από το "ΒαΘύ Κόκκινο"
του Γιάννη/Ιόλαου Μανιάτη "ΠΡΙΝ"
Με την περίπτωση του Ρίτσου, η αστική κριτική έπρεπε να υπερβεί ένα σκόπελο -πώς γίνεται ένας τόσο σημαντικός ποιητής να εμπνέεται από το κομμουνιστικό όραμα και μάλιστα να είναι αυτό ο σκελετός όλης του της δημιουργίας; Μία ήταν και παραμένει η λύση: να κρυφτούν ερμητικά κάτω απ' το χαλί οι ιδεολογικοί άξονες της ποιητικής του Ρίτσου και να δαιμονοποιηθεί το έργο του ως τεράστιο και επομένως άνισο.
Με αφορμή τη νέα ποιητική συλλογή του Γιάννη Ρίτσου "Υπερώον" (εκδόσεις Κέδρος), που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2013, έρχεται η στιγμή να ξεκινήσει μια συζήτηση για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει η κριτική την καλλιτεχνική δημιουργία, ιδιαίτερα όταν αυτή έχει πρόσημο κομμουνιστικό.