Γιάννης Μίχας Νεονάκης - Απόκρυψη ευθυνών εν μέσω διχασμών

2 χρόνια διακυβέρνησης της ναζιστικής συμμορίας της ΝΔ, της πιο επικίνδυνης κυβέρνησης απο την μεταπολίτευση ως τώρα, αφού φυσικά της έστρωσε το χαλί ο ΣΥΡΙΖΑ που διέσυρε την πραγματική έννοια της Αριστεράς στη συνείδηση του κόσμου.

2 χρόνια διακυβέρνησης μιας κάστας πολιτικών φερέφωνων του Κεφαλαίου, που επέστρεψε να συνεχίσει ό,τι διεκόπη από τον ΣΥΡΙΖΑ μιας και το αστικό κράτος έχει συνέχεια, με τους διαχειριστές του απλώς να εναλλάσσονται, υποκρινόμενοι ότι έχουν διαφορές, μα στην ουσία παραμένουν ορκισμένοι πιστοί των συμφερόντων της ολιγαρχίας και των οικονομικά ισχυρών αφεντικών τους. 

Κι όμως, τα λόγια μετρούν - για τη νέα δουλειά του Μιθριδάτη

Εφημερίδα ΠΡΙΝ | Μαριάννα Τζιαντζή

Η εντυπωσιακή απήχηση που είχε το «Για να μην τα χρωστάω» του Μιθριδάτη, δεν συνδέεται μόνο με τη δύναμη και το περιεχόμενο του συγκεκριμένου τραγουδιού αλλά και με την ανάγκη για λέξεις, λόγια, ποίηση, τραγούδια.

«Σε καιρούς κρίσης, η ποίηση πρέπει να έχει την αποδοχή του λαού, αντί να περιχαρακώνεται σε μια μικρή παρέα ποιητών, κριτικών και αναγνωστών υψηλού αισθητισμού που γράφουν ή διαβάζουν ποίηση κοιτάζοντας τον καθρέφτη», έγραφε πριν λίγο καιρό ο ποιητής Ντίνος Σιώτης.

Σε καιρούς παρατεταμένης κρίσης, σαν τους τωρινούς, που η οικονομική και εργασιακή ανασφάλεια συνυπάρχει με τη συρρίκνωση της δημοκρατίας και τη σκιά της ασθένειας και του θανάτου (βλέπε covid), έχουμε ανάγκη τις λέξεις, τα λόγια, την ποίηση, τα τραγούδια. Κυρίως έχουμε ανάγκη όχι τα ηρωικά άσματα του χθες αλλά τα τραγούδια του σήμερα, αυτά που μιλούν για τους εφιάλτες και τις ελπίδες μας —εφόσον αυτές υπάρχουν.

H Σοφία Μπεκατώρου και η κάθε Σοφία δεν είναι μόνες τους

Η δημόσια δήλωση της αθλήτριας Σοφίας Μπεκατώρου αρκούσε προκειμένου να ανοίξει το «κουτί της Πανδώρας» σχετικά με τα περιστατικά σεξουαλικών παρενοχλήσεων και (αποπειρών) βιασμού που αποσιωπούνται και στον χώρο του αθλητισμού. 23 χρόνια μετά το γεγονός, η Ολυμπιονίκης κατήγγειλε δημόσια έναν παράγοντα της Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας για σεξουαλική κακοποίηση σε δωμάτιο ξενοδοχείου κατά τη διάρκεια επαγγελματικού ταξιδιού.

Η ίδια επέλεξε να μοιραστεί δημόσια την τραυματική της εμπειρία, προκειμένου να γνωστοποιηθεί το γεγονός και τελικά η μαρτυρία της ενδυνάμωσε και άλλες γυναίκες που έχουν βιώσει παρόμοιες καταστάσεις. Σε μια ψύχραιμη και ολοκληρωμένη τοποθέτηση, η Μπεκατώρου τονίζει την απουσία συναίνεσης καθ’ όλη την διάρκεια της πράξης, υπογραμμίζοντας τον ψυχολογικό εκβιασμό και την χειριστική συμπεριφορά του κακοποιητή της. Έτσι άλλες τέσσερις πρώην αθλήτριες έσπασαν την σιωπή τους, συγκεκριμένα η πρώην διεθνής πολίστρια και πρωταθλήτρια του τριάθλου Μάνια Μπίκοφ και η κολυμβήτρια Ραμπέα Ιατρίδου, κατήγγειλαν ότι υπέστησαν σεξουαλική παρενόχληση από γιατρούς σε ανάρτησή τους στο facebook. Στο ίδιο κλίμα, η αθλήτρια της Ιστιοπλοΐας, Μαρίνα Ψυχογιού καταγγέλλει την σεξουαλική παρενόχληση από παράγοντα της Ομοσπονδίας και η αργυρή ολυμπιονίκης, Νίκη Μπακογιάννη κατήγγειλε ότι είχε δεχτεί παρενόχληση – ανήθικη πρόταση από παράγοντα του ΣΕΓΑΣ όταν εκείνη ήταν 29 ετών.

Κίμων Ρηγόπουλος: Η βίαιη ενηλικίωση

Παντιέρα | Κίμων Ρηγόπουλος
Ο υπαρξιακός αγώνας των ηθοποιών δεν πρέπει να περιοριστεί σε μια εγωκεντρική θυματοποίησή τους. Η κρίση είναι πάνδημη και συμπαρασύρει εκατομμύρια εργαζομένων. Επομένως, κάθε αποκοπή του προβλήματός μας από το «εν γένει δράμα», θα καταστήσει τον αγώνα μας αντιπαθή και θνησιγενή.
Αισθάνομαι την ανάγκη να καταθέσω κάποιες σκέψεις που αφορούν την καταδίκη στον αφανισμό χιλιάδων ηθοποιών. Σκέψεις που δεν εκβιάζουν μια κίβδηλη δημοφιλία, κολακεύοντας εκείνους που πλήττονται. Σκέψεις που διεκδικούν, όμως, την αλήθεια της μνήμης και της κρίσης μου.

1. Ο υπαρξιακός αγώνας των ηθοποιών δεν πρέπει να περιοριστεί σε μια εγωκεντρική θυματοποίησή τους. Η κρίση είναι πάνδημη και συμπαρασύρει εκατομμύρια εργαζομένων. Επομένως, κάθε αποκοπή του προβλήματός μας από το «εν γένει δράμα», θα καταστήσει τον αγώνα μας αντιπαθή και θνησιγενή. Η κυβέρνηση θα κανιβαλίσει με τη μέθοδο του κοινωνικού αυτοματισμού που αποτελεί αυτήν τη στιγμή το τελευταίο χαρτί της. Κάθε κινητοποίηση που εξαντλείται στη μέσω facebook εκτόνωσή μας και δεν εκβάλλει σε ένα καθολικό αίτημα εργατικής αξιοπρέπειας, είναι καταδικασμένη στον εκφυλισμό της. Είναι χρήσιμη η συλλογή υπογραφών για ένα πρώτο στάδιο συσπείρωσης, αλλά πόσες από αυτές τις «υπογραφές» είναι διατεθειμένες να ακολουθήσουν στο δρόμο και να μην «πάρουν δρόμο», όταν ο κόμπος θα φτάσει στο χτένι;

#SupportArtWorkers: Κυβέρνηση και η κοροϊδία και στον καλλιτεχνικό κλάδο

«H εξαγγελία των μέτρων του ΥΠΠΟ για τους εργαζόμενους στον Πολιτισμό την 7η Μαΐου 2020, κατέστη πλήρως αποκαρδιωτική και εντελώς αναντίστοιχη με την τρέχουσα συγκυρία. Μετά τα αναλυτικά αιτήματα που κατέθεσε η πρωτοβουλία #SupportArtWorkers, λαμβάνοντας υπ’ όψιν την ετερογένεια των εργασιακών σχέσεων στον Πολιτισμό και τα αιτήματα των σωματείων όλων των κλάδων, τη γενικότερη κατακραυγή και τις δυναμικές κινητοποιήσεις της περασμένης εβδομάδας, το ΥΠΠΟ για ακόμα μια φορά στάθηκε πολύ κατώτερο των περιστάσεων. Το κείμενο που ακολουθεί θα είναι εκτενές. Είναι αναγκαίο γιατί θελήσαμε να παρουσιάσουμε μία λεπτομερή και εμπεριστατωμένη απάντηση στο θολό και εσκεμμένα γενικόλογο powerpoint που παρουσιάστηκε από την ηγεσία του Υπουργείου και ανακοινώθηκε στα Μέσα.

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ:
Το ΥΠΠΟ αναγνωρίζει ως δομικά προβλήματα στον Πολιτισμό την αδήλωτη εργασία, την πολυπλοκότητα των εργασιακών σχέσεων και το «αχαρτογράφητο» του χώρου (σημειωτέον η τελευταία σχετική έρευνα που παρήγγειλε το Υπουργείο έγινε το 2016), χωρίς καμία εξαγγελία να είναι προσαρμοσμένη σε αυτές τις ιδιαιτερότητες. Το κύριο πρόβλημα των εργαζόμενων στις Τέχνες είναι όχι μόνο η αδήλωτη εργασία, αλλά κυρίως η πολυπλοκότητά της: εκ περιτροπής, εποχικοί εργαζόμενοι, πολλαπλότητα στις ειδικότητες και στα ένσημα (ωρομίσθιοι, συμβάσεις έργου, ημερομίσθιοι, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, ένσημα βάσει τεκμαρτού εισοδήματος κ.ά.). Το πρόβλημα των μέτρων που ανακοινώθηκαν έγκειται στον οριζόντιο χαρακτήρα τους, ο οποίος προϋποθέτει καθεστώς σύμβασης διαρκείας, συνθήκη–εξαίρεση για τους καλλιτεχνικούς κλάδους.

Θ.Δ.Τυπάλδος, Ο Επαναστατικός πεσιμισμός στην τέχνη

(Η αναγκαιότητα επαναπροσδιορισμού της εξαγγελίας θανάτου της τέχνης!)

Έχει ήδη ειπωθεί, αλλά χρήζει επανάληψης:
ΣΗΜΑΔΕΥΕΙ ΜΙΑΝ ΕΠΟΧΗ. Τα ωραία πράγματα
που θα μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε ΤΩΡΑ!
Ζακ Βασέ[1]

Έχοντας μπει αισίως στην τελική ευθεία της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, ευδιακρίτως βλέπουμε ότι η τέχνη, (στην κάθε της μορφή), που παράγεται από τους μεγάλους εκδοτικούς οίκους, που εκτίθεται στις μεγάλες γκαλερί των όρθιων κουστουμαρισμένων, (με απαραίτητα αξεσουάρ τους τα ποτήρια με τη σαμπάνια και τις μεγαλοστομίες σε ανιαρές συζητήσεις, εμπλουτισμένες με φιλοσοφικές κορώνες και αναλύσεις επί αναλύσεων, περί των εκθεμάτων στους φρεσκοβαμμένους τοίχους), ή η τέχνη που ξεπετιέται απ’ τα εμπλουτισμένα με πανάκριβα σκηνικά studios, η πολυδιαφημισμένη εν τέλει τέχνη, βρίσκεται  (όπως ακριβώς το σύστημα που την παράγει), σε τέλμα ιδεών και σε πλήρη ατολμία, για ένα βήμα παραπέρα.

Η δήθεν επαναστατικότητα, την οποία μπορεί να εμπεριέχει η τέχνη του σήμερα, δεν είναι παρά απλές καταγραφές της μίζερης καθημερινότητας, εμπλουτισμένες με διάφορα τσιτάτα, τα οποία στο τέλος αφήνουν μια γεύση στο μυαλό του αποδέκτη του έργου τού “πόσο φρικτή είναι η πραγματικότητα που ζούμε, μα δεν έχουμε κι άλλη, κι άσε μη και γίνουν χειρότερα τα πράγματα – ας μείνουμε στα δεδομένα της στιγμής κι έχει ο Θεός”. Πίσω από την επιφανειακή επαναστατικότητα δεν κρύβεται τίποτα περισσότερο από μια προσπάθεια του καλλιτέχνη-δημιουργού (καλό είναι να συμπληρώνουμε τη λέξη «δημιουργός» δίπλα στον καλλιτέχνη, γιατί όλοι είμαστε εν δυνάμει καλλιτέχνες που απλώς δεν κάνουμε το τόλμημα να δημιουργήσουμε, που φοβόμαστε μια μικρή ανύψωση του εαυτού μας προς το θείο που εντός της κλείνει η δημιουργία) ν’ αυτοπροβληθεί ως ο απόλυτος, πρωτοποριακός καλλιτέχνης, ο γεμάτος με ναρκισσισμό δημιουργός, που στα μάτια του το κοινό φαντάζει ως ο δικός του καθρέπτης. Λησμονεί επιδεικτικά αυτός ο δημιουργός, πως ο καλλιτέχνης οφείλει να είναι ο καθρέπτης του κοινού, ή για να το θέσω πιο σωστά, οφείλει να είναι ο καθρέπτης της ενδόμυχης αναγκαιότητας του κοινού, να ξεπεράσει το ίδιο τα δικά του όρια, να πάει το ίδιο δια μέσου του καλλιτέχνη, στο ανώτατο επίπεδο νόησης της δικής του υπέρβασης. 

Ιμπραήμ Γκιοκσέκ: «Δεν ζητάμε συμπόνια, ζητάμε δικαιοσύνη»

Ημεροδρόμος | Ο Ιμπραήμ Γκιοκσέκ (Ibrahim Gökçek), που συμπληρώνει σήμερα 318 μέρες σε απεργία πείνας, έστειλε μήνυμα στον κόσμο, στον οποίο απευθύνει έκκληση:

 «Ο θάνατος μπορεί να αποφευχθεί μόνο αν ικανοποιηθούν τα αιτήματά μας.»

Ο μπασίστας του πολιτικοποιημένου μουσικού συγκροτήματος Grup Yorum βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 17 Ιούνη 2019 διαμαρτυρόμενος για την άγρια κρατική καταστολή και τις διώξεις εναντίον των μελών του συγκροτήματος. Με αυτό τον τρόπο ο 39χρονος μουσικός απαιτεί:

• την άρση της απαγόρευσης συναυλιών του Grup Yorum
• τον τερματισμό των επιδρομών της αστυνομίας στο Πολιτιστικό Κέντρο Idil
• την απελευθέρωση όλων των φυλακισμένων μελών της μπάντας και τον τερματισμό των δικαστικών διώξεων εναντίον τους
• τον τερματισμό του χαρακτηρισμού ως «τρομοκράτες» των μελών του Grup Yorum και την ακύρωση των ενταλμάτων σύλληψής τους.

GRUP YORUM: Πολλά παραπάνω από ένα συγκρότημα

Οι Grup Yorum διώκονται στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια όπως και πολλοί αγωνιστές του λαϊκού κινήματος, της αριστεράς, του κουρδικού λαού.Φυλακισμένα μέλη του συγκροτήματος μαζί και με άλλους αγωνιστές κάνουν απεργία πείνας εδώ και πολύ καιρό. Την τελευταία φορά που επισκέφθηκαν την Αθήνα ήταν και πάλι λόγω διώξεων και επιθέσεων του τούρκικου κράτους στο Πολιτιστικό τους Κέντρο. Παρακάτω ένα μικρό αφιέρωμα που αναδημοσιεύουμε:

*****

Μια τριακονταετής ιστορία λαϊκών ήχων και «επικίνδυνων» στίχων, διώξεων και βασανιστηρίων, ανυποχώρητης δημιουργίας και αντίστασης

Το Grup Yorum ιδρύθηκε το 1985 στην Τουρκία. Σε μία περίοδο που συντελούνταν αλλεπάλληλες φυλακίσεις και εκτελέσεις φοιτητών, εργατών, καλλιτεχνών, κομμουνιστών, κούρδων και αλεβιτών. Μία περίοδο πραξικοπημάτων που ήδη δύο δεκαετίες, τότε, έπληττε «μετα»-ψυχροπολεμικά όλον τον ντουνιά. Οι ξεριζωμένες, κυνηγημένες και νομαδικές φυλές και θρησκευτικές ομάδες που αποτελούν τους λαούς της Τουρκίας έρχονται αντιμέτωπες με την πείνα, τις διώξεις, τα βασανιστήρια και τις ομαδικές σφαγές. Οι φωνές της αντίδρασης καταπνίγονται πότε μες τα μπουντρούμια, πότε μες το αίμα, ξεδιπλώνοντας το νήμα, 40 χρόνια μετά, μέχρι το σημερινό φασιστικό καθεστώς του AKP.

Πώς νιώθει ένας μουσικός όταν οι διοργανωτές ακυρώνουν τη συναυλία του την τελευταία στιγμή;

Lifo | Ένα συχνό φαινόμενο, απόλυτα ενδεικτικό του άδικου τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζονται σήμερα οι μουσικοί και του ευτελισμού της δουλειάς τους 

Πως νιώθουν άραγε οι καλλιτέχνες όταν ακυρώνεται το live τους πέντε μέρες πριν από την ημερομηνία που έχει ανακοινωθεί και επικοινωνηθεί εδώ και μήνες από τους ίδιους; Περιφρονημένοι; Αδικημένοι; Προσβεβλημένοι; Εκτεθειμένοι; Μάλλον όλα αυτά μαζί. Για να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, αφορμή για να αναρωτηθώ για αυτό το «φαινόμενο» στάθηκε μια ανάρτηση που είδα τις προάλλες στη σελίδα της μπάντας Dr. Atomik στο Facebοok. Έγραφε: «Με θλίψη (και άλλα αρνητικά συναισθήματα) ενημερώνουμε τους φίλους μας ότι το live των Bog Art, Dr. Atomik και Mr Bright & the Magpie, το οποίο ήταν προγραμματισμένο για την Παρασκευή στις 23 Νοεμβρίου στο IΛΙΟΝ Plus, ακυρώνεται».

Αξίζει άραγε περισσότερο από την Αξιοπρέπεια, μια Συναυλία των God is an Astronaut;

ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ   |  Αξίζει Άραγε Περισσότερο Από την Αξιοπρέπεια Μια Συναυλία των God is an Astronaut;   Η δυστυχία του να έχεις μπάντα στην Ελλάδα. 

Tις τελευταίες μέρες βρίσκεται σε εξέλιξη μια ιστορία, η οποία έχει πολλές προεκτάσεις, μα πάνω απ' όλα αποτελεί την απάντηση σε ένα από τα πιο σημαντικά ερωτήματα όσων ασχολούνται με τα δρώμενα της εγχώριας underground μουσικής πραγματικότητας. Αυτό δεν είναι άλλο απ΄ το δακρύβρεχτο: «Γιατί δεν έχουμε σκηνή»; Σίγουρα, στα χρόνια της παγκόσμιας κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής κρίσης πρόκειται για "first world problem", που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι (οι οποίοι έχουν σκηνή), αλλά, όπως  και να' χει, αποτελεί μια θεματική που απασχολεί αρκετά τον μικρόκοσμο μας. Για πάμε λίγο κλισέ ατάκα:  

Aς το πιάσουμε από την αρχή.

Το Σάββατο πραγματοποιήθηκε στο FUZZ Club η πολυαναμενόμενη συναυλία των αγαπητών από το Ελληνικό κοινό, God is an Astronaut. Για όσους δεν γνωρίζουν, πρόκειται για μια από τις πιο γνωστές post rock μπάντες, αλλά σε γενικότερα πλαίσια είναι αυτό που λέμε: ένα γκρουπ μεσαίας δυναμικής που χαίρει εκτίμησης από ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό. Στη συγκεκριμένη περιοδεία, οι GIAA έχουν αποφασίσει να μεταφέρουν (από την πατρίδα τους, την Ιρλανδία) όλον τον εξοπλισμό τους, με σκοπό να παρουσιάσουν στο κοινό τους ένα ολοκληρωμένο σόου, ακριβώς όπως το έχουν φανταστεί οι ίδιοι. Έτσι, ταξιδεύουν με tour bus και από όσα είδα στις φωτογραφίες και τα σχετικά βίντεο, η όλη εμπειρία πρέπει να είναι πραγματικά ξεχωριστή.

Περί ΑΕΠΙ και άλλων δαιμονίων...

 Το σκάνδαλο της ΑΕΠΙ κινητοποιεί τους δημιουργούς μέσα από πρωτόγνωρες -γι' αυτούς- διαδικασίες

 Το Περιοδικό

Πραγματοποιήθηκε χθες Δευτέρα 24 Απριλίου, συνέντευξη τύπου από την πρωτοβουλία των 450+ δημιουργών-μελών της ΑΕΠΙ (όπου ανακοινώθηκε η ίδρυση του νέου σωματείου ΑΣΜΑ 450+) με σκοπό την περαιτέρω δημοσιοποίηση και κινητοποίηση του κόσμου για όσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες γύρω από την ιδιωτική εταιρεία που διαχειρίζεται τα πνευματικά δικαιώματα συνθετών, στιχουργών, μουσικών –και απογόνων τους. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Ανοιχτή επιστολή του Θάνου Μικρούτσικου: Το ελληνικό τραγούδι για πρώτη φορά κινδυνεύει να πεθάνει

tvxs

Ανοιχτή επιστολή του Θάνου Μικρούτσικου για τους δημιουργούς που εργάζονται στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού, συνθέτες, τραγουδοποιούς, στιχουργούς και οι οποίοι «βρίσκονται σε τραγικό αδιέξοδο». Ο μουσικοσυνθέτης μιλά για το χώρο της μουσικής και όχι μόνο, για την υπόθεση της ΑΕΠΙ και καλεί σε άμεση ψήφιση του νομοσχεδίου για τα πνευματικά δικαιώματα. Ακολουθεί η ανοιχτή επιστολή του Θάνου Μικρούτσικου:

Αποχωρήσεις Δεληβοριά - Καλαντζόπουλου από το ΜΕΤΡΟΝ με καταγγελίες: Νέο Σωματείο οι 450

tvxs

Δύο ηχηρές παραιτήσεις από τον Σύλλογο Δημιουργών το ΜΕΤΡΟΝ, αυτή του προέδρου Φοίβου Δεληβοριά και του αντιπροέδρου Παναγιώτη Καλαντζόπουλου που ανακοινώθηκαν το πρωί , προκάλεσαν σε λίγες ώρες και ως τη στιγμή που γράφεται το κείμενο τη μαζική αποχώρηση σχεδόν του 50% του σωματείου ανάμεσά τους και ένα τρίτο μέλος του ΔΣ ο Αντώνης Πλέσσας. Πρόκειται για μέλη που στηρίζουν τους παραιτηθέντες και προαναγγέλλουν νέο σωματείο που θα μπορεί να εκφράζει την πλειοψηφία του ΜΕΤΡΟΝ και τους 450 δημιουργούς που έχουν ενιαίο μέτωπο στο θέμα ΑΕΠΙ και με επιστολή τους είχαν ζητήσει την παρέμβαση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, κάτι που τελικά συνέβη και έφερε το νέο νομοσχέδιο για τα πνευματικά δικαιώματα και τον έλεγχο της ΑΕΠΙ.

Ταξίδι στην Παλαιστίνη: Δυτική Όχθη

Άπατρις

Τον Ιούλιο του '16, μέλη των ομάδων Θεάτρου του Καταπιεσμένου συμμετείχαν σε ένα θεατρικό εργαστήρι στη Δυτική Όχθη. Περιέγραψαν το ταξίδι τους και αυτά που βίωσαν εκεί στο παρακάτω κείμενο

                    ΠΩΣ ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

To ASHTAR THEATRE είναι μια παλαιστινιακή ΜΚΟ, η οποία προάγει μέσα στην Παλαιστίνη το πολιτικό θέατρο και προσπαθεί να φέρει θεατρικές ομάδες και ανθρώπους από το εξωτερικό. Για εκείνους, το να έρχεται κόσμος από το εξωτερικό στην Παλαιστίνη είναι άκρως σημαντικό για δύο λόγους: 1. Γιατί θεωρούν ότι με αυτό τον τρόπο διαδίδεται προς τα έξω η εμπόλεμη κατάσταση που βιώνουν και γνωστοποιούνται οι αυθαιρεσίες του Ισραήλ. 2. Διότι έχουν την ευκαιρία να επικοινωνούν πολιτικά, πολιτισμικά, κοινωνικά με ανθρώπους του εξωτερικού. Αυτό είναι σημαντικό, γιατί στο μέλλον έχουν την ευκαιρία να ταξιδέψουν εκτός της Παλαιστίνης μέσω κάποιου θεσμικού πλαισίου, μιας και οι Παλαιστίνιοι δύσκολα βγαίνουν εκτός της χώρας τους αν δεν υπάρχει κάποια οργάνωση ή κάποιος θεσμικός φορέας, που να επεξηγεί τους λόγους του ταξιδιού τους.

Aριστερή Παρέμβαση Πολιτών Βύρωνα: Διαστάσεις μιας ριζοσπαστικής πολιτικής για τον πολιτισμό σε τοπικό επίπεδο

Aριστερή Παρέμβαση Πολιτών Βύρωνα: Διαστάσεις μιας ριζοσπαστικής πολιτικής για τον πολιτισμό σε τοπικό επίπεδο

Ξεκινώντας την προσπάθεια συμβολής σε μια σύγχρονη ριζοσπαστική προσέγγιση μιας πολιτιστικής πολιτικής σε τοπικό επίπεδο, θα περιοριστούμε στο κομμάτι που αφορά τη διερεύνηση μιας σύγχρονης προσέγγισης από αντικαπιταλιστική αριστερή σκοπιά, της σχέσης τέχνης και πολιτικής, στην κατεύθυνση μιας πολιτιστικής πολιτικής που θα συμβάλλει στην χειραφέτηση των καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας: της σύγχρονης πολυεθνικής εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας. Κεντρικός σκοπός αυτής της προσπάθειας είναι η ανάδειξη ενός εργατικού πολιτισμού συνδέοντας σύγχρονες και παλιότερες μορφές του, η διάδοση/στήριξη της τοπικής πολιτιστικής παραγωγής. Η καλλιέργεια και η προβολή των αξιών της κοινωνικής απελευθέρωσης, της εργατικής αλληλεγγύης, της φιλίας των λαών και της συλλογικότητας, κόντρα στο σύγχρονο σκοταδισμό, το ρατσισμό, την ξενοφοβία, τον ανταγωνισμό, τον ατομισμό.

Πολεμάμε και τραγουδάμε: Το αντάρτικο τραγούδι (B’ μέρος)

Το Περιοδικό

 

της Νατάσας Κεφαλληνού

«Η Ελλάδα σέρνει το χορό, ψηλά, με τους αντάρτες 
χιλιάδες δίπλες ο χορός, χιλιάδες τα τραπέζια
κι είναι οι νεκροί, στα ξάγναντα,
 πρωτοπανηγυριώτες!»

Άγγελος Σικελιανός

Πολεμάμε και τραγουδάμε ήταν το σύνθημα των ανταρτών του ΕΛΑΣ, πάνω στα βουνά της ελεύθερης Ελλάδας. Τα αντάρτικα τραγούδια που δημιουργήθηκαν και ακούστηκαν  στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής εμψύχωσαν και ψυχαγωγούσαν τον λαό και τους αντάρτες, εκφράζοντας το πάθος για την λευτεριά και την ελπίδα για το τέλος του πολέμου, για τη συντριβή των κατακτητών, για τη δημιουργία μιας καλύτερης κοινωνίας. Τα τραγούδια αυτά, παραγόμενα πολλές φορές συλλογικά, αποτελούν όψη του λαϊκού πολιτισμού, του πολιτισμού των «από κάτω». Παρακάτω θα δούμε το δεύτερο μέρος (για το Α’ ΜΕΡΟΣ βλ. εδώ) του αφιερώματος στο αντάρτικο τραγούδι, προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε τη μουσική και τη θεματολογία τους.

Tο αντάρτικο τραγούδι Θεματολογία, δημιουργοί, τρόποι διάδοσης (Α' ΜΕΡΟΣ)

το Περιοδικό

της Νατάσας Κεφαλληνού

Παρακάτω θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε την ιστορία του «αντάρτικου τραγουδιού» που εμφανίστηκε την περίοδο της Κατοχής. Πρόκειται για καλλιτεχνική δημιουργία που κάλυψε τις ανάγκες του απελευθερωτικού αγώνα, εξέφρασε τη λαϊκή αντίσταση ενάντια στις κατοχικές δυνάμεις και παράλληλα αποτέλεσε το ίδιο πράξη αντίστασης. Το δίπολο Κατοχή-Αντίσταση δημιούργησε νέες δυναμικές στην ελληνική κοινωνία. Η πολιτική, εκείνη την εποχή, έπαψε να είναι αφηρημένο πάρεργο για φιλόδοξους άνδρες ή για τη σπουδαγμένη διανόηση· έγινε για εκατομμύρια ανθρώπους (άντρες και γυναίκες) ένα μέσο για την τελική λύτρωση από τα αίτια και τις συνέπειες ενός κόσμου που επιδίδονταν στην καταστροφή και την τρομοκρατία. Το εαμικό κίνημα αποτέλεσε μια από τις πιο έντονες εκδηλώσεις ριζοσπαστικής ρήξης με τις καθιερωμένες πολιτικές παραδόσεις, που ενέπνευσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος μέσα και έξω από την Ευρώπη.[i]  Ο πολιτικο-κοινωνικός ριζοσπαστισμός που εκδηλώθηκε εντός του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ την περίοδο αυτή έψαχνε νέες «γλώσσες» για να εκφραστεί. Σε αυτό το πλαίσιο διάφοροι έλληνες λόγιοι, συμμετέχοντες στην Αντίσταση, έγραψαν τραγούδια για τα βιώματα της Κατοχής. Αυτές οι λόγιες δημιουργίες, που τραγουδήθηκαν από τα χείλη των ανταρτών στα βουνά, μαζί με τα τραγούδια που έφτιαξαν ανώνυμοι αγωνιστές συγκροτούν το «αντάρτικο τραγούδι».

«Η πόλη στο σταυροδρόμι της ιστορίας» (και της λογοκρισίας)

ΠΡΙΝ

της Μαριάννας Τζιαντζή

 Το λογοκριμένο έργο του Μάικ Έιλγουιτς αποτελείται από τέσσερα πάνελ που αφηγούνται τους αγώνες, τις θυσίες, τις ελπίδες και τις δυνατότητες της αμερικανικής εργατικής τάξης: το παρελθόν, το παρόν και το (μη καπιταλιστικό) μέλλον της.

Η περίπτωση λογοκρισίας που παρουσιάζουμε έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, πρώτον, γιατί αποσιωπήθηκε ακόμα και από προοδευτικά ΜΜΕ και, δεύτερον, γιατί ασκήθηκε σε βάρος του Μάικ Έιλγουιτς, ενός καταξιωμένου αμερικανού εικαστικού καλλιτέχνη κι ενός εμβληματικού έργου του που επρόκειτο να αναρτηθεί στο Μουσείο της Πόλης της Νέας Υόρκης. Ο Έιλγουιτς είναι γνωστός για τις μεγάλες τοιχογραφίες του που ακολουθούν την παράδοση των τριών μεγάλων Μεξικανών «μουραλίστας» (Ριβέρα, Σικουέιρος και Ορόσκο). 

Το House of Cards και η ενσάρκωση του νεοφιλελεύθερου αμερικάνικου όνειρου

Ατέχνως

του 2310net //

Θα μιλήσουμε για μια από τις πιο δημοφιλείς σειρές των τελευταίων ετών, το House of Cards, και για το ρόλο της ως μηχανισμού προπαγάνδας. Σε γενικές γραμμές το στόρι της σειράς, για όσους δεν την έχουν δει, είναι το εξής: ο Φρανκ Αντεργουντ είναι ένας αδίστακτος πολιτικός, ο οποίος από Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Δημοκρατικών αναρριχάται σταδιακά και μεθοδικά στην Προεδρία των ΗΠΑ, έχοντας στο πλευρό του την φιλόδοξη σύζυγό του Κλερ και τον πιστό του υπάλληλο Νταγκ. Ενώ αρχικά η σειρά μοιάζει να προσφέρει μια σημαντική –ειδικά για τα επίπεδα των ΗΠΑ- κριτική της πολιτικής κατάστασης της υπερδύναμης στη συνέχεια περνάει σε μια ολοφάνερη ιδεολογική και προπαγανδιστική παρέμβαση. Άλλες φορές αυτό γίνεται με πρωτότυπο τρόπο και άλλες μοιάζει σαν μια κουραστική επανάληψη παλαιότερων ιδεολογημάτων που περνάν από ταινίες και σειρές. Ας τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά:

Το «Άξιον Εστί» στο βωμό του κέρδους

Παντιέρα

του Ειρηναίου Μαράκη

Ο Σάκης Ρουβάς θα τραγουδήσει Μίκη Θεοδωράκη και το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη στο πλαίσιο του εορτασμού της Εργατικής Πρωτομαγιάς και με αφορμή τα 90α γενέθλια του μουσικοσυνθέτη. Να ποιά είναι η είδηση που μονοπώλησε το ενδιαφέρον αρκετού κόσμου περισσότερο κι από τη ληστεία των αποθεματικών σε δήμους και δημόσιους φορείς από την κυβέρνηση, περισσότερο κι απ” τις δολοφονίες των μεταναστών στη Μεσόγειο και από την έναρξη τη δίκης της Χρυσής Αυγής.