Δεν θα πεθάνει μόνος τσάκισε τον….

του Μιχάλη Παπαμακάριου από το ΠΡΙΝ

 

Στις 10 Γενάρη η συλλογικότητα εργαζόμενων-καλλιτεχνών «Τέχνη Εν Κινήσει» κυκλοφόρησε μια συλλογή από αντιφασιστικά έργα μελλών της, την οποία βάφτισε με το στίχο του Φώντα Λάδη «δεν θα πεθάνει μόνος τσάκισε τον». 12 τραγούδια από τους Υπεραστικούς, Δημήτρη Καρούσο, Tzouran Tzouran, Doughy Mug, Mc Yinca, Παυλέα (JazzMatazz), Common I, Lady N, Horse Attic, Roadkill, Revolted Masses, Lady Vanishes και db Project, αλλά και εικαστικά έργα των Μάκη Ζέρβα, Δανάης Μπάτση, Ορέστη Ρούτσου, Μαρίας Στασινού, Χρυσάνθης Μούρτη, Χρήστου Σταυρακάκη και Βασίλη Τσατσάνη, και άλλες παρεμβάσεις. Η συλλογή διατίθεται ελεύθερα από το blog της ΤΕΚ και διατίθεται σε μορφή cd-rom από τις εκδόσεις των συναδέλφων έναντι οικειοθελούς ποσού ενίσχυσης.

Το 2ο Κεφάλαιο από το βιβλίο του Φώντα Λάδη :"Μ. Θεοδωράκης, το χρονικό μιας επανάστασης [1960-1967])

Φ. Λάδης, Μ. Θεοδωράκης

Στο πλαίσιο της πρόσφατης εκδήλωσης που κάναμε με θέμα "Τέχνη και πολιτική στην Ελλάδα τη δεκαετία του '60", αναδημοσιεύουμε από το ιστολόγιο των Λαμπράκηδων το 2ο κεφάλαιο από το βιβλίο του Φώντα Λάδη: «Μίκης Θεοδωράκης, Το χρονικό μιας επανάστασης 1960-1967, Η ιστορία της γενιάς του 1-1-4 και των “Λαμπράκηδων”».

εισαγωγή: Παληοτάκης  

Πρόκειται για την ενότητα που αναφέρεται στα χρόνια 1941-1960. Μια εικοσαετία που σημάδεψε την προσωπική, πολιτική και μουσική ζωή του Μίκη, και όχι μόνο. Είναι η εικοσαετία που χάραξε -και ακόμη ζούμε τις συνέπειές της- και την πολιτική, οικονομική και εθνική πορεία της Ελλάδας. Η χώρα μας δοκιμάστηκε, όπως όλος ο κόσμος -και κυρίως η Ευρώπη- από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εμείς, όμως, είμαστε από τις ελάχιστες χώρες που είχε το «προνόμιο» να περάσει μέσα από την «εμπειρία» του εμφύλιου πολέμου, του εμφύλιου σπαραγμού. 

Οταν ο σκυλάδικος χρυσαυγιτισμός πάει χέρι χέρι με τον ευρωλιγούρικο νεοπλουτισμό

του Μιχάλη Παπαμακάριου από το ΠΡΙΝ

Το δράμα της Ρουσλάνας...  

Κυκλοφορεί τις τελευταίες ημέρες στο διαδίκτυο ένα βίντεο στο οποίο αστέρες της πίστας, όπως ο Στέλιος Ρόκκος, η Κέλλυ Κελεκίδου, ο Νίκος Κουρκούλης, ο Κώστας Μαρτάκης, ηθοποιοί όπως η Μιμή Ντενίση, η Βάνα Μπάρμπα και η Τζένη Μπότση, μοντέλα και σελέμπριτις (όπως υπογράφουν και στο βίντεο άλλωστε) σαν τη Γωγώ Μαστροκώστα και την Αννίτα Ναθαναήλ, δηλώνουν την υποστήριξη τους στο κίνημα της Ουκρανίας και στην ομότεχνη τους Ρουσλάνα, η οποία από την πρώτη κιόλας μέρα των διαδηλώσεων βρέθηκε στο κέντρο του Κιέβου.

Ένα «αντεστραμμένο» κουτί της Πανδώρας: για το βιβλίο του Κυριάκου Κατζουράκη "ΤΑΞΗ ΣΤΟ ΧΑΟΣ"

της Νάντιας Βαλαβάνη 

εφ. Η ΕΠΟΧΗ 

Όποιος πιστεύει ότι μια αρχιτεκτονική μελέτη για την ανάπλαση μιας πλατείας, δηλ. μια συγκεκριμένη εκδοχή λειτουργικής εφαρμογής μιας κατ’ ουσία καλλιτεχνικής σύλληψης, είναι κάτι «ουδέτερο», ας σκεφτεί το μακρύ καλοκαίρι του 2013 σε όλη την Τουρκία με αφορμή τη σύγκρουση που ξεκίνησε μ’ επίκεντρο το Πάρκο Γκεζί. Σίγουρα δε θα μπορούσε να αποδώσει τα γεγονότα στην έλλειψη «εσωτερικής ισορροπίας» των αρχιτεκτονικών σχεδίων, που η έντονη παρουσία της στα σχέδια του αρχιτέκτονα Δημήτρη Κατζουράκη αποτελεί σημαντικό έπαινο από τον ζωγράφο αδερφό του στο βιβλίο του Τάξη στο χάος.

Εγκαίνια έκθεσης «Φώτης Σαρρής (1937-2011). Ζωγραφική»

Σήμερα Τετάρτη 29 Ιανουαρίου εγκαινιάζεται στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο η αναδρομική έκθεση του ζωγράφου Φώτη Σαρρή. Δυόμισι χρόνια μετά τον θάνατό του, η έκθεση φωτίζει για πρώτη φορά το σύνολο της ζωγραφικής του πορείας και παράλληλα παρουσιάζει τη σχέση του με τη βυζαντινή τέχνη, η οποία ελάχιστα έχει σχολιασθεί και μελετηθεί. Επιχειρεί, επίσης, να αναδείξει μια σπάνια, βαθιά σε μελέτη και πειραματισμούς διαλογική σχέση του καλλιτέχνη με το περιεχόμενο και τη μορφή της βυζαντινής ζωγραφικής παράδοσης σε ένα βαθύτατα προσωπικό και κατά κύριο λόγο πολιτικό έργο. Διότι ο Φώτης Σαρρής είχε και μια άλλη ιδιότητα: Αυτή του στρατευμένου πολιτικά, αριστερού συνδικαλιστή και αγωνιστή.

Η έκθεση, στην οποία παρουσιάζονται 75 έργα του Φώτη Σαρρή, αρθρώνεται σε τρεις ενότητες: 

Στην πρώτη γίνεται μερική ανασύσταση του εργαστηρίου και της βιβλιοθήκης του καλλιτέχνη, ώστε να καταδειχθεί το ερευνητικό του έργο και η στενή του σχέση με τις ιστορικές χρωστικές και τις πηγές που τις παραδίδουν. Η μακρά και εμπεριστατωμένη ενασχόληση του Φώτη Σαρρή με τις χρωστικές των αγιογράφων της μεταβυζαντινής κυρίως περιόδου δίνει τη δυνατότητα στο κοινό να έρθει σε άμεση επαφή με το πρωτογενές αυτό υλικό. Στη δεύτερη ενότητα προβάλλεται το κοσμικό του έργο απ’ όλες τις καλλιτεχνικές περιόδους ενώ η τρίτη ενότητα είναι αφιερωμένη στο θρησκευτικό του έργο. 

Η παρουσίαση του έργου του στους χώρους του Βυζαντινού Μουσείου αποτελεί εξαιρετική ευκαιρία για τον επισκέπτη να «ταξιδέψει» από τα βυζαντινά εικονογραφικά πρότυπα σε μια σύγχρονη ζωγραφική γλώσσα. 

Εγκαίνια: Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014 και ώρα 19:30 

Διάρκεια έκθεσης: 29 Ιανουαρίου έως 18 Μαΐου 2014

Ποιός υπήρξε, λοιπόν, ο δημιουργός; Μια διεισδυτική ματιά του Έβαλντ Ιλιένκοφ στο αίνιγμα της θρησκείας

Έβαλντ Ιλιένκοφ

αναδημοσίευση από τη "Λέσχη"

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το βιβλίο Για τα Είδωλα και τα Ιδεώδη (1968). Μια πολύτιμη συμβολή του Έβαλντ Ιλιένκοφ, ενός απ’ τους σημαντικότερους σοβιετικούς φιλοσόφους. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Οδυσσέας, το 1976, με τίτλο Τεχνοκρατία και ανθρώπινα ιδεώδη στο σοσιαλισμό. Αν σας κινήσει το ενδιαφέρον και ψάχνετε απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει στο τέλος, μπορείτε να αναζητήσετε ολόκληρο το βιβλίο εδώ. Η γραφή του Ιλιένκοφ εκτός από απολαυστική, είναι και εξαιρετικά διδακτική!

 του Έβαλντ Ιλιένκοφ 

Ποιός υπήρξε, λοιπόν, ο δημιουργός; 

“Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωσή του”, λέγεται σ’ ένα πολύ γνωστό βιβλίο, και ο άνθρωπος τον αντάμειψε με την πιο μαύρη αχαριστία, πρόσθεσε με δηκτική ειρωνεία ο συγγραφέας ενός άλλου βιβλίου. Αλλά αν αφεθούν κατά μέρος οι πνευματικές διαμάχες, και τα παραμύθια, υποστήριξε ένας τρίτος συγγραφέας, θα χρειαστεί ν’ αναγνωρίσουμε ανοικτά και καθαρά ότι ο άνθρωπος δημιούργησε το θεό, έτσι όπως δημιούργησε βιβλία και αγάλματα, καλύβες και ναούς, το ψωμί και το κρασί, την επιστήμη και την τεχνική. Και γι’ αυτό, το σκοτεινό πρόβλημα για το δημιουργό και το πρότυπο, απ’ όπου αυτός εμπνεύστηκε, βρίσκει τη λύση του σε μια αλήθεια απλή και καθαρή: ο άνθρωπος δημιούργησε τον εαυτό του και μετά την αυτοπροσωπογραφία του, στην οποία έδωσε το όνομα “θεός”. Έτσι, στο πρόσωπο του “θεού” ο άνθρωπος γνώρισε και λάτρεψε μόνο τον εαυτό του, νομίζοντας ωστόσο ότι αναγνωρίζει ένα διαφορετικό πλάσμα, και η θρησκεία στην πραγματικότητα δεν υπήρξε τίποτα’ άλλο, παρά ένας καθρέφτης που έδειχνε στον άνθρωπο τις ίδιες του τις όψεις.

Η προέλευση και το μέλλον της τέχνης

Αναδημοσιεύουμε ένα ακόμα σπάνιο κείμενο του Φώντα Λάδη, παρμένο από το βιβλίο του "Παράδοση και προοπτική" (εκδ. Πύλη - 1987). Το κείμενο παρά το γεγονός πως γράφτηκε σε μια εποχή ριζικά διαφορετική από τη σημερινή με ό,τι συνεπάγεται αυτό, διατηρεί την μεγάλη αξία του σαν οδηγός για ερωτήματα που αφορούν τον χαρακτήρα της τέχνης, τη σχέση της με την κοινωνία και τη σχέση του καλλιτέχνη με την κοινωνία. Συμβάλλει δε, στον τόσο αναγκαίο διάλογο αλλά και στην πράξη που έχει ανάγκη η εποχή μας!
 

του Φώντα Λάδη

 Ένα από τα ζητήματα, που δεν παύουν ούτε πρόκειται ποτέ να πάψουν να είναι επίκαιρα, είναι εκείνο που αναφέρεται στον προορισμό της τέχνης, σήμερα αλλά και αύριο. Το ερώτημα, που και πρόσφατα τέθηκε μέσα από τις επιφυλλιδογραφικές στήλες ορισμένων εφημερίδων, είναι: Ποιο είναι το μέλλον -το άμεσο και το πολύ μακρινό- της τέχνης; 

Στην υπηρεσία του Έθνους (Για την ιδεολογική λειτουργία του ελληνικού τραγουδιού)

αναδημοσίευση από τα "Μουσικά προάστια"

των Γιάννη Μηλιού και Θάνου Μικρούτσικου (άρθρο γραμμένο το '84)

1. Η κρίση του τραγουδιού: Μια «αριστερή» μυθολογία για ένα «εθνικό» πρόβλημα

Τους τελευταίους μήνες η «κρίση» στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού βρίσκεται στο επίκεντρο της επικαιρότητας. Προηγήθηκε η διαμάχη στο εσωτερικό της ένωσης μουσικοσυνθετών - στιχουργών Ελλάδας (ΕΜΣΕ), που κορυφώθηκε με την αποχώρηση από την ένωση ενός όχι ευκαταφρόνητου αριθμού συνθετών, μεταξύ των οποίων βρίσκονται πολλοί από τους καταξιωμένους, με πρώτους τους Χατζιδάκι και Θεοδωράκη. Ακολούθησε η διαμάχη ανάμεσα στην «ένωση δημιουργών ελληνικού τραγουδιού» (ΕΔΕΤ), που ίδρυσαν οι αποχωρήσαντες και την ένωση τραγουδιστών Ελλάδας (ETE). Αποκορύφωμα της διαμάχης η «απαγόρευση» να τραγουδούν δικές τους συνθέσεις, που απηύθυναν οι Χατζιδάκις και Θεοδωράκης προς τα στελέχη της ETE Αλεξίου, Γαλάνη, Νταλάρα. 

Ο Μάνος Χατζηδάκις και οι σημερινοί "διανοούμενοι"

Στις 23 Οκτωβρίου του 1925 γεννιέται στην Ξάνθη ένας μεγάλος μουσικοσυνθέτης, διανοούμενος και ποιητής, ο Μάνος Χατζιδάκις. Παραθέτουμε ένα κείμενο του από το βιβλίο του «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι» -είναι από τις εκδόσεις Ικαρος- και ασυναίσθητα γίνεται η σύγκριση με όλο τον εσμό των «διανοουμένων» που σήμερα συστρατεύονται στο μαύρο μνημονικό αντιλαϊκό μέτωπο. (Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ονόματα, καταλαβαίνεται ποια πρόσωπα εννοούμε).

Αναρχικός: Ένας μύθος σύγχρονης καταδίωξης

 Οι εφημερίδες και οι άμυαλοι κι αμόρφωτοι δημοσιογράφοι της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης πέτυχαν κάτι που ομολογουμένως δύσκολα θα κατόρθωνε η κάθε κυβέρνηση από μόνη της χωρίς την πολύτιμη βοήθειά τους. Να δημιουργηθεί έντεχνα η κατάλληλη σύγχυση ώστε ο εξωκομματικός κι ανένταχτος νέος του τόπου μας να συγχέεται σκόπιμα με τους αλήτες –μάγκες που έχουν μόνο στόχο να καταστρέφουν, να θορυβούν και να προβάλλουν βίαια τον άρρωστο εαυτό τους. Και αυτή η σύγχυση ευνοεί: 

Η πραγματική ελευθερία της Τέχνης βρίσκεται στη στράτευσή της στην υπόθεση της εργατικής τάξης

αναδημοσίευση από τον "Ριζοσπάστη"  

Η ομιλία της Ε. Μηλιαρονικολάκη, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνης του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ στην εκδήλωση με θέμα «Υπάρχει τέχνη που δεν είναι στρατευμένη;» 

Η Τέχνη που στρατεύεται στο πλευρό των δυνάμεων που προσπαθούν να ανοίξουν το δρόμο στο μέλλον, στο πλευρό της εργατικής τάξης, του λαού, είναι πραγματικά ελεύθερη. Αυτό ήταν το συμπέρασμα από την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που έγινε την Παρασκευή, 20 Σεπτέμβρη, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων στο Στέκι Πολιτισμού του 39ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ - «Οδηγητή» στο Πάρκο Τρίτση, με θέμα «Υπάρχει τέχνη που δεν είναι στρατευμένη;».

Το όνειδος που αυτοαποκαλείται σκηνή σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα

Αναδημοσίευση από το "Κουτί της Πανδώρας"

του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου 

Για τους αμύητους, η καλλιτεχνική σεζόν στην Ελλάδα εγκαινιάζεται κάθε χρονιά γύρω στον Σεπτέμβριο, εν μέσω της σκανδαλώδους ατμόσφαιρας του άτυπου φεστιβάλ σύγχρονης τέχνης Remap. Σε διάφορους ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους του Μεταξουργείου και του Κεραμεικού εκτίθενται έργα από διεθνείς καλλιτέχνες, ενώ στα παρασκήνια παίζεται ένα περίπλοκο παιχνίδι εκκαθάρισης και ανάπλασης της περιοχής για λογαριασμό εργολάβου-επενδυτή και άλλων. Πυκνοκατοικημένη από μετανάστες η γειτονιά, βρίθει από ζωή, η οποία όμως δεν είναι της αρεσκείας σε διάφορους ρατσιστές και αυτόκλητες ταγούς της ηθικής, που έχουν ανοίξει τα τελευταία χρόνια εκεί τις γκαλερί τους. Με στόχο να ανέβουν σε αξία τα ακίνητα, κάτι που θα ωφελήσει και εκείνες, ομολογούν ανερυθρίαστα πως συνεργάζονται με την αστυνομία ώστε να «ξεβρομίσει ο τόπος από τα πρεζόνια, τους μετανάστες και τις πόρνες». 

Ο Νίκος Καζαντζάκης για τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες της Ιαπωνίας το '30

Αναδημοσίευση από το TVXS

Ο Κουγέ δεν κουραζόταν να θαυμάζει. Ήταν πολύ συγκινημένος, χάιδευε τους ηλεκτροκινητήρες, έριχνε τη ματιά του, σουρτά κι ερωτικά, στις όμορφες αστραφτερές μηχανές. 

- Made in Japan! Made in Japan! αναφωνούσε ολοένα.

 Πλησίασα μια νεαρή εργάτισσα, χλωμή, με μάτια μαυροκυκλιασμένα.  - Ευχαριστημένη; τη ρώτησα.  Γύρισε το κεφάλι της και με κοίταξε μια στιγμή. Πόσο ήταν αδύναμη και θλιμμένη, και πώς φοβόταν! Τα μικρά μαύρα μάτια της έκραζαν άφωνα: «Σώσε με!»  

Ο διευθυντής μπήκε με τρόμο ανάμεσά μας.  

- Μάλιστα… ψιθύρισε εκείνη.  

- Ευχαριστημένη; ανάκραξε ο διευθυντής. Και βέβαια είναι ευχαριστημένη! Καλοπληρώνεται…

Το πολιτικό τραγούδι

Αναδημοσιεύουμε, ένα σπάνιο κείμενο του Φώντα Λάδη γραμμένο και δημοσιευμένο στον "Ριζοσπάστη" στις 23 και 25 Ιανουαρίου του 1979. Είναι παρμένο από το βιβλίο του Φώντα Λάδη "Παράδοση και προοπτική" (εκδ. Πύλη - 1987). Το κείμενο αυτό μελετά τον χαρακτήρα του πολιτικού τραγουδιού και τον ρόλο του μέσα στην κοινωνία. Πιστεύουμε δε, πως συμβάλλει σημαντικά στη συζήτηση του καιρού μας για τον χαρακτήρα του πολιτικού τραγουδιού!

του Φώντα Λάδη*

Τι εννοούμε ακριβώς λέγοντας «πολιτικό τραγούδι»; Ποια απ’ τα τραγούδια που ξέρουμε, παλιά ή νεότερα, ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία; Το να δώσουμε αμέσως έναν ορισμό, φαίνεται κάπως δύσκολο. Ίσως να μην είναι και απόλυτα αναγκαίο. Θα έπρεπε να κλείσουμε σε ελάχιστες λέξεις ένα πράγμα που έχει περισσότερες όψεις απ’ ότι αρχικά φαίνεται. Ας αφήσουμε λοιπόν τα πρώτα ερωτήματα και ας έρθουμε σε ορισμένα άλλα: Με ποιους τρόπους και διεργασίες γεννιέται κι αναπτύσσεται το πολιτικό τραγούδι; Έχει νόμους; Πώς λειτουργούν; Έχει κοινά χαρακτηριστικά, που τα βρίσκουμε στα ανάλογα τραγούδια όλων των χωρών;

Ο πολιτικός στίχος στο ελληνικό τραγούδι | α' μέρος

του Σπύρου Αραβανή

Η ανίχνευση της παρουσίας του πολιτικού στίχου στο ελληνικό τραγούδι προσκρούει πάνω σε μια σειρά ερωτημάτων που αφορούν τόσο εννοιολογικούς προσδιορισμούς, και μουσικολογικές δομές όσο και θέματα ιστορικο-πολιτικής φύσεως και κοινωνιολογικής θεώρησης, με άλλα λόγια, πρόκειται για μια διαρκή πορεία αναζήτησης και όχι μια πλοήγηση με ξεκάθαρες συντεταγμένες. Εξηγώ τι εννοώ με δυο παραδείγματα: Το πρώτο αφορά την προσπάθεια εννοιολόγησης του πολιτικού τραγουδιού και το παράδειγμα είναι δια χειρός Μάνου Χατζιδάκι: Γράφει, λοιπόν, σε ένα σχόλιό του στο Τρίτο Πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας στις 3 Σεπτεμβρίου 1978: «Πέντε άνδρες συνωμοτούν υπό βροχήν, κάτω από μίαν ομπρέλα. Είναι πολιτική πράξις. Στοιβάζονται μάλιστα κάτω απʼ την ίδια ομπρέλα, για να μη βραχούν. Την ίδια ώρα ακούγεται το τραγουδάκι «Συννέφιασε, συννέφιασε, ψιλή βροχούλα έπιασε». Σαφώς το τραγουδάκι είναι πολιτικό, ιδιαίτερα σαν συνδεθεί με τους πέντε συνωμότες, που προσπαθούν να μη βραχούν. Αν όμως το τραγούδι ακουστεί σε παραλία ερημική, την ώρα που δεν βρέχει, μπορεί να γίνει και προφητικό, αν τύχει και ξεσπάσει η μπόρα, μες σε πέντε το πολύ λεπτά. Αν πάλι δεν βρέξει διόλου, τότε το τραγούδι γίνεται απλούστατα ένα ρεμπέτικο τραγούδι, με κάποιες τάσεις εγωιστικές γιʼ αυτόν που το τραγουδάει, μια κι όλο προσπαθεί να μη βραχεί, ενώ στο τέλος βρέχεται για τα καλά και το φωνάζει με ιδιαίτερη ικανοποίηση στους άλλους τραγουδώντας… για κοίτα με πως βράχηκα». 

Οι τραγουδοποιοί των εφοπλιστών

του Γιώργου Σταματόπουλου

Από την κατακλείδα αναγνώστη στην «Εφ. Συν.», χθες: «Δεν θα ξαναπάω να δω τον Σαββόπουλο. Τον γλυκανάλατο, αστό, μουσικό των μεγαλοεπιχειρηματιών». Σπάραγμα από επιστολή αναγνώστριας (11/7/2013): «Ηταν αφοπλιστική η επιμονή της οικογένειας και έτσι δέχτηκα την πρόσκληση», δήλωσε ο αγαπητός Μαχαιρίτσας. Και το σχόλιό της: «Το μόνο σίγουρο είναι ότι ήταν αφοπλιστική μάλλον η αμοιβή για να δώσει το μουσικό στίγμα του σ” αυτό το πάρτι της ανθρώπινης ματαιοδοξίας». Πάντα καίριοι οι αναγνώστες. Σε ό,τι αφορά τον Σαββόπουλο έχουν γραφεί πολλά, θετικά και αρνητικά. Το μόνο που θυμάμαι είναι η έκφραση της αγαπημένης φιλολόγου, όταν τον υπερασπιζόμουν με μανία πριν από τριάντα χρόνια: Σαχλαμαράκιας είναι, μου έλεγε, και με παρότρυνε να ασχοληθώ με αυτούς που πονούσαν την Αριστερά, τον Μπερτολούτσι λόγου χάριν. Πού να ακούσω εγώ (όπως και κάθε νέος, που νομίζει ότι τα ξέρει όλα…). Δεν συμμερίζομαι τον χαρακτηρισμό της, αλλά δεν μου είναι και τόσο ξένος, πλέον, στο κοσμοείδωλό μου (όποιο κι αν είναι αυτό).

Ο Άντον Τσέχωφ και το αγεφύρωτο των κοινωνικών τάξεων

του Θανάση Μπαντέ

Η νουβέλα του Τσέχωφ «Η Ζωή μου» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ερατώ» δεν αποτελεί αυτοβιογραφία, παρά τον παραπλανητικό της τίτλο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν βασίζεται εξολοκλήρου στην πραγματικότητα. Εξάλλου, πολλά στοιχεία που εντάσσονται μυθιστορηματικά στην πλοκή αποτελούν ξεκάθαρες προσωπικές εμπειρίες. Ο άκρως συντηρητικός και αυταρχικός πατέρας του Μισαήλ Πόλοζνιεφ θυμίζει – θα λέγαμε σκιαγραφεί – τον πραγματικό πατέρα του Τσέχωφ του οποίου η θρησκοληψία και η τυραννική συμπεριφορά ανάγκασε τα δυο μεγαλύτερα αδέρφια του, Αλέξανδρο και Νικόλαο, να φύγουν από το σπίτι. Η Μάσα που παντρεύεται ο Μισαήλ, κατά κοινή ομολογία, αποτελεί για τον Τσέχωφ προσωπική θεατρική γνωριμία.

Φρεντερίκ Μπουασονά (Fred Boissonnas): φωτογραφίες από την Ελλάδα του 1900

Ερανιστής

Ο Φρεντερίκ Μπουασονά (Γαλλικά: Fred Boissonnas, Γενεύη 18 Ιουνίου 1858 – 17 Οκτωβρίου 1946) ήταν Γαλλοελβετός φωτογράφος, ιδιαίτερα γνωστός για την φωτογραφική τεχνική του αλλά και την εκτεταμένη φωτογράφιση του ελληνικού χώρου επί τριάντα περίπου έτη, μαζί με τον συνοδοιπόρο του Ντανιέλ Μπο-Μποβί, πρύτανη της Σχολής Καλών Τεχνών της Γενεύης. Το έργο του, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον στην Ελλάδα θεωρείται εν γένει «πρωτοποριακό αλλά και καθοριστικό για την εξέλιξη της ελληνικής φωτογραφίας κατά τον 20ό αιώνα». Γόνος «φωτογραφικής δυναστείας», ως περιγράφεται, o νεαρός Μπουασονά φέρεται ως πολύπλευρο ταλέντο που συνδύαζε τα σπορ (αλπινισμός), τη μουσική και τις καλές τέχνες. Επηρεασμένος από τον δάσκαλό του Ούγγρο Κόλερ, ανέπτυξε τη δική του τεχνική στη φωτογραφία, η οποία, μαζί με τη χρήση νέων υλικών, τού απέφερε πολλές διεθνείς διακρίσεις, μεταξύ άλλων το πρώτο βραβείο της παγκόσμιας έκθεσης του Παρισιού. Το εργαστήριο που κληρονόμησε από τον πατέρα του το διαχειρίστηκε μαζί με τον χημικό αδελφό του Εντμόν-Βικτόρ. Η ορθοχρωματική πλάκα, δική τους επινόηση έδινε βελτιωμένο φωτογραφικό αποτέλεσμα. Φωτογραφίζοντας το Mont-Blanc, με τηλεφακό κατασκευασμένο στην Αγγλία, κατόρθωσε να διακρίνει το μπλε του ουρανού από το λευκό του χιονιού στη φωτογράφισή του, διαμορφώνοντας μια φωτογραφία που έκανε τον γύρο του κόσμου.

Την περίδο 1900 – 1930 επισκέφθηκε αρκετές φορές την Ελλάδα αποτυπώνοντας με την φωτογραφική του μηχανή όψεις της ελληνικής κοινωνίας. Το 1903 επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα μαζί με τον Ντανιέλ Μπο – Μποβί, πρύτανη της Σχολής Καλών Τεχνών της Γενεύης. Μαζί με τον Ντανιέ και τον κυνηγό Χρήστο Κάκαλο κατέκτησεγια πρώτη φορά την κορυφή του Ολύμπου, τον Μύτικα, τον Αύγουστο του 1913. Το τελευταίο του ταξίδι στην Ελλάδα το πραγματοποίησε το 1930 οπότε και επισκέφθηκε το Άγιο Όρος. Μεταξύ άλλων επισκέφθηκε την Πελοπόννησο, την Ανδρίτσαινα, την Αθήνα, την Ιθάκη, την Κρήτη κ.α. Συνοδοιπόρος σε πολλά ταξίδια του στην Ελλάδα υπήρξε ο ελληνιστής Βικτόρ Μπεράρ. Το αρχείο του με τις ελληνικού περιεχομένου φωτογραφίες του φυλάσσεται στο Μουσείο Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης.

Η επαναστατική τέχνη ως συνείδηση της εποχής

του Περικλή Παυλίδη*

(Κείμενο ομιλίας στην παρουσίαση του βιβλίου του Η.Κακαβάνη, «Ο άγνωστος Βάρναλης και 19 αδημοσίευτα ποιήματά του», Θεσσαλονίκη 21/4/13)

Το βιβλίο του Ηρακλή Κακαβάνη «Ο άγνωστος Βάρναλης» είναι ένα πολύ φροντισμένο πόνημα το οποίο εξοικειώνει τον αναγνώστη με τη γενική πνευματική διαδρομή του ποιητή φωτίζοντας συνάμα κρίσιμες στιγμές της και αποκαλύπτοντας ουσιώδεις πτυχές της προσωπικότητάς του, πράγμα  που επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα το περιεχόμενο του έργου του. Το ερώτημα που τίθεται είναι ποια η σημασία της ενασχόλησης  στις μέρες μας με το έργο του Βάρναλη, τι δικαιώνει το ενδιαφέρον για ένα τόσο αδιαμφισβήτητα στρατευμένο κομμουνιστή διανοητή. 

Ομαδική έκθεση Ζωγραφικής στην IN ART GALLERY

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 1 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013  ΣΤΙΣ 9:30 μ.μ.
 Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: ΚΑΡΑΣ ΧΡΙΣΤΟΣ - ΠΑΝΤΑΛΕΩΝ ΘΕΟΔΩΡΟΣ – ΣΟΡΟΓΚΑΣ ΣΩΤΗΡΗΣ
Τα εγκαίνια της έκθεσης θα γίνουν παρουσία των καλλιτεχνών.

 Διάρκεια έκθεσης : 1 ΕΩΣ 30 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

Υπεύθυνη γκαλερί : Έφη Μπάρδα-Αργυροπούλου

Τηλέφωνα επικοινωνίας : 6939.476.146-6974.778.466  
                       

 e-mail: argiropoulosd@yahoo.gr          www.inartgallery.gr          

Διεύθυνση : Πάγκαλου 9 (πλατεία Αντωνίου) 42100 Τρίκαλα

Ωράριο λειτουργίας:  ΤΕ ΚΑΙ ΠΑ: 10:30-14:30 KAI 18:30-21:30 , ΤΡ-ΠΕ-ΣΑΒ .: 10:30 – 14:30                      ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΛΕΙΣΤΑ.                    

Το τηλέφωνο του Πάνου ακόμα χτυπάει

της Μαριάννας Τζιαντζή

Με το έργο του ο Πάνος Γεραμάνης αποτύπωσε πτυχές του λαϊκού πολιτισμού που χωρίς αυτόν θα είχαν χαθεί, όμως ο ίδιος ήταν κάτι παραπάνω από απλός διασώστης. Στο μυαλό όσων των γνώρισαν, τον διάβαζαν η τον άκουγαν αποτυπώθηκε ο ίδιος σαν σπάνιο παράδειγμα ευφυΐας, γενναιοδωρίας και ευγένειας. Δεν χρειάζεται να φτάσει το Μεγάλο Σάββατο ή η παραμονή της Πρωτομαγιάς για να θυμηθούμε τον Πάνο Γεραμάνη που πέθανε το 2005. Το παράξενο είναι ότι δεν τον θυμούνται μόνο οι στενοί φίλοι και οι συγγενείς του, αλλά και άνθρωποι που τον έχουν συναντήσει πολύ λίγες φορές ή που τον γνώρισαν μόνο μέσα από τις ραδιοφωνικές εκπομπές και τα κείμενά του. Η μοίρα του δημοσιογράφου είναι να ξεχνιέται μόλις απομακρυνθεί από το Μέσο όπου εργάζεται. Η αναγνωρισιμότητα δεν κρατά πολύ. Πολύ όμως κρατά η αγάπη – και ο Πάνος αγαπήθηκε όσο λίγοι. Να τι έγραφε πριν λίγα χρόνια ο Λευτέρης Παπαδόπουλος στη στήλη του «Ματιές» των Νέων για έναν διακεκριμένο δημοσιογράφο του Βήματος, τον Παύλο Παλαιολόγο που κάποτε τα χρονογραφήματά του ήταν ευαγγέλιο για πολλούς: