ΘαλερόςΚ | Helin

 

Μουσική: Group Yorum [τραγούδι: Sevda Türküsü] Στίχοι και φωνή: ΘαλερόςΚ
 

*Η Helin Bolek, που πέθανε μετά από 288 μέρες απεργίας πείνας στην Τουρκία διεκδικώντας την ελευθερία της, κρατάει πάντα ψηλά στην Ιστορία τη φράση του Φερέ (κομμιουνάρου του Παρισιού που εκτελέστηκε από τον γαλλικό στρατό): "αφήνω τη φροντίδα της μνήμης και της εκδίκησής μου στο μέλλον". Το τραγούδι αυτό αφορά τη μνήμη... Türkiye'de özgürlüğünü talep eden 288 günlük ölüm orucundan sonra ölen Helin Bölek, Ferre'nin (Fransız ordusu tarafından öldürülen Paris Komünü komiseri) söylediklerini Tarihte yüksek tutuyor: "Hafızamın ve intikamımın bakımını gelecekte bırakıyorum". Bu şarkı hafıza ile ilgili

Για την Helin...

Μια λέξη σχηματίζεται στα πρόσωπα.
Καταφρόνια.
Για τον άδικο τούτο κόσμο.
Πόνος ζωγραφιά στις ράγες των προσώπων.
Πρόσωπα κουρασμένα, βουβά.
Χέρια πονεμένα, όλο ρόζους.
Κάθε ρόζος κι ένας νεκρός εργάτης.
Κάθε ρόζος και μια πικρή θύμηση.
Μακριά η πομπή της κηδείας.
Βαριά τα δάκρυα της οργής.
Δε φτάνει που δε μας αφήνουνε να ζήσουμε.
Δε φτάνει που μας σκοτώνουνε.
Θέλουνε κουμάντο ακόμα και στο θάνατο μας.
Αλλά όχι.
Δεν τα λογάριασαν καλά.
Σκυμμένοι δεν παραμένουμε για πάντα.
Όσο μας χτυπάν,
Τόσο ψηλώνουμε όρθιοι.
Κερδίσαμε με αίμα να τραγουδάμε τους νεκρούς μας.
Κερδίσαμε με αίμα να τους συντροφεύουμε ως το πυκνό χώμα.
Και πάλι αίμα θα πληρώσουμε. 

Μακριά η πομπή της κηδείας.
Κι αν έριξαν οι βλάσφημοι οχτροί
τα λουλούδια μας.
Κι αν ξέσκισαν τις σημαίες μας.
Κι αν έκοψαν το δρόμο μας.
Εμείς συνεχίζουμε.
Στολίζουμε φρέσκα λουλούδια τους συντρόφους μας.
Βρίσκουμε πάλι το δρόμο που χει βαφτεί κόκκινος. 

Δεν μπορούν να μας σταματήσουν.
Κι ας έχουν όπλα δυνατά.
Τίποτα δεν κρατάει την οργή
Που ξεχειλίζει.
Ατιμάζουνε ζωή και θάνατο αυτοί.
Η νεκρική πομπή συνεχίζεται.
Άνθρωποι ξεχύνονται απ' τις γωνιές του κόσμου όλου.
Σμίγουν φέρετρα των σκοτωμένων μας.
Τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει. 

Είμαστε εδώ για τους νεκρούς μας.
Είμαστε εδώ για τους ζωντανούς μας.
Σύντροφοι πιστοί.
Και θα λογαριαστούμε.
Μακριά η πομπή της κηδείας. 

Τίποτα δε σταματάει τ' ανθρώπινο ποτάμι.

 https://proletconnect.blogspot.com/2020/04/helin.html?fbclid=IwAR2cxRyAfi28slMZ-864hTkGdE9tMeIq4wJwKI7zW75Yj-ocsAMk5EEEIV8

HELİN BÖLEK (Ποίημα)

Λένε πως ο θάνατος με τους πολλούς

θάνατος δε λογίζεται.

Υπερβολές.

Μα ο θάνατος για τους πολλούς

είναι σπουδαία υπόθεση,

μπορείς να ζεις για πάντα.

Στον δρόμο που βαδίζει ο καθένας

αφήνει τα ίχνη του.

Οι λαοί ιχνηλατούν,

διαβάζουν τα σημάδια σ’ όλες τις γλώσσες,

είναι σοφοί

και ας μην ξέρουν γράμματα,

διαλέγουν πού πατούν,

βήμα το βήμα σκάβουν,

χαράζουν ποταμό

και χύνονται, ορμούν μπροστά.

Η Helin Bölek στα είκοσι οκτώ της χρόνια

όρθια σηκώθηκε,

δε φαίνεται,

ακούμε το τραγούδι της,

βαδίσει μπρος,

πατεί πάνω στα σύνορα,

τα καταλεί, τα σβήνει με το ζάλο* της,

μες στο νερό αφήνει πατουχιά.*

Τούτη την Άνοιξη, στις τρεις του Απρίλη

χάρισε στους λαούς μια επέτειο

τυλιγμένη με ένα κόκκινο μαντίλι στον λαιμό.

Αθάνατη!

.……………………………………………………………..

ζάλο = βήμα 

 πατουχιά = πατημασιά

Β.Δ.

 

 https://antigeitonies3.blogspot.com/2020/04/helin-bolek_59.html?spref=fb&fbclid=IwAR38iR_z0sxWoQ58qEi51-kfWKcAYGiQSsbZ4bi7K255ajfKT4aiVIrLlcQ

Φωτεινή Βελεσιώτου-Ένα τραγούδι αφιερωμένο στον απεργό πείνας Ibrahim Gökçek!

Η ΟΜΑΔΑ ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ για τους GRUP YORUM

H Ομάδα Σημείο Μηδέν τιμά την Helin Bolek και τον Mustafa Kocak Και στέκεται δίπλα στον Ibrahim Gökçek που συνεχίζει την απεργία πείνας. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας…

"Η πιο όμορφη θάλασσα"-Nazim Hikmet, ''Τα ποιήματα των 9-10Μ.Μ''

Music Credits: “Drama Koprusu” Turkish traditional song, Cover by Stavros Tsumanis & Stavros Tsumanis - Classial guitar & whistle, Piano intro composition by Elli Ingliz, Video Editing: Manos Markakis

Να σώσουμε τον Ιμπραήμ Γκιοκτσέκ-Μάζεμα υπογραφών και στο AVAAZ

Avaaz | Ο μουσικός και αγωνιστής Ιμπραήμ Γκιοκτσέκ συνεχίζει μέχρι τέλους τον αγώνα του, κλείνοντας τις 300 μέρες απεργίας πείνας. Απεργεί για να μπορεί να τραγουδάει ελεύθερα! Ενάντια στα εμπόδια και τις απαγορεύσεις της κυβέρνησης Ερντογάν που θεωρεί τους Grup Yorum τρομοκράτες.

Η θυσία της Ελίν Μπολέκ δείχνει πως “οι καλλιτέχνες δεν αρκεί να μιλούν απλά και μόνο με την Τέχνη τους αλλά χρειάζεται να κάνουν πολύ περισσότερα στην πάλη για τα μεγάλα και τα σπουδαία στο πλάι του λαού” (από την ανακοίνωση του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου). Ο σύντροφός της Ιμπραήμ Γκιοκτσέκ συνεχίζει τον αγώνα μέχρι τέλους, απαιτώντας να απελευθερωθούν όλα τα μέλη του συγκροτήματος, να μπορούν να δίνουν ελεύθερα τις συναυλίες τους, να μη γίνονται επιθέσεις στο Πολιτιστικό τους Κέντρο. Είναι ανάγκη να ενταθεί τώρα η αλληλεγγύη, πριν είναι αργά. Η σιωπή και η αδράνεια είναι συνενοχή στη δολοφονία του από το τουρκικό κράτος.

Boban - Σκίτσο αλληλεγγύης στον Ibrahim Gökçek και στο Grup Yorum

GRUP YORUM: Πολλά παραπάνω από ένα συγκρότημα

Οι Grup Yorum διώκονται στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια όπως και πολλοί αγωνιστές του λαϊκού κινήματος, της αριστεράς, του κουρδικού λαού.Φυλακισμένα μέλη του συγκροτήματος μαζί και με άλλους αγωνιστές κάνουν απεργία πείνας εδώ και πολύ καιρό. Την τελευταία φορά που επισκέφθηκαν την Αθήνα ήταν και πάλι λόγω διώξεων και επιθέσεων του τούρκικου κράτους στο Πολιτιστικό τους Κέντρο. Παρακάτω ένα μικρό αφιέρωμα που αναδημοσιεύουμε:

*****

Μια τριακονταετής ιστορία λαϊκών ήχων και «επικίνδυνων» στίχων, διώξεων και βασανιστηρίων, ανυποχώρητης δημιουργίας και αντίστασης

Το Grup Yorum ιδρύθηκε το 1985 στην Τουρκία. Σε μία περίοδο που συντελούνταν αλλεπάλληλες φυλακίσεις και εκτελέσεις φοιτητών, εργατών, καλλιτεχνών, κομμουνιστών, κούρδων και αλεβιτών. Μία περίοδο πραξικοπημάτων που ήδη δύο δεκαετίες, τότε, έπληττε «μετα»-ψυχροπολεμικά όλον τον ντουνιά. Οι ξεριζωμένες, κυνηγημένες και νομαδικές φυλές και θρησκευτικές ομάδες που αποτελούν τους λαούς της Τουρκίας έρχονται αντιμέτωπες με την πείνα, τις διώξεις, τα βασανιστήρια και τις ομαδικές σφαγές. Οι φωνές της αντίδρασης καταπνίγονται πότε μες τα μπουντρούμια, πότε μες το αίμα, ξεδιπλώνοντας το νήμα, 40 χρόνια μετά, μέχρι το σημερινό φασιστικό καθεστώς του AKP.

Lale Alatli - Αλληλεγγύη και λευτεριά! (Διήγημα)

Μια φορά κι έναν καιρό σε μια κοντινή χώρα που όλα τα ζώα ζούσαν μόνο κάτω από τους κανόνες του δάσους υπήρχε ένα μουσικό συγκρότημα με διάφορα πουλιά. Στο τραγούδι ήταν το τρυφερό σπουργίτι, στην κιθάρα ο γενναίος γλάρος. Διάφορα ζώα σε όλο το ζωικό βασίλειο τραγουδούσαν μαζί για αλληλεγγύη και λευτεριά. Σ’ αυτήν την χώρα ζούσε και μια γαλοπούλα πολύ δυνατή και με μεγάλη εξουσία. Ήθελε να ακούνε όλοι μόνο την τσιρίδα της και τίποτα άλλο. Έλεγχε τα πάντα για να μην μπορεί σηκώσει κανείς το κεφάλι. Δεν ήθελε να ακούσει για αλληλεγγύη και λευτεριά.

Όταν η γαλοπούλα έμαθε για το συγκρότημα, ξαφνικά όλη η παρέα βρέθηκε σε κλουβί με τα φτερά δεμένα. Η γαλοπούλα χαμογελούσε χαρούμενη με το κλειδί στο χέρι. Πίστεψε ότι θα μπορούσε να τους σταματήσει έτσι. Αλλά τώρα το απαγορευμένο τραγούδι ακουγόταν πολύ πιο δυνατά. Δεν το τραγουδούσαν μόνο τα πουλιά αλλά και τα μυρμήγκια, οι ελέφαντες, τα άλογα, οι πασχαλίτσες, τα ποντίκια «Αλληλεγγύη και λευτεριά!»

Τα πουλιά μες το κλουβί, από τη στεναχώρια σφράγισαν τα ράμφη τους. Ούτε φαΐ ούτε τραγούδι. Και τα άλλα ζώα ήταν πολύ στεναχωρημένα επίσης, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι. Όποιο προσπαθούσε να βοηθήσει τα φυλακισμένα, ξυπνούσε κι αυτό μες το κλουβί. Όσο τα κλουβιά γέμιζαν τόσο πιο δυνατά ακουγόταν το τραγούδι σε όλο την χώρα: «Αλληλεγγύη και λευτεριά!»

Η γαλoπούλα όλο και περισσότερο εκνευρισμένη άρχισε να τρώει ένα ένα τα πουλιά. Δεν χόρταινε το θάνατο. Κι έτσι μια μέρα άρπαξε το τρυφερό σπουργίτι κάνοντας το για πάντα αθάνατο. Τότε ακούστηκε ακόμα πιο δυνατά το τραγούδι τους. Μια μεγάλη χορωδία με πεταλούδες, σκιουράκια, αγελάδες, αλεπούδες… Ακόμα και τα ψάρια κι οι αχινοί φώναζαν αλληλεγγύη και λευτεριά! Η γαλοπούλα ήθελε να τα φάει όλα και να μην ξανακούσει το τραγούδι αυτό. Έστρωσε το τραπέζι και έφαγε ακόμα ένα, ακόμα ένα, ακόμα ένα… Άρχισαν να τραγουδάνε ακόμα κι οι παπαρούνες, οι ελιές, οι κερασιές, οι μολόχες, οι κατιφέδες… «Αλληλεγγύη και λευτεριά!».

Ήταν τόσο μα τόσο ανελέητη που δεν χόρταινε το θάνατο, συνέχισε να τα τρώει ένα ένα κι έτσι μια μέρα δεν έμεινε κανένα ζώο γύρω της, ούτε και κάποιο φυτό αλλά το αθάνατο τραγούδι δεν σταμάτησε. Γι’ αυτό τώρα αν προσέξετε λίγο, αν αφουγκραστείτε προσεκτικά μπορείτε να ακούσετε τα σύννεφα, τον ήλιο, το φεγγάρι, τη θάλασσα και τα βράχια να τραγουδάνε «αλληλεγγύη και λευτεριά!».

Lale Alatli

Κώστας Λίχνος - Επιδημική κρίση (Τα διηγήματα του εγκλεισμού)*

Έχω πια σιχαθεί το ίδιο μου το σπίτι. Πόσο ν’ αντέξεις, άλλωστε, κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους; Ακόμη κι ο ύπνος μου είναι ανήσυχος πλέον, γιομάτος ανατριχίλες και παράξενα όνειρα. Εχθές ξύπνησα χαράματα πάλι, κάθιδρος και ξαφνιασμένος· νιώθοντας πως δεν με χωράει ο τόπος. Ύστερα, πήγα στο μπάνιο να απολυμανθώ κι ένιωσα απευθείας κάπως καλύτερα. Λίγο αργότερα, βέβαια, απολύμανα και πάλι τα χέρια μου, υπακούοντας σε κάποιο ανυπέρβλητο της εμμονής, λάκτισμα. Κι όταν κάθισα στον καναπέ, αποστειρωμένος κι ασφαλής, άρχισα να κουτουλώ απ’ την έλλειψη ύπνου. Ενώ ένιωθα τα μάτια μου να φλέγονται, τα μηνίγγια μου να πονούν και τ’ αυτιά να βουίζουν.