Μια λέξη σχηματίζεται στα πρόσωπα.
Καταφρόνια.
Για τον άδικο τούτο κόσμο.
Πόνος ζωγραφιά στις ράγες των προσώπων.
Πρόσωπα κουρασμένα, βουβά.
Χέρια πονεμένα, όλο ρόζους.
Κάθε ρόζος κι ένας νεκρός εργάτης.
Κάθε ρόζος και μια πικρή θύμηση.
Μακριά η πομπή της κηδείας.
Βαριά τα δάκρυα της οργής.
Δε φτάνει που δε μας αφήνουνε να ζήσουμε.
Δε φτάνει που μας σκοτώνουνε.
Θέλουνε κουμάντο ακόμα και στο θάνατο μας.
Αλλά όχι.
Δεν τα λογάριασαν καλά.
Σκυμμένοι δεν παραμένουμε για πάντα.
Όσο μας χτυπάν,
Τόσο ψηλώνουμε όρθιοι.
Κερδίσαμε με αίμα να τραγουδάμε τους νεκρούς μας.
Κερδίσαμε με αίμα να τους συντροφεύουμε ως το πυκνό χώμα.
Και πάλι αίμα θα πληρώσουμε.
Μακριά η πομπή της κηδείας.
Κι αν έριξαν οι βλάσφημοι οχτροί
τα λουλούδια μας.
Κι αν ξέσκισαν τις σημαίες μας.
Κι αν έκοψαν το δρόμο μας.
Εμείς συνεχίζουμε.
Στολίζουμε φρέσκα λουλούδια τους συντρόφους μας.
Βρίσκουμε πάλι το δρόμο που χει βαφτεί κόκκινος.
Δεν μπορούν να μας σταματήσουν.
Κι ας έχουν όπλα δυνατά.
Τίποτα δεν κρατάει την οργή
Που ξεχειλίζει.
Ατιμάζουνε ζωή και θάνατο αυτοί.
Η νεκρική πομπή συνεχίζεται.
Άνθρωποι ξεχύνονται απ' τις γωνιές του κόσμου όλου.
Σμίγουν φέρετρα των σκοτωμένων μας.
Τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει.
Είμαστε εδώ για τους νεκρούς μας.
Είμαστε εδώ για τους ζωντανούς μας.
Σύντροφοι πιστοί.
Και θα λογαριαστούμε.
Μακριά η πομπή της κηδείας.
Τίποτα δε σταματάει τ' ανθρώπινο ποτάμι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου