της Μαριάννας Τζιαντζή
Με
το έργο του ο Πάνος Γεραμάνης αποτύπωσε πτυχές του λαϊκού πολιτισμού που
χωρίς αυτόν θα είχαν χαθεί, όμως ο ίδιος ήταν κάτι παραπάνω από απλός
διασώστης. Στο μυαλό όσων των γνώρισαν, τον διάβαζαν η τον άκουγαν
αποτυπώθηκε ο ίδιος σαν σπάνιο παράδειγμα ευφυΐας, γενναιοδωρίας και
ευγένειας. Δεν χρειάζεται να φτάσει το Μεγάλο Σάββατο ή η παραμονή της Πρωτομαγιάς για να θυμηθούμε τον Πάνο Γεραμάνη που πέθανε το 2005. Το παράξενο είναι ότι δεν τον θυμούνται μόνο οι στενοί φίλοι και οι
συγγενείς του, αλλά και άνθρωποι που τον έχουν συναντήσει πολύ λίγες
φορές ή που τον γνώρισαν μόνο μέσα από τις ραδιοφωνικές εκπομπές και τα
κείμενά του. Η μοίρα του δημοσιογράφου είναι να ξεχνιέται μόλις απομακρυνθεί από το
Μέσο όπου εργάζεται. Η αναγνωρισιμότητα δεν κρατά πολύ. Πολύ όμως κρατά η
αγάπη – και ο Πάνος αγαπήθηκε όσο λίγοι. Να τι έγραφε πριν λίγα χρόνια ο
Λευτέρης Παπαδόπουλος στη στήλη του «Ματιές» των Νέων για έναν διακεκριμένο δημοσιογράφο του Βήματος, τον Παύλο Παλαιολόγο που κάποτε τα χρονογραφήματά του ήταν ευαγγέλιο για πολλούς: