Μια φορά κι έναν καιρό σε μια κοντινή χώρα που όλα τα ζώα ζούσαν μόνο κάτω από τους κανόνες του δάσους υπήρχε ένα μουσικό συγκρότημα με διάφορα πουλιά. Στο τραγούδι ήταν το τρυφερό σπουργίτι, στην κιθάρα ο γενναίος γλάρος. Διάφορα ζώα σε όλο το ζωικό βασίλειο τραγουδούσαν μαζί για αλληλεγγύη και λευτεριά. Σ’ αυτήν την χώρα ζούσε και μια γαλοπούλα πολύ δυνατή και με μεγάλη εξουσία. Ήθελε να ακούνε όλοι μόνο την τσιρίδα της και τίποτα άλλο. Έλεγχε τα πάντα για να μην μπορεί σηκώσει κανείς το κεφάλι. Δεν ήθελε να ακούσει για αλληλεγγύη και λευτεριά.
Όταν η γαλοπούλα έμαθε για το συγκρότημα, ξαφνικά όλη η παρέα βρέθηκε σε κλουβί με τα φτερά δεμένα. Η γαλοπούλα χαμογελούσε χαρούμενη με το κλειδί στο χέρι. Πίστεψε ότι θα μπορούσε να τους σταματήσει έτσι. Αλλά τώρα το απαγορευμένο τραγούδι ακουγόταν πολύ πιο δυνατά. Δεν το τραγουδούσαν μόνο τα πουλιά αλλά και τα μυρμήγκια, οι ελέφαντες, τα άλογα, οι πασχαλίτσες, τα ποντίκια «Αλληλεγγύη και λευτεριά!»
Τα πουλιά μες το κλουβί, από τη στεναχώρια σφράγισαν τα ράμφη τους. Ούτε φαΐ ούτε τραγούδι. Και τα άλλα ζώα ήταν πολύ στεναχωρημένα επίσης, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι. Όποιο προσπαθούσε να βοηθήσει τα φυλακισμένα, ξυπνούσε κι αυτό μες το κλουβί. Όσο τα κλουβιά γέμιζαν τόσο πιο δυνατά ακουγόταν το τραγούδι σε όλο την χώρα: «Αλληλεγγύη και λευτεριά!»
Η γαλoπούλα όλο και περισσότερο εκνευρισμένη άρχισε να τρώει ένα ένα τα πουλιά. Δεν χόρταινε το θάνατο. Κι έτσι μια μέρα άρπαξε το τρυφερό σπουργίτι κάνοντας το για πάντα αθάνατο. Τότε ακούστηκε ακόμα πιο δυνατά το τραγούδι τους. Μια μεγάλη χορωδία με πεταλούδες, σκιουράκια, αγελάδες, αλεπούδες… Ακόμα και τα ψάρια κι οι αχινοί φώναζαν αλληλεγγύη και λευτεριά! Η γαλοπούλα ήθελε να τα φάει όλα και να μην ξανακούσει το τραγούδι αυτό. Έστρωσε το τραπέζι και έφαγε ακόμα ένα, ακόμα ένα, ακόμα ένα… Άρχισαν να τραγουδάνε ακόμα κι οι παπαρούνες, οι ελιές, οι κερασιές, οι μολόχες, οι κατιφέδες… «Αλληλεγγύη και λευτεριά!».
Ήταν τόσο μα τόσο ανελέητη που δεν χόρταινε το θάνατο, συνέχισε να τα τρώει ένα ένα κι έτσι μια μέρα δεν έμεινε κανένα ζώο γύρω της, ούτε και κάποιο φυτό αλλά το αθάνατο τραγούδι δεν σταμάτησε. Γι’ αυτό τώρα αν προσέξετε λίγο, αν αφουγκραστείτε προσεκτικά μπορείτε να ακούσετε τα σύννεφα, τον ήλιο, το φεγγάρι, τη θάλασσα και τα βράχια να τραγουδάνε «αλληλεγγύη και λευτεριά!».
Lale Alatli
Κάθε καινούριο σου διήγημα πιο όμορφο και βαθύ! Με συγκλονίζεις!
ΑπάντησηΔιαγραφή