Φράξια: Εργάτης

ΤΕΚ: Τέχνη και Αντιφασιστικό Κίνημα*

Στις 16.11.2013 διοργανώθηκε με πρωτοβουλία της Αντιφασιστικής Πρωτοβουλίας Κεραμεικού/Μεταξουργείου/Ακαδημίας Πλάτωνος, συζήτηση με θέμα "Τέχνη και αντιφασιστικό κίνημα". Στη συζήτηση συμμετετείχαν γύρω στα 80 άτομα. Ακολούθησε συναυλία η οποία κράτησε μέχρι τελικής πτώσης! Δημοσιεύουμε την αρχική τοποθέτηση της ΤΕΚ.

Τι είναι και τι δεν είναι ο φασισμός?

Κατά μια ανάγνωση αρκετά διαδεδομένη, ο φασισμός μπορεί να προσεγγιστεί σαν μια ακραία, μαζική, εκδήλωση αυταρχισμού και απόλυτων ιδεολογικών σχημάτων που δύναται να επιβληθούν από ένα ισχυρό -πιθανότατα στρατιωτικοποιημένο- υποκείμενο. Υπό το ίδιο -μάλλον πασιφιστικό- πρίσμα ο φασισμός είναι μόνο δολοφονίες, πόλεμοι, δικτατορίες και θηριωδίες. Επίσης δημοφιλής φαίνεται η έμφαση στα χαρακτηριστικά του φασισμού που σχετίζονται με άρνηση-στέρηση της ελευθερίας του λόγου και του πνεύματος, της αναλγησίας, καταπίεσης της διαφορετικότητας, μια προσέγγιση αναδεικνεύει σημαντικά ζητήματα και η οποία εκκινά μάλλον από φιλελεύθερες αφετηρίες.

Συζήτηση/συναυλία με θέμα το πολιτικό τραγούδι στο Βύρωνα

Η προέλευση και το μέλλον της τέχνης

Αναδημοσιεύουμε ένα ακόμα σπάνιο κείμενο του Φώντα Λάδη, παρμένο από το βιβλίο του "Παράδοση και προοπτική" (εκδ. Πύλη - 1987). Το κείμενο παρά το γεγονός πως γράφτηκε σε μια εποχή ριζικά διαφορετική από τη σημερινή με ό,τι συνεπάγεται αυτό, διατηρεί την μεγάλη αξία του σαν οδηγός για ερωτήματα που αφορούν τον χαρακτήρα της τέχνης, τη σχέση της με την κοινωνία και τη σχέση του καλλιτέχνη με την κοινωνία. Συμβάλλει δε, στον τόσο αναγκαίο διάλογο αλλά και στην πράξη που έχει ανάγκη η εποχή μας!
 

του Φώντα Λάδη

 Ένα από τα ζητήματα, που δεν παύουν ούτε πρόκειται ποτέ να πάψουν να είναι επίκαιρα, είναι εκείνο που αναφέρεται στον προορισμό της τέχνης, σήμερα αλλά και αύριο. Το ερώτημα, που και πρόσφατα τέθηκε μέσα από τις επιφυλλιδογραφικές στήλες ορισμένων εφημερίδων, είναι: Ποιο είναι το μέλλον -το άμεσο και το πολύ μακρινό- της τέχνης; 

Νίκος Καβουκίδης: "Μαρτυρίες 1967-1977"

Αναρτούμε το πολύ καλό ντοκιμαντέρ του Νίκου Καβουκίδη "Μαρτυρίες 1967-1977". Μια ιστορική πηγή ανεκτίμητης αξίας που αφορά τον αγώνα του λαού μας, την καλλιτεχνική άνθιση και την κυβερνητική/κρατική καταστολή, που κορυφώθηκε με την δικτατορία των συνταγματαρχών.

Εδώ ΕΡΤ, εδώ Πολυτεχνείο!

Εδώ και 10 εβδομάδες, η κυβέρνηση επιχειρεί να πετύχει ένα μεγάλο χτύπημα απέναντι στη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, ένα χτύπημα που μέσα από τις εκατοντάδες απολύσεις εργαζομένων στα μεγαλύτερα ιδρύματα της χώρας (ΕΚΠΑ-ΕΜΠ-ΑΠΘ-ΠΑΤΡΩΝ κλπ), στόχο έχει την διάλυση και το ξεπούλημα των ιδρυμάτων και παράλληλα να ανοιχθεί ο δρόμος για την υλοποίηση όλης της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής (δίδακτρα, συγχωνεύσεις σχολών και σπάσιμο πτυχίων, διαγραφές). Οι Σύλλογοι Εργαζομένων και Φοιτητών του ΕΜΠ αντέδρασαν από την πρώτη στιγμή σε αυτή την κίνηση της Κυβέρνησης. Σε αντίθεση λοιπόν με όσους θέλουν να μιλάνε για μειοψηφίες  που ‘’κλείνουν’’  τις σχολές,  είμαστε περήφανοι που μπορούμε να λέμε ότι όχι μόνο δεν  κλείνουμε  τις σχολές μας, αλλά είμαστε εμείς που μέσα από τις μαζικές και μαχητικές απεργίες και καταλήψεις μας, παλεύουμε ώστε το Πολυτεχνείο να παραμείνει πραγματικά ανοιχτό.

"Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα". Έργο της Ελπινίκης Πουλοπούλου.

"Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα". Έργο της Ελπινίκης Πουλοπούλου.

INTERVIEW: Μια κοινωνικοπολιτική μαύρη κωμωδία

“ΕΜΕΙΣ” για 2η χρονιά

Η ομάδα:
Σκηνοθέτης Χρήστος Θάνος
Βοηθός Σκηνοθέτη Χρίστος Παπαμιχαήλ
Ηθοποιοί: Σοφία Καψαμπέλη, Μαρία Ζερβού, Σωτήρης Δούβρης, Βασίλης Τουρκομένης

Το κείμενο της παράστασης δημιουργήθηκε από όλα τα μέλη της ομάδας, κατά τη διάρκεια των προβών.

Η ιδέα:
Η εξουσία – Οι εξουσιαζόμενοι
Το σύστημα - Οι πολίτες
Το κεφάλαιο - Οι καταναλωτές
Η εργοδοσία - Οι εργαζόμενοι
Η φωνή - Οι υποψήφιοι

Διαχρονικές σχέσεις μίσους και πάθους, σύγκρουσης και αλληλοεξάρτησης. Σε μία εποχή όπου αυτοί οι αντίθετοι πόλοι απομακρύνονται, με σταθερά επιταχυνόμενους ρυθμούς, “ΕΜΕΙΣ” παρουσιάζουμε την κωμικοτραγική σχέση τους, εξερευνώντας τα όριά της, με μία διάθεση σκωπτικής αποδαιμονοποίησής της, αποκλείοντας πεισματικά την κατήφεια και τη μιζέρια.

Magic de spell: "Το καθεστώς των αριθμών" (Δεν μπορούν)

Φασισμός δεν είναι μόνο οι σβάστικες και οι ναζιστικοί χαιρετισμοί. Είναι οι απρόσωπες πολυεθνικές, οι οίκοι αξιολόγησης, τα χρηματιστήρια, οι “συμμαχικοί στρατοί”, το ανθρώπινο trafficking, οι κυβερνήσεις, οι διεθνείς οργανισμοί και τα συμφέροντα που τον υπηρετούν και τον χαϊδεύουν. Είναι ο ίδιος ο οικονομικός νεοφιλελευθερισμός. Η Οργουελική προπαγάνδα μέσω των στατιστικών και των “επιστημονικών” αναλύσεων. Οι κάμερες, το ηλεκτρονικό φακέλωμα και τα βασανιστήρια. Ο εξαναγκασμός σε ζωή χωρίς αξιοπρέπεια, με ανέχεια, αμάθεια και φόβο. Ας κάνουμε λοιπόν το ελάχιστο. Ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Ας τον αποκαλύψουμε.

Ιούλιος 2013
 

Magic de Spell

Συνέντευξη Γιάννης Κιουρκτσόγλου: «Νομίζω ότι είναι καιρός να λέγονται κάποια πράγματα, που κακώς δεν τα λέγαμε»

αναδημοσίευση από το "rocking gr"

Το «κιού» της λήγουσας των Πελόμα Μποκιού ανήκει στον Γιάννη Κιουρκτσόγλου. Ο φορέας της βαριάς αυτής συλλαβής του ελληνικού rock, μέσα από μια ζηλευτά πλούσια συλλογή εμπειριών, αποκάλυψε στο Rocking.gr μονάκριβες λεπτομέρειες για μυθικές εποχές, θεμελιωμένες αιρετικές γνώμες και ιστορίες από αυτές που λατρεύουμε να ακούμε.

Μανώλης Γεωργακάκης: Γιάννη Κιουρκτσόγλου, τι σημαίνει «Loubogg»;

(γελώντας) Κακή ερώτηση η πρώτη. Το όνομα «Loubogg» μάς το έδωσε ένας Άγγλος φίλος και συμμαθητής μας. Είχε Ελληνίδα μητέρα και πήγαινε σε ελληνικό γυμνάσιο, μαζί μας. Μάλιστα, είχε παίξει μαζί μας και λίγο, τον πρώτο καιρό. Η πρώτη μας δημόσια εμφάνιση, με αυτό το σχήμα, ήταν σε ένα χορό της Νομικής. Μας είχε ακούσει ένας φοιτητής της Νομικής και έλεγε πως «τρελαινόταν» κλπ., οπότε μας βρήκαν και μας κάλεσαν. Τότε σκεφτήκαμε ότι πρέπει να έχουμε ένα όνομα για να πάμε. Μας λέει, λοιπόν, ο Άγγλος ο φίλος μας: «να το βγάλετε Loubogg [το συγκρότημα]». Του λέμε: «Τι είναι αυτό; Τι θα πει;». Μας εξήγησε ότι «loο» στα αγγλικά θα πει «τουαλέτα» και «bog», σε μια άλλη αγγλική διάλεκτο, επίσης θα πει «τουαλέτα». Σκάσαμε στα γέλια, αλλά, επειδή το είχαμε πάρει στην πλάκα και πιστεύαμε ότι απλώς θα πάμε να παίξουμε σε ένα χορό και τελείωσε, είπαμε εντάξει. Μιλάμε ότι ήμασταν μαθητές λυκείου - εγώ ήμουν στην πρώτη λυκείου τότε. Παίξαμε, λοιπόν, στο χορό της Νομικής και άρχισε τότε ένας καταιγισμός προτάσεων. «Ελάτε να παίξετε εδώ», «ελάτε στη συναυλία τάδε» κλπ. Μας βρήκε μετά και ο Νίκος ο Μαστοράκης και μας πήρε με το ζόρι και μας πήγε στη Music Box -με τους γονείς μας, δηλαδή, γιατί ήμασταν ανήλικοι- να κάνουμε συμβόλαιο. Έτσι έμεινε και το όνομα. Απλώς κάναμε την ανορθογραφία, εμπνεόμενοι από τους Beatles που γράφανε ανορθόγραφα τη λέξη «beetle», και βάλαμε τα δύο «g».