μικρούτσικο, τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον Μάριο Τόκα, τον Λίνο Κόκοτο, τον Δημήτρη Λάγιο και άλλους Έλληνες συνθέτες. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ, της Ένωσης Μουσικοσυνθετών και Στιχουργών Ελλάδας (ΕΜΣΕ), της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας και ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Εταιρίας Αρχείου και Μελετών «Μνήμες».

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2022

Νέα κυκλοφορία: db projekt & Κατερίνα Σπυροπούλου – Μισοτελειωμένοι Ξεσηκωμοί

Το db projekt είναι το ηλεκτρονικό side project  του Δημήτρη Μποτή από τους Magic de Spell, στο οποίο συνεργάζεται με φίλους/ες. Στη νέα αυτή κυκλοφορία συναντιέται με τη γραφή και την απαγγελία της Κατερίνας Σπυροπούλου.

Το μερίδιό της στους Μισοτελειωμένους Ξεσηκωμούς είναι «στίχοι που τους στοιχειώνουν απραγματοποίητες εκδρομές, συντριβές εργασίας, παιδιάστικες συνενοχές, ξύλινες κούνιες, ψίχουλα απ΄το τραπέζι της επανάστασης κι ένας σωρός θραύσματα απ’ των χειλιών σου το τσάκισμα…», όλα τους αναπόφευκτα…

Το μίνι άλμπουμ περιέχει δέκα μουσικά κομμάτια στα οποία όπου η απαγγελία των στίχων συνδέεται με ηλεκτρονικές ατμόσφαιρες και downtempo ως επι το πλείστον ηχοτοπία. Συνοδοιπόρος και ο Βαγγέλης Θεοδωράκης (Magic de Spell) παίζοντας κιθάρες και μπάσο.

Στίχοι: Κατερίνα Σπυροπούλου
Μουσική: Δημήτρης Μποτής
Φωνή: Κατερίνα Σπυροπούλου
Συνθεσάιζερς & μηχανές: Δημήτρης Μποτής
Ηλ. Μπάσο & κιθάρες στο «Για Τα Κορίτσια»: Βαγγέλης Θεοδωράκης
Ηχογράφηση & μίξη: Μιχάλης Σκαράκης 133 Productions
Mastering: Νάσος Νομικός Vu Productions
Σχεδιασμός εξωφύλλου: Αθανασία Αρβανιτάκη Zefxis Creative
Παραγωγή: Δημήτρης Μποτής

Μπορείτε να βρείτε το album στους παρακάτω συνδέσμους:
Spotify: https://open.spotify.com/album/4y2uqkdoKnYyLAuuXoApWU
Bandcamp: https://dbprojekt.bandcamp.com/album/misoteleiomenoi-xesikomoi

Τρίτη 11 Μαΐου 2021

Χωρίς Ρεφρέν - Προτροπές, σε ποίηση Νίκου Γεωργόπουλου

Νέο τραγούδι από τους "Χωρίς Ρεφρέν", σε ποίηση του Νίκου Γεωργόπουλου και μουσική του Κώστα Μουγιάκου. Ο Νίκος Γεωργόπουλος γεννήθηκε στη Πάτρα το 1966 όπου και μεγάλωσε στις λαϊκές της γειτονιές. Δουλεύοντας από μικρό παιδί, τελείωσε το Νυχτερινό Λύκειο συμμετέχοντας στο εργατικό και μαθητικό κίνημα, σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και μετά τον στρατό μπάρκαρε σε πλοία του εμπορικού ναυτικού όπου και εργάστηκε ως Οικονομικός Αξιωματικός.

Σήμερα ζει στην Αθήνα παντρεμένος με την ποιήτρια Σοφία Κολοτούρου και εργάζεται στο χώρο της Πληροφορικής. Η αγάπη του για τα γράμματα και η ενθάρρυνση της Σοφίας έχουν αποδώσει μέχρι στιγμής δυο ποιητικές συλλογές («Τα αγαθά κόποις φλέγονται, 2015 », «Δεμένα Σώματα, 2019») και ένα μικρό διήγημα με αναφορά στη Πόλυ Πάνου («Η φαλτσέτα και η τραγουδίστρια») που δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό «Εμβόλιμον» το 2015. Ποιήματά του έχουν επίσης δημοσιευτεί κατά καιρούς σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, με πρόσφατη δημοσίευση (2021) νέων ποιημάτων στο λογοτεχνικό περιοδικό «Το Κοράλλι».  Επίσης το 2012 έτυχε της τιμής δυο ποιήματά του («Ανυπότακτα στοιχειά» και «Πτώση») να μελοποιηθούν από τον B.D. Foxmoor των Active MemberGaba», 2012):

# # # # # # #

Προτροπές

Να σκάβεις με νύχια τη νύχτα βαθιά

αστέρια ν’ ανάβεις που σβήνουν

στα χέρια να πιάνεις τη μαύρη φωτιά

να σμίγεις ανάσες π’ αφήνουν! 

Να φτιάχνεις δεμάτια μ’ αχτίνες καυτές

τους ήλιους να πιάνεις μ’ απόχη

από τους ανέμους να κλέβεις ριπές

να σκίζεις το κύμα στη κόχη. 

Να μπεις σε καρδιές που δεν είν’ ανοιχτές

με μάγια δεμένες να λύσεις

βαριές αλυσίδες που σέρνουν ντροπές

να σπάσεις κι ελπίδα ν’ αφήσεις. 

Να ανέβεις ψηλά στου αετού τη φωλιά

τους φόβους σου εκεί να γκρεμίσεις

να βγάλεις φτερούγες να φύγεις μακριά

Kαι πίσω ποτέ μη γυρίσεις

  

   

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2020

Παναγιώτης Μανιάτης «Εγκλωβισμένος σ’ έναν άδικο κόσμο» - νέα ποιητική Συλλογή


Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Εντύποις, η δίγλωσση ποιητική συλλογή του Παναγιώτη Μανιάτη «Εγκλωβισμένος σ’ έναν άδικο κόσμο». Πρόκειται για σύγχρονη μαρξιστική ποίηση, με χαρακτήρα επαναστατικό, αβανγκαρντιστικό.

 Οι τελευταίοι εραστές του Σουρεαλισμού

Ήταν μόνος. Εκεί απ' όπου ξεκίνησε.
Είχε ταξιδέψει σ' όλα τα παράλληλα σύμπαντα
αλλά δεν την είδε πουθενά.
"Αρκετά παράξενο", σκέφτηκε.
"Θα 'πρεπε να βρίσκεται σε μια πορεία,
σε μια κατάληψη, σε κάποιο πάτωμα.
Σε όλα εκείνα τα μέρη
που καταργήσαμε την κανονικότητα"
Όμως όλα αυτά δεν είχαν πια σημασία.
"Ίσως ξαναβρεθούμε μαζί σε κάποιο όνειρο",
είπε και βυθίστηκε για πάντα στο κρεβάτι.
Εκείνη τη στιγμή ένα κλειδί ακούστηκε στην πόρτα...
 

Τρίτη 28 Απριλίου 2020

Γιώργος Παλιογιώργος-Της Helin... (Ποίημα)

 

Σε 288 ημέρες απεργία πείνας η Helin
χόρτασε όλο τον κόσμο του αγώνα
Πρώτη έκοψε την ευγενή γλώσσα της
σε μικρά κομμάτια και τη μοίρασε
στα πουλιά που είχαν από καιρό σωπάσει
Έπειτα στα μακρυά χέρια της ,
μ' όλα τα πολύτιμα δάχτυλα
αποδεκατισμένα απ' το φόβο σας
ότι θα έδειχναν έναν δρόμο αλλιώτικο ,
επέτρεψε να γίνουν φτερά
Μη λέτε η Helin είναι νεκρή ,
νεκρός είναι όποιος αναπαύεται εν ειρήνη
η Helin αναπαύεται στον πόλεμο ,
η Helin είναι δολοφονημένη
Πείνασε από ουρανό για να φάμε
εμείς το σκληρό ψωμί της δικαιοσύνης ,
πείνασε από θάλασσα για να
επιπλεύσουμε χωρίς πληγές στο αλάτι
πείνασε από ήλιο για να
να δούμε ξανά το φως
Μην λέτε η Helin είναι νεκρή ,
νεκρός δεν είναι αυτός που ανοίγει
τα θεμέλια της γης και χτίζεται εκεί μέσα
για να είναι στέρεα τα όνειρα μας

Για την Helin...


Μια λέξη σχηματίζεται στα πρόσωπα.
Καταφρόνια.
Για τον άδικο τούτο κόσμο.
Πόνος ζωγραφιά στις ράγες των προσώπων.
Πρόσωπα κουρασμένα, βουβά.
Χέρια πονεμένα, όλο ρόζους.
Κάθε ρόζος κι ένας νεκρός εργάτης.
Κάθε ρόζος και μια πικρή θύμηση.
Μακριά η πομπή της κηδείας.
Βαριά τα δάκρυα της οργής.
Δε φτάνει που δε μας αφήνουνε να ζήσουμε.
Δε φτάνει που μας σκοτώνουνε.
Θέλουνε κουμάντο ακόμα και στο θάνατο μας.
Αλλά όχι.
Δεν τα λογάριασαν καλά.
Σκυμμένοι δεν παραμένουμε για πάντα.
Όσο μας χτυπάν,
Τόσο ψηλώνουμε όρθιοι.
Κερδίσαμε με αίμα να τραγουδάμε τους νεκρούς μας.
Κερδίσαμε με αίμα να τους συντροφεύουμε ως το πυκνό χώμα.
Και πάλι αίμα θα πληρώσουμε. 


Μακριά η πομπή της κηδείας.
Κι αν έριξαν οι βλάσφημοι οχτροί
τα λουλούδια μας.
Κι αν ξέσκισαν τις σημαίες μας.
Κι αν έκοψαν το δρόμο μας.
Εμείς συνεχίζουμε.
Στολίζουμε φρέσκα λουλούδια τους συντρόφους μας.
Βρίσκουμε πάλι το δρόμο που χει βαφτεί κόκκινος. 


Δεν μπορούν να μας σταματήσουν.
Κι ας έχουν όπλα δυνατά.
Τίποτα δεν κρατάει την οργή
Που ξεχειλίζει.
Ατιμάζουνε ζωή και θάνατο αυτοί.
Η νεκρική πομπή συνεχίζεται.
Άνθρωποι ξεχύνονται απ' τις γωνιές του κόσμου όλου.
Σμίγουν φέρετρα των σκοτωμένων μας.
Τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει. 


Είμαστε εδώ για τους νεκρούς μας.
Είμαστε εδώ για τους ζωντανούς μας.
Σύντροφοι πιστοί.
Και θα λογαριαστούμε.
Μακριά η πομπή της κηδείας. 


Τίποτα δε σταματάει τ' ανθρώπινο ποτάμι.

HELİN BÖLEK (Ποίημα)


Λένε πως ο θάνατος με τους πολλούς
θάνατος δε λογίζεται.
Υπερβολές.
Μα ο θάνατος για τους πολλούς
είναι σπουδαία υπόθεση,
μπορείς να ζεις για πάντα.
Στον δρόμο που βαδίζει ο καθένας
αφήνει τα ίχνη του.
Οι λαοί ιχνηλατούν,
διαβάζουν τα σημάδια σ’ όλες τις γλώσσες,
είναι σοφοί
και ας μην ξέρουν γράμματα,
διαλέγουν πού πατούν,
βήμα το βήμα σκάβουν,
χαράζουν ποταμό
και χύνονται, ορμούν μπροστά.

Η Helin Bölek στα είκοσι οκτώ της χρόνια
όρθια σηκώθηκε,
δε φαίνεται,
ακούμε το τραγούδι της,
βαδίσει μπρος,
πατεί πάνω στα σύνορα,
τα καταλεί, τα σβήνει με το ζάλο* της,
μες στο νερό αφήνει πατουχιά.*

Τούτη την Άνοιξη, στις τρεις του Απρίλη
χάρισε στους λαούς μια επέτειο
τυλιγμένη με ένα κόκκινο μαντίλι στον λαιμό.

Αθάνατη!

.……………………………………………………………..

ζάλο = βήμα 
 πατουχιά = πατημασιά

Β.Δ.
 

Πέμπτη 23 Απριλίου 2020

Θ.Δ.ΤΥΠΑΛΔΟΣ - Οι 300 ημέρες του IBRAHIM GOKCEK


 Τώρα που
          οι ρινόκεροι φόρεσαν
                                     στρατιωτικές αρβύλες,

άνεμος μολυσμένος.
Η Helin Bolek, λένε,
                        δεν είναι πια εδώ.
Το τρένο
          της μεγάλης φυγής, λένε,
                                   έχει φύγει ανεπιστρεπτί.
Κόκκαλα στα κόκκαλα,
                          αίμα πάνω στο αίμα,
                                             οι χασάπηδες
                                                     του κόσμου
                                                        τρομοκρατούν,
                                                        βιάζουν,
                                                        μακελεύουν,
                                                        μα κι αυτοί
                                                        ακόμη,
                                                        πεθαίνουν.

Το  Grup Yorum, λένε,
                              δεν θα ξανατραγουδήσει,
                                             δεν θα γράψει ποτέ
                                                             ξανά ρίμες.
Σε σαπισμένα κελιά
                          κατακρεουργούν ανάσες – αυτός ο κόσμος
ΛΕΝΕ
        όμορφος είναι
                       και ο επίγειος παράδεισος

μία ουτοπία,
ένα ψέμα.
Η πόλη του Nazim
φορά μαύρο πέπλο.

Τοξικά απόβλητα
                   τοξικά σκοτώνουν.
Η πόλη του Nazim

πνιγμένη στο πένθος.
Πόδια κομμένα,
                    κεφάλια πολτοποιημένα,
                                        χέρια σαπισμένα,
                                                 οι τοίχοι βαπτισμένοι
                                                                 σε αθώο αίμα.

Η Helin Bolek, λένε,
                        δεν είναι πια εδώ.
Στο ικρίωμα

η φωνή σπαρταράει,
βουλιάζει
και ξεψυχάει
κι όμως,
δεν παραδίνεται,
δεν δειλιάζει,
δεν προδίδει,
στη νηνεμία
αντάρα δίνει:
Η οικουμένη κοιμάται!

Είναι μέχρι
               να έρθει και
                               η δική της ώρα

για να πεθάνει.

Η Helin Bolek, λέω,
                        είναι πάντα εδώ.
Το λευκό κελί
                με τα δάχτυλά της
                                  έκανε πηλό
                                         και με μια της
                                                       κίνηση
                                                         το σμίλεψε,
μορφή τού έδωσε
                  ενός καινούργιου ανθρώπου.
Η Helin Bolek, λέω,

θα είναι για πάντα εδώ.
Μακελάρηδες,
               αφέντες του πλανήτη,
                                 χασάπηδες των ονείρων,
                                              δήμιοι του κόσμου,

η Helin Bolek,
είναι εδώ.
Κρατά στο ένα χέρι

τον  Ibrahim Gokcek
                                                   και με το άλλο,
τη φλόγα

της ελευθερίας
                            σταθερά
                               κραδαίνει,

ενώ στους τοίχους,
τα graffiti
αντικαθιστά.
Εκείνοι
τα έγραψαν με αίμα αθώων,
αυτή

τα ξαναγράφει:
με τη φωτιά,
                 με την επιθυμία

για ζωή,
                 για έρωτα,

για ειρήνη,
                 για το καλό,
                 για όλες τις γενιές,

για όλους τους “ελεύθερους”
για όλους τους φυλακισμένους.
Ο  Ibrahim Gokcek, λέω,
                           για πάντα θα τραγουδάει
                                                 την επανάστασή του.

Σε τροχοφόρα
                άχρωμα
                       θα ζωγραφίζει
                                  σκοπούς και στόχους.
Σε μηχανές
         άμορφες,
                καρδιές θα βάζει,
καθώς το ύψος του,
                      τους μιναρέδες
                               θα ξεπερνάει,

τα λόγια του,
                  θα δραπετεύουν
                               απ’ τις σελίδες,

οι μελωδίες του
θα διαμελίζουν τις νότες.