Μέρες από ατσάλι

Αφιερωμένο στον αγώνα των Χαλυβουργών και όλων των εργαζομένων

Αυτό που μας ενώνει

χιλιόμετρα διανύει

και είναι γεννημένο

στη σπίθα, στη φωτιά

Στ' αστέρια τραγουδάει

Τις νύχτες που παγώνει

Για ν' αναζωπυρώνει

Οργή με ορμή ξανά

Οπλίζει κάθε ελπίδα

Με ελπίδα πιο πολλή

Για ν' απαντάει πάντα

Με μέλι στη χολή

Στη λάσπη και στο κρύο

Δεν ειν' καιρός για δύο

Μόνο για χίλιους-δύο

Ποτέ μας αρκετοί

Στα σύνορα του χάλυβα όλη τη νύχτα πάλευα

Κι όσο κι αν με χτυπούσανε, τους χτύπαγα κι εγώ

Με ιδρώτα κάθε μια πληγή, να σταματάει να αιμορραγεί

Γιατί σε τούτη εδώ τη γη, τ' αλάτι μόνο μένει

Όλα να τα υπομένει, με μι' αλμυρή κραυγή

Συνέχεια ξημερώνει

Και πάντοτε βραδιάζει

Αργά το φως ζυγώνει

Και η πίσσα, οχετός

Στην Εθνική σαν βγαίνω

Ξεχύνεται μπροστά μου

Τεντώνει κι η ματιά μου

Σαν φτάνει ο εχθρός

Ό,τι μου 'μάθανε όσοι

Με άφησανε να ζήσω

Για να το τραγουδήσω

Και πάντα δυνατά

Μια πορφυρή ιδέα

Κι ένα κορμί από ατσάλι

Χρυσάφι στο κεφάλι

Χάλυβα στην καρδιά

Διαμαντής Διαμαντίδης 20.7.12

Οι εργαζόμενοι θα νικήσουν. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!

Σήμερα το πρωί δυνάμεις των ΜΑΤ με εισαγγελική εντολή επιτέθηκαν στη Χαλυβουργία, προσπαθώντας να βάλουν στο εργοστάσιο τον απεργοσπαστικό μηχανισμό του βιομήχανου Μάνεση, και συλλαμβάνοντας την απεργιακή περιφρούρηση.

 

Το αστικό κράτος, η «δικαιοσύνη», τα αστικά κυβερνητικά κόμματα, αποκαλύπτονται ως αυτό που είναι, οι υποτακτικοί του κεφαλαίου που δείχνει τα νύχια του.

  Ο αγώνας των χαλυβουργών είναι αγώνας όλης της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού. Η καταστολή της απεργίας αφορά κάθε εργαζόμενο κάθε άνεργο που θα βρίσκουν μπροστά τους την ίδια αστική καταστολή κάθε φορά που διεκδικούν τα δίκια τους. Όλοι να δείξουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας στους απεργούς χαλυβουργούς. Το δίκιο τους νόμος.

΄Ολοι σήμερα στις 5.30μ.μ. στη συγκέντρωση που καλεί το Σωματείο των Χαλυβουργών στη γέφυρα του Ασπροπύργου.                                                     

«Σύντροφέ μου»

Χέρι χέρι, σύντροφέ μου, εμείς με τις ζωές σμπαράλια, τις ομορφιές του κόσμου που μας στέρησαν, στα βάσανα, στα αδιέξοδα, στο αίμα, εμείς.

Ανάσα ανάσα, σύντροφέ μου, εμείς με τα χείλη σκαμμένα απ’ τις κραυγές, τη ζεστασιά του κόσμου που δε νιώσαμε, στ’ απόκρημνά μας νιάτα, στο χειμώνα που μας ρίξανε, εμείς.

Βήμα βήμα, σύντροφέ μου, εμείς με τα κορμιά ρημάδια απ’ την εκμετάλλευση, τη βία τους, την ασφυξία στη σκιά των φωτεινών επιγραφών, κάτω από λαίμαργες ρεκλάμες και βιτρίνες, εμείς.

Γροθιά γροθιά, σύντροφέ  μου, εμείς με τα ακονισμένα όνειρα, ταίρι των ισχυρών που δε γίναμε ποτέ, τα νύχια μας στα νύχια τους που δείξαμε, που στη σιωπή δε χαριστήκαμε, εμείς.

Έξω χαράζει η ζωή. Δρόμο ν’ ανοίξουμε, να ’ν’ του λαού τούτη η αυγή, σύντροφέ μου. Εμείς, μια καρδιά στα όρια του χρόνου μας, στου οξειδωμένου κόσμου την καμπή, κρατώντας σφιχτά, εμείς, το τέλος του καιρού τους.

Γροθιά γροθιά…

                                                                                                    20 Ιούλη 2012

                                                                                                                  ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ                 

Συμμετοχή της ΤΕΚ στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ

Όπως είχαμε πει, το ραντεβού μας το ανανεώσαμε εκ νέου, με τη συμμετοχή μας με τραπεζάκι και υλικό στο φιλόξενο χώρο του αντιρατσιστικού φεστιβάλ, το οποίο θα διεξαχθεί το διάστημα 6-8 Ιουλίου στο άλσος Γουδή.

Σας περιμένουμε να γνωριστούμε, να συζητήσουμε από κοινού για το πως η τέχνη σήμερα μπορεί να αποκτήσει κοινωνικό περιεχόμενο, να συνδεθεί με τους αγώνες που αναπτύσσονται από τους καταπιεσμένους, για μια δημιουργική ζωή, απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, τη φτώχεια, την πολιτισμική ισοπέδωση!