Από τους Wobblies στον Woody Guthrie και τον Nightwatchman Ιστορική αναδρομή στο Αμερικάνικο εργατικό τραγούδι (πρώτο μέρος)

από  "το Περιοδικό"

του Μιχάλη Παπαμακάριου

Εκατό χρόνια πέρασαν από τη σφαγή του Ludlow και εβδομήντα χρόνια από το τραγούδι του Woody Guthrie για το ίδιο γεγονός. Η επέτειος αυτή και η σύμπτωσή της μέσα σε ένα δεκαήμερο με την επέτειο της εφετινής εργατικής πρωτομαγιάς, αποτέλεσαν την αφορμή για να γραφτούν οι γραμμές που ακολουθούν, στις οποίες καταπιανόμαστε με το σάουντρακ αυτών των γεγονότων, δηλαδή με το αμερικανικό εργατικό και συνδικαλιστικό τραγούδι και το σημαντικό του ρόλο συνολικά στην εξέλιξη του αμερικανικού λαϊκού τραγουδιού.

Το θέμα αυτό δίνει και μια απάντηση στην άποψη που υποστηρίζει ότι το στρατευμένο τραγούδι, ή, αλλιώς, η οργανική ένταξη της τέχνης στο εργατικό και λαϊκό κίνημα δεν οδηγεί σε  καλλιτεχνικού επιπέδου δημιουργία. Εννοείται ότι κάθε είδους στρατευμένη δημιουργία δεν είναι και καλλιτεχνικά αξιόλογη, πολλές φορές μπορεί να είναι απλά δημαγωγική. Άλλο αυτό κι άλλο η άποψη ότι η στράτευση «σκοτώνει το τραγούδι» και την τέχνη γενικότερα. Όσοι υποστηρίζουν αυτό, ερμηνεύουν επιλεκτικά την ιστορία των λαϊκών πολιτισμών και  αναφέρονται μάλλον σε  καρικατούρες πολιτικής τέχνης.

Αύριο Σάββατο 3 Μάη: Συναυλία αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους λαούς της Τουρκίας

Υπεραστικοί: "Παλικάρι γίνου πάλι"

Το 13ο κεφάλαιο – Ο “σατανικός” κύριος Παπαδόπουλος

από το blog των Λαμπράκηδων

Πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκαν 47 χρόνια από το χουντικό πραξικόπημα του 1967, όπου ένας ολόκληρος λαός μπήκε στο γύψο, γιατί το κίνημά του το φοβήθηκε η άρχουσα τάξη της χώρας μας. Για να συμβάλλουμε στην απόκτηση πιο ουσιαστικής γνώσης της περιόδου ΠΡΙΝ τη χούντα, αναδημοσιεύουμε το 13ο κεφάλαιο από το βιβλίο του Φώντα Λάδη: “Μίκης Θεοδωράκης, Το χρονικό μιας επανάστασης 1960-1967, Η Ιστορία της γενιάς του 1-1-4 και των Λαμπράκηδων”. Πρόκειται για τη μαρτυρία του Φώντα Λάδη για το ρόλο προσώπων προβεβλημένων και πολιτικών, που προετοίμασαν το ολισθηρό έδαφος για την επιβολή της Δικτατορίας του “σατανικού” κυρίου Παπαδόπουλου, του οποίου η “παρουσία” είναι ήδη “ορατή” δυο τουλάχιστον χρόνια πριν το έγκλημά του σε βάρος της χώρας, της ιστορίας της, της οικονομίας της και του πολιτισμού της.

Αύριο Τετάρτη 30 Απρίλη στην Καλλιθέα, συναυλία αφιερωμένη στην Εργατική Πρωτομαγιά, από σωματεία και συλλογικότητες της περιοχής

Αφιέρωμα στον Ζαν-Λυκ Γκοντάρ από την Ταινιοθήκη της Ελλάδος

από το TVXS
 
του Γιώργου Ρούσσου.

Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος, σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος και το Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του ΕΚΠΑ, παρουσιάζει ένα σπουδαίο αφιέρωμα στον μεγάλο δημιουργό, Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, με τον τίτλο: «Τώρα Γκοντάρ» (Maintenant Godard). Πρόκειται για την τρίτη εκδήλωση που οργανώνει η Ταινιοθήκη της Ελλάδος στo πλαίσιο της πράξης "Η κινηματογραφοφιλία στη Νέα Εποχή". Στο Αφιέρωμα θα προβληθούν τριανταένα ταινίες μεγάλου μήκους, τρεις ταινίες μεσαίου μήκους και εφτά μικρού μήκους ταινίες. 

Υπέρ εργαζόμενων της ΕΡΤ και απεργών Coca Cola: Μεγάλη Συναυλία Αλληλεγγύης στην πλατεία Χημείου (ΑΠΘ) στη Θεσσαλονίκη την Τετάρτη 30/4 στις 20:00.

Cine Strouga: Αφιέρωμα στις φυλακές

Το Cine Strouga επιστρέφει από αυτή την Κυριακή 27 Απρίλη και για τρεις εβδομάδες παρουσιάζει ταινίες για τη ζωή στη φυλακή, την ώρα που το ελληνικό κράτος προωθεί τη δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας.  

Κυριακή 27/4, 20.00: "Carandiru"  

Στις βραζιλιάνικες φυλακές του Καραντίρου του Σάο Πάολο, ο μόνος νόμος που ίσχυε ήταν εκείνος που επέβαλαν οι βαρυποινίτες τρόφιμοι. Ώσπου μια μέρα του 1992 και μετά από ένοπλη εισβολή των αστυνομικών, εκτελέστηκε η φρικτότερη σφαγή που μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους.

Μάνος Λοΐζος. Συναυλία στη Σουηδία (1981).

Αναρτούμε τη συναυλία (1o και 2ο μέρος) που έδωσε ο Μάνος Λοϊζος στη Σουηδία το 1981. Μια από τις τελευταίες ενός σπουδαίου τραγουδοποιού μα και αγωνιστή καλλιτέχνη:

1ο μέρος:


2ο μέρος:

Μητέρα Φάλαινα Τυφλή: Δεν είναι λίγες οι φορές που όλοι μας νιώθουμε «ναυάγια» στην καθημερινότητά μας. Πάντως η αισιοδοξία και το όραμα, δεν παύουν να μας συντροφεύουν...

από το Avopolis

Η Μητέρα Φάλαινα Τυφλή είναι μία από τις αξιόλογες περιπτώσεις της νέας τραγουδοποιίας στη χώρα μας. Με ζεστή ακόμα τη δεύτερη δουλειά της –και με πολύ πρόσφατη την επίσημη παρουσίασή της– βρήκαμε τον «άνθρωπο πίσω απ’ το κήτος», Διαμαντή Διαμαντίδη, κι εκείνος προθύμως (και εκτενώς) συζήτησε μαζί μας για τον δίσκο Ναυάγια Στη Στεριά, την ιστορία και τα σχέδια της Φάλαινας, αλλά και για θέματα ευρύτερου κοινωνικοπολιτικού ενδιαφέροντος…

Είχατε την παρουσίαση του νέου σας δίσκου στον Σταυρό Του Νότου, πριν μία εβδομάδα. Πώς πήγε; Με τι διάθεση έγιναν αποδεκτά τα καινούργια σας τραγούδια; 

Ύστερα από εβδομάδες προετοιμασίας και προβών, ανεβήκαμε με πολλή όρεξη για να παρουσιάσουμε τα νέα μας τραγούδια. Πιστεύω πως όσοι ήρθανε να μας δουν και να μας ακούσουν πέρασαν καλά και το χάρηκαν με την ψυχή τους· αγκάλιασαν τα τραγούδια και μας το έδειξαν με τον πιο έκδηλο τρόπο. Από τη σκηνή βλέπαμε κόσμο να χορεύει, να μας χαμογελάει, αλλά και να ψελλίζει τους στίχους μας, παρότι πρόκειται για τραγούδια που δεν έχουμε παίξει πολύ στις συναυλίες μας. Κι από άποψη προσέλευσης είμαστε αρκετά ικανοποιημένοι: φαίνεται ότι έχουμε αρχίσει να οικοδομούμε έναν πυρήνα ανθρώπων οι οποίοι ακολουθούν τη Φάλαινα σχεδόν σε σταθερή βάση. Όμορφη διάθεση, χαμογελαστοί άνθρωποι, κάποιοι ήδη καλοί μας φίλοι, άλλοι καινούργιοι, πρόθυμοι να μας πιστέψουν και να μας αγκαλιάσουν.