Μέρες από ατσάλι

Αφιερωμένο στον αγώνα των Χαλυβουργών και όλων των εργαζομένων

Αυτό που μας ενώνει

χιλιόμετρα διανύει

και είναι γεννημένο

στη σπίθα, στη φωτιά

Στ' αστέρια τραγουδάει

Τις νύχτες που παγώνει

Για ν' αναζωπυρώνει

Οργή με ορμή ξανά

Οπλίζει κάθε ελπίδα

Με ελπίδα πιο πολλή

Για ν' απαντάει πάντα

Με μέλι στη χολή

Στη λάσπη και στο κρύο

Δεν ειν' καιρός για δύο

Μόνο για χίλιους-δύο

Ποτέ μας αρκετοί

Στα σύνορα του χάλυβα όλη τη νύχτα πάλευα

Κι όσο κι αν με χτυπούσανε, τους χτύπαγα κι εγώ

Με ιδρώτα κάθε μια πληγή, να σταματάει να αιμορραγεί

Γιατί σε τούτη εδώ τη γη, τ' αλάτι μόνο μένει

Όλα να τα υπομένει, με μι' αλμυρή κραυγή

Συνέχεια ξημερώνει

Και πάντοτε βραδιάζει

Αργά το φως ζυγώνει

Και η πίσσα, οχετός

Στην Εθνική σαν βγαίνω

Ξεχύνεται μπροστά μου

Τεντώνει κι η ματιά μου

Σαν φτάνει ο εχθρός

Ό,τι μου 'μάθανε όσοι

Με άφησανε να ζήσω

Για να το τραγουδήσω

Και πάντα δυνατά

Μια πορφυρή ιδέα

Κι ένα κορμί από ατσάλι

Χρυσάφι στο κεφάλι

Χάλυβα στην καρδιά

Διαμαντής Διαμαντίδης 20.7.12