Σχέδιο Ιδρυτικής Διακήρυξης

Τέχνη Εν Κινήσει

Σχέδιο Ιδρυτικής Διακήρυξης

1.  Εισαγωγή

Στην εποχή που διανύουμε, η κοινωνία φαίνεται να έχει χάσει την όποια συνεκτικότητα που μπορεί να είχε τις προηγούμενες δεκαετίες και διαμόρφωνε  ένα σημαντικό πλαίσιο στο οποίο ολοκληρωνόταν συλλογικά ο άνθρωπος. Αντίθετα σήμερα κυριαρχεί ο κατακερματισμός σε χιλιάδες αδιέξοδες ατομικότητες. Τα μεγάλα όνειρα και τα πολιτικά οράματα για μια καλύτερη κοινωνία, έχουν δώσει τη θέση τους στο εγωιστικό μικροσυμφέρον και στην εφήμερη προσπάθεια επιβίωσης. Η όποια απάντηση στα θέματα που απασχολούν τον σημερινό άνθρωπο φαίνεται να προσεγγίζεται από μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας περισσότερο με λογικές της προσκόλλησης στον «ισχυρό» (συνήθως στην κρατική, τοπική ή/και εργοδοτική εξουσία).

Η διαρκώς αυξανόμενη φτώχεια, η διογκούμενη ανεργία αλλά και η έλλειψη συλλογικών οραμάτων, έχουν οδηγήσει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στην απογοήτευση, στη μοιρολατρία και στην πνευματική νέκρωση. Το καπιταλιστικό σύστημα στην Ελλάδα αβαντάρει συνειδητά αυτήν την κατάσταση. Την τροφοδοτεί και την υπερασπίζει προκειμένου να διατηρήσει την πολιτική του ηγεμονία και κατά συνέπεια και την ιδεολογική και πολιτισμική υπεροχή του.

Πολύτιμος σύμμαχος και επικεφαλής σε αυτήν την προσπάθεια καθίστανται τα ΜΜΕ, τα οποία λειτουργούν κυρίως ως μηχανισμοί επιβολής των ιδεολογικών πολιτισμικών προτύπων της άρχουσας τάξης στη χώρα μας. Οι τηλεοπτικές σαπουνόπερες, τα διάφορα reality ή talent show και οι διαφημίσεις αντανακλούν τις κυρίαρχες αντιλήψεις παίζοντας κυρίαρχο ρόλο στη διαμόρφωση μιας υποκουλτούρας, στοχεύοντας ειδικότερα στους νέους. Η αναγνωρισιμότητα από τα ΜΜΕ γίνεται συνώνυμο της προσωπικής επιτυχίας. Κυριαρχεί η λογική του «εφικτού» όπου θεωρείται ανώφελο να ατενίζουμε την ουτοπία, αλλά να επιδιώκουμε μόνο πρόσκαιρους και αποσπασματικούς στόχους. Καλλιεργείται η ηττοπάθεια όπου η κατάσταση είναι δεδομένη, το «σύστημα» ισχυρό και κανείς δε μπορεί να το αλλάξει. Οι συλλογικές προσπάθειες φαντάζουν αδιέξοδες αφού σχεδόν πάντα βρίσκεται κάποιος να τις «ξεπουλήσει».

2.  Η τέχνη σήμερα

Οι καλλιτέχνες και τα σημερινά καλλιτεχνικά ρεύματα, στην πλειοψηφία τους έχουν χάσει την επαφή και την άμεση βιωματική σχέση με τις επιθυμίες, τα προβλήματα, τα όνειρα της πλειοψηφίας της κοινωνίας και έχουν εκφυλιστεί είτε σε αυτοαναφορικές είτε σε life style μορφές. Η τέχνη εμφανίζεται βαθιά αλλοτριωμένη και ενσωματωμένη στους μηχανισμούς της άρχουσας τάξης και του κράτους της. Εκατομμύρια ευρώ δίνονται κάθε χρόνο ως επιχορηγήσεις για κεντρικές ή τοπικές διοργανώσεις και φεστιβάλ. Με αυτά τα λεφτά, χτίζονται οι κοινωνικοπολιτικές συμμαχίες των θεσμών του αστικού κράτους με πολλούς καλλιτέχνες από όλο το φάσμα των τεχνών. Καταξιωμένοι προοδευτικοί και ριζοσπάστες καλλιτέχνες φαίνεται να έχουν χάσει οτιδήποτε ανατρεπτικό ή αγωνιστικό πρέσβευαν τις προηγούμενες δεκαετίες. 

Οι αιχμές «στρογγυλεύουν» και το όποιο πολιτικό ή κοινωνικό μήνυμα των έργων τους  εξανεμίζεται μπροστά στην κρατική χρηματοδότηση και προβολή.

Στον τομέα της μουσικής, όπως και στους υπόλοιπους τομείς της τέχνης, η απεύθυνση και η προβολή του καλλιτεχνικού έργου ελέγχεται κατά κύριο λόγο από μηχανισμούς όπως οι δισκογραφικές εταιρείες, ο κατευθυνόμενος μουσικός τύπος, τα μουσικά κανάλια και τα ραδιόφωνα, οι μάνατζερ αλλά και οι διαφημιστικές εταιρείες. Κύριαρχο δόγμα που επικρατεί είναι «δείξε μου το χορηγό σου, να σου πω ποιος είσαι». 

Η εγκαθίδρυση της εξουσίας των μηχανισμών διαμεσολάβησης γίνεται μέσω των αποκλεισμών και των υπονομεύσεων. Τις περισσότερες φορές, το έργο των καλλιτεχνών που δεν εντάσσονται στους παραπάνω μηχανισμούς, δε καταφέρνει να φτάσει στα αυτιά του κοινού. Το κοινό στερείται πλέον της δυνατότητας να αλληλεπιδράσει με το έργο του καλλιτέχνη, να το αγκαλιάσει, να το μετασχηματίσει ή και να το απορρίψει. Ακόμα και στις περιπτώσεις που το έργο μη ενσωματωμένων καλλιτεχνών φτάνει στα αυτιά του κοινού, φτάνει χωρίς κατάλληλο πλαίσιο αναφοράς και αποδυναμωμένο, αφού δε συνοδεύεται από την κατάλληλη «εικόνα».

Παρόλα αυτά, υπάρχει και η αντίθετη πλευρά. Πάντα υπήρχαν και καλλιτέχνες που επέλεγαν να μην συμπορευτούν με την κυρίαρχη κουλτούρα. Ήδη από τη δεκαετία του '80 αρχίζει και συγκροτείται η ανεξάρτητη ροκ σκηνή. Η σκηνή του hip – hop έρχεται να διευρύνει τους εκφραστικούς ορίζοντες ενός σημαντικού τμήματος της νεολαίας, δίνοντας βαρύτητα στο νόημα των στίχων.  Πολλά πειράματα έγιναν είτε ως μια απλή «αντίδραση στο σύστημα» είτε ως οργανωμένοι τρόποι απεύθυνσης με έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά (αυτοοργανωμένες συναυλίες, ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες, συναυλίες στήριξης σε κινήματα κ.ά.). Πολλά από τα εγχειρήματα αποπροσανατολίστηκαν, διαλύθηκαν ή διολίσθησαν σε πρακτικές αντίστοιχες με αυτές των ενσωματωμένων καλλιτεχνών. 

Πολλοί από τους συντελεστές των ανεξάρτητων σκηνών, διετέλεσαν παράγοντες στους ίδιους τους μηχανισμούς διαμεσολάβησης. Οι περισσότερες από τις ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες άρχισαν να λειτουργούν με δυσμενείς όρους για τους καλλιτέχνες, δυσμενέστερους ακόμα και από τις πολυεθνικές. Οι DIY (Do It Yourself) παραγωγές έγιναν συνώνυμο της προχειρότητας και της ανοργανωσιάς. Η συμμετοχή των καλλιτεχνών σε συναυλίες και φεστιβάλ με πολιτικό προσανατολισμό αντιμετωπίστηκε τις περισσότερες φορές με όρους επικοινωνιακούς. Οι καλλιτέχνες έπαιζαν το ρόλο του «κράχτη» στις πολιτικές εκδηλώσεις ενώ ταυτόχρονα και οι ίδιοι επεδίωκαν την εκμετάλλευση των πολιτικών χώρων για να απευθυνθούν σε ακροατήριο που δεν θα μπορούσαν να προσεγγίσουν με άλλο τρόπο. Oι πολιτικές δράσεις, στην πλειονότητά τους, περιχαρακώθηκαν και εντέλει γκετοποιήθηκαν και περιθωροποιήθηκαν

Ο «εκφυλισμός» των παραπάνω εγχειρημάτων χρησιμοποιήθηκε τις περισσότερες φορές και σαν μια περίτρανη απόδειξη της υπεροχής του «συστήματος» έναντι σε ότι εμφανίζεται ως εναλλακτικό.  Μια πιο προσεκτική όμως ανάγνωση, των γεγονότων μπορεί να οδηγήσει σε άλλα συμπεράσματα. Θα μπορούσε ένα οποιοδήποτε εγχείρημα να «πετύχει» μέσα στα όρια που τίθενται από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα ; Τα όρια αυτών των εγχειρημάτων πάντα είναι ορατά γι' αυτό και δεν είναι σωστό να κρίνουμε την όποια επιτυχία τους μόνο με κριτήριο τη μαζικότητά τους, τη διάρκειά τους πριν εκφυλιστούν, τους συμμετέχοντες που άλλαξαν «πλευρά», την «καθαρότητα» του πολιτικού λόγου που αρθρώνουν.  Σημασία αποκτούν και άλλα στοιχεία που αντανακλούν τη δυναμική αυτών των εγχειρημάτων. Π.χ. Πόσο συνέβαλλε κάθε μια από τις φάσεις στη χειραφέτηση των εμπλεκομένων ; Οδήγησε ή όχι στη μεταβολή της στάσης ενός μέρους της κοινωνίας απέναντι στις διαδικασίες και τις πολιτικές που εκπροσωπούν ; Διαμόρφωσαν ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο να μπορούν να αναπτυχθούν νέα ρεύματα, νέες προτάσεις ή να εδραιωθούν συλλογικές πρακτικές ;

3.   Η σημερινή πραγματικότητα στην ανεξάρτητη μουσική σκηνή

Στη συντριπτική πλειοψηφία τους, οι μουσικοί της ανεξάρτητης σκηνής δε βιοπορίζονται μέσω της μουσικής τους. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι η προσέγγισή τους είναι ερασιτεχνική, τουλάχιστον όσον αφορά στη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν το έργο τους και ευρύτερα την τέχνη. Το καλλιτεχνικό επίπεδο των έργων τους είναι κατά γενική ομολογία αρκετά υψηλό με πολλά στοιχεία πρωτοπορίας. Στο τομέα της καλλιτεχνικής έκφρασης και ειδικότερα στους μουσικούς της ανεξάρτητης σκηνής, τα στοιχεία, θετικά και αρνητικά, που συγκροτούν το τοπίο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι :

·   Τα συγκροτήματα είναι πολλά, αλλά το έργο τους δεν επιλέγεται από το ευρύ κοινό. Για παράδειγμα υπάρχουν εκατοντάδες συγκροτήματα στην περιοχή της Αθήνας που καλύπτουν μια τεράστια γκάμα, από ερασιτεχνικά και μόλις σχηματισμένα μέχρι και μπάντες με πλούσιο έργο ή/και αναγνώριση. Το ευρύτερο κοινό όμως φαίνεται να αγνοεί όχι μόνο το έργο αλλά ακόμα και την ύπαρξη του μεγαλύτερου μέρους από αυτά. Κατά συνέπεια το παραγόμενο καλλιτεχνικό έργο δε βρίσκει τελικά διέξοδο απεύθυνσης στο ευρύ κοινό.

· Η μουσική σκηνή εξελίσσεται τόσο από άποψης δημιουργίας όσο και δημιουργικότητας. Την εξέλιξη όμως αυτήν δεν την ακολουθούν αντίστοιχα οι χώροι και οι συνθήκες στους οποίους παρουσιάζεται. Δεν υπάρχουν χώροι που να μπορούν να υποδεχτούν με αξιώσεις διοργανώσεις συναυλιών, τέτοιας κλίμακας. Τα περισσότερα μαγαζιά που παρουσιάζουν live και απευθύνονται στην ανεξάρτητη σκηνή, παρέχουν συνήθως υπηρεσίες χαμηλού επιπέδου και δε διαθέτουν υποδομές και επαρκή εξοπλισμό. Η συμπεριφορά των αντίστοιχων υπευθύνων απέναντι στις μπάντες και το κοινό τους, τις περισσότερες φορές είναι υποτιμητική έως και προσβλητική. Οι αμοιβές είναι από μηδαμινές έως ελάχιστες. Τις περισσότερες φορές το live είναι η ευκαιρία του κάθε μαγαζάτορα να εκμεταλλευτεί οικονομικά τους φίλους και το κοινό της μπάντας.

· Τα ίδια τα συγκροτήματα, προσπαθώντας να δώσουν απαντήσεις στα  προβλήματά τους και να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους για έκφραση και επικοινωνία, εκχωρούν πολλές φορές τα ίδια τους τα δικαιώματα σε τρίτους. Ατζέντηδες διαχειρίζονται συναυλίες μερικών από τα πιο αναγνωρισμένα συγκροτήματα. Οι δισκογραφικές εταιρείες, εκτός από τα επαίσχυντα συμβόλαια που υπέγραφαν μέχρι τώρα με τους καλλιτέχνες, έρχονται τώρα να διεκδικήσουν μέχρι και ποσοστά από τις ζωντανές εμφανίσεις, ζητώντας να έχουν και δικαίωμα λόγου σε οποιαδήποτε κίνηση του καλλιτέχνη.

· Αυτοσκοπός των συγκροτημάτων γίνεται η διαφοροποίηση από το διπλανό τους και όχι η σύγκλιση με αυτό. Τα περισσότερα συγκροτήματα της ελληνικής σκηνής, συνειδητά αποφεύγουν τις επιρροές από άλλα αντίστοιχα συγκροτήματα της σκηνής. Οι επιρροές μπορεί να είναι αποδεκτές μόνο όταν έρχονται από τις σκηνές αναφοράς του εξωτερικού ή από «καθαγιασμένα» ιστορικά συγκροτήματα της ντόπιας σκηνής.

· Οι σχέσεις μεταξύ των μπαντών γίνονται κυρίαρχα ανταγωνιστικές. H έκφραση «Battle of The Bands» γίνεται χαρακτηριστική για το πνεύμα των σχέσεων που υπάρχει ανάμεσα στα συγκροτήματα. Σε αντίστοιχο μήκος κύματος κινείται και η άποψη ότι οι μουσικοί πρέπει να παίζουν κατ' αποκλειστικότητα σε ένα συγκρότημα, αφού τα «όπλα» δεν πρέπει να μοιράζονται ανάμεσα στους ανταγωνιστές.

· Οι ίδιοι οι μουσικοί αντιλαμβάνονται το δικαίωμά τους για έκφραση ως έντονη διεκδίκηση της αυτοπροβολής, όπου σημαντικότερη γίνεται η διάκριση από την επικοινωνία. Σημασία για κάθε μουσικό έχει π.χ.  το να είναι ο καλύτερος κιθαρίστας, να γράψει το καλύτερο τραγούδι, να έχει το καλύτερο συγκρότημα. Αντίστοιχα στο θέμα της επικοινωνίας, μεγαλύτερη σημασία αποκτά η παρουσίαση «αυτού ακριβώς που φαντάζομαι» παρά να το μοιραστώ και ν' αλληλεπιδράσω με αυτούς που παίζω ή με το κοινό.

· Έλλειψη συλλογικής συνδικαλιστικής συνείδησης. Πολλές φορές, οι μπάντες αντιλαμβάνονται τα αιτήματα για ισότητα, ως εξίσωση προς τα κάτω. Χαρακτηριστική είναι η δυσαρέσκεια ορισμένων μπαντών σχετικά με το ύψος της αμοιβής που πετυχαίνουν μπάντες αντίστοιχου βεληνεκούς, αν είναι μεγαλύτερο από αυτό που μπορούν να διαπραγματευτούν οι ίδιες. Επίσης πολλές φορές μια μπάντα που μπορεί να βρίσκεται σε θέση ισχύος, περιορίζει τις αμοιβές των άλλων μπαντών, για να ενισχύσει την εντύπωση της ιεραρχίας.

Η ανεξάρτητη μουσική σκηνή, ορίζεται ως τέτοια επειδή δρα έξω από την κυρίαρχη ιδεολογία. Μπορεί να περιλαμβάνει ό,τι είναι αυθεντικό – επαναστατικό και δεν υποκύπτει στον κερδοσκόπο εξωραϊσμό στον οποίο υποβάλλει τα πάντα το show business. Αυτό και μόνο το χαρακτηριστικό δεν την κάνει αυτόματα και φορέα ριζοσπαστικών αντιλήψεων και πρακτικών. Οι ίδιες οι μπάντες, ενώ είναι από τη φύση τους κύτταρα συλλογικής έκφρασης, εντούτοις αναπαράγουν σε έντονο βαθμό σχέσεις ανταγωνιστικές. Έτσι η ανεξάρτητη σκηνή φέρει και αρκετά από τα χαρακτηριστικά της πραγματικότητας και της κοινωνίας μέσα στην οποία τοποθετείται. 

Πώς όμως μπορούν αυτές οι προσπάθειες να καταστούν πιο αποτελεσματικές; Χρειάζεται πρωτίστως να κατανοήσουμε την πραγματικότητα μέσα στην οποία υπάρχουμε. Επομένως πρέπει να αναπτύξουμε εργαλεία για να αναλύσουμε την πραγματικότητα, την ιστορική συγκυρία που γεννά αυτά τα φαινόμενα και να οδηγηθούμε σε συμπεράσματα που θα καθορίσουν τη δράση μας. Ήδη οι εμπειρίες πλέον είναι πλούσιες και αφορούν σε πρακτικές που λειτούργησαν ή όχι. Μια κριτική ανάγνωση των εγχειρημάτων που προηγήθηκαν μπορεί, ενδεχομένως, να οδηγήσει σε προτάσεις οργάνωσης και δράσης. Η συγκρότηση της «Τέχνης Εν Κινήσει» είναι μια κίνηση προς αυτήν την κατεύθυνση.

4. Η φυσιογνωμία της «Τέχνης Εν Κινήσει»

Η «Τέχνη Εν Κινήσει»  είναι μια καλλιτεχνική συλλογικότητα που αποτελείται κυρίως από μουσικούς της ανεξάρτητης μουσικής σκηνής που δραστηριοποιούνται στο Βύρωνα και στις γύρω περιοχές. Βασικές επιδιώξεις της ΤΕΚ είναι :

· Η δημιουργία συνθηκών όπου το έργο των καλλιτεχνών, να παρουσιάζεται με τα μέσα που απαιτούνται στη σημερινή πραγματικότητα. Δεν θέλουμε η ανεξάρτητη σκηνή να καθίσταται φορέας μιζέριας. Διεκδικούμε στις εκδηλώσεις μας να υπάρχουν υψηλά στάνταρντ (τεχνικά, υποδομών) για την παρουσίαση του έργου κάθε καλλιτέχνη.

. Η συμβολή στη συγκρότηση συλλογικής συνδικαλιστικής συνείδησης των καλλιτεχνών που συμμετέχουν σε αυτή. Έτσι επιδίωξή της είναι η διεκδίκηση :

o       των υλικών μέσων και του εξοπλισμού από τους χώρους όπου παρουσιάζεται το έργο των καλλιτεχνών,

o       προώθησης για τις συναυλίες τους,

o       αξιοπρεπούς αμοιβής

o       χαμηλών εισιτηρίων και καλών υπηρεσιών για το κοινό

·        Η αδιαμεσολάβητη δράση, όπου οι ίδιοι οι δημιουργοί φέρουν την ευθύνη της κοινοποίησης / απεύθυνσης του έργου τους. Αρνούμαστε τη λογική της «ανάθεσης» στους «ειδικούς» που επιδιώκουν να διασφαλίσουν με αυτόν τον τρόπο την αναγκαιότητα της ύπαρξής τους. Δεν περιμένουμε να αναγνωρίσουν οι «ειδικοί» το ταλέντο μας, για να μας καθιερώσουν

·        Η δόμηση ισότιμων σχέσεων μεταξύ των μουσικών – συγκροτημάτων αλλά και με σεβασμό στην καλλιτεχνική ταυτότητα και στις ιδιαιτερότητες του καθενός. Θεωρούμε ότι τα ίδια τα συγκροτήματα πρέπει να προσδιορίσουν τι τους ενώνει και όχι τι τους χωρίζει

·        Η διαρκής βελτίωση του επιπέδου των συμμετεχόντων (όσον αφορά μουσικές – τεχνικές – οργανωτικές γνώσεις), μέσω της συνεργασίας, έτσι ώστε η καλλιτεχνική έκφραση να κατακτά υψηλότερα επίπεδα για όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μερίδα των μουσικών που συμμετέχουν.  Η γνώση δεν είναι ιδιοκτησία των κατεχόντων, αλλά κοινό αγαθό, που μπορεί και πρέπει να κατακτηθεί τόσο από τους μουσικούς όσο και από την υπόλοιπη κοινωνία.

·        Η διαρκής ανταλλαγή απόψεων των συμμετεχόντων και η αλληλεπίδραση των ρευμάτων έτσι ώστε να προωθείται η συνεργασία για την παραγωγή νέου συλλογικού καλλιτεχνικού έργου.

·        Η παγίωση της αντίληψης ότι η μουσική έκφραση, όπως και κάθε καλλιτεχνική έκφραση, δεν είναι δικαίωμα  μόνο των ειδικών. Μπορεί να αποτελεί μέσο έκφρασης για τον καθένα. Επομένως μέσα στις επιδιώξεις της ΤΕΚ είναι και η επαναδραστηριοποίηση μουσικών που βρίσκονται σε περίοδο «αγρανάπαυσης» καθώς και η μουσική ενεργοποίηση μεγαλύτερου μέρους της ντόπιας νεολαίας. Ζητούμενο επομένως είναι η συνεισφορά στην άνοδο του πνευματικού επιπέδου της τοπικής κοινωνίας και ειδικότερα των νέων.

·        Ο επαναπροσδιορισμός των σχέσεων μεταξύ των μουσικών και της τοπικής κοινωνίας, με άξονα τις πραγματικές ανάγκες που αναδύονται στη σημερινή εποχή και όχι τις επίπλαστες που προάγονται από την εμπορευματοποιημένη διαμεσολάβηση που επιτάσσουν «οι νόμοι της αγοράς». Επιδιώκεται η ώσμωση της μουσικής κοινότητας με την τοπική κοινωνία, τα κινήματα και οτιδήποτε εκφράζει τις ανησυχίες των καταπιεσμένων στρωμάτων (εργαζομένων, μεταναστών) που αγωνίζονται για τη χειραφέτησή τους.

Οι δράσεις που προτείνονται για την επίτευξη των παραπάνω επιδιώξεων είναι :

• Η καθιέρωση θεσμών που καθιστούν δυνατή την ύπαρξη και ανάπτυξη της τοπικής δημιουργίας.
• Η οργάνωση εκδηλώσεων (συναυλιών, συζητήσεων, παρουσιάσεων, σεμιναρίων, μαθημάτων κ.λ.π.)
• Η οργάνωση χώρων που θα διατίθενται για την πραγματοποίηση του συνόλου ή μέρους των εκδηλώσεων που αποφασίζονται.
• Η ανάπτυξη υλικών που σχετίζονται με την ανάδειξη της τοπικής σκηνής (ιστορίας, πορείας).
• Η μεθοδική προσέγγιση για τη συγκρότηση θεωρητικού πλαισίου για την ύπαρξη ανάλογων εγχειρημάτων.
• Η συλλογική διεκδίκηση από το Δήμο και άλλους φορείς, κονδυλίων και θεσμών για την υλοποίηση των σκοπών μας.
• H συστράτευση με άλλους καλλιτεχνικούς φορείς και συλλογικότητες που έχουν αντίστοιχους στόχους.

5.       Συνοψίζοντας ...

Εμείς που συμμετέχουμε στη δημιουργία της «Τέχνης Εν Κινήσει» θεωρούμε ότι  η μουσική δημιουργία εκπληρώνει μια διαρκή ανάγκη των μουσικών αφενός για έκφραση και αφετέρου για επικοινωνία. Επιδιώκουμε τη μαζικοποίηση του ακροατηρίου μέσα από διαδικασίες που το ενεργοποιούν, ανοιχτές στον κόσμο, οι οποίες θα ανυψώνουν το μουσικό – καλλιτεχνικό κριτήριο αυτών που συμμετέχουν και θα οδηγούν βαθμιαία στην κατάργηση του διπόλου πομπός  - δέκτης. Από την άλλη, η ίδια η σχέση διαδραστικότητας, θα οδηγεί και το μουσικό στο να αναπτύσσει κριτήρια στη θεματολογία του, όχι μόνο προσωπικής έκφρασης, αλλά και έκφρασης των επιθυμιών και των αναγκών του συνόλου. 

Ξέρουμε ότι θα αναμετρηθούμε με κάτι πολύ δυνατό. 

Η αλλοτρίωση είναι πανταχού παρούσα και το «σύστημα» είναι δυνατό. Ξέρουμε όμως ότι υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες. Όχι γιατί δε «βουτάμε στο βούρκο» ή παραμείναμε «αμόλυντοι», αλλά γιατί επιλέγουμε επιτέλους τη συλλογική δράση. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο που μας οδηγούν οι κατακερματισμένες, ατομίστικες πρακτικές που προάγονται από το κυρίαρχο πλαίσιο αντιλήψεων. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι, μουσικοί ή μη, θα βλέπουν θετικά αυτά που λέμε και κυρίως αυτά που κάνουμε.

Βύρωνας 8/7/2008.