του Μάκη Γεωργιάδη
Αναδημοσίευση από το "Βαθύ Κόκκινο"
Περιδιαβαίνεις στενά δρομάκια και στενά σοκάκια σε μέρες που
εκπονούνται τα σχέδια της αρχιτεκτονικής του νέου κόσμου. Κάπως έτσι
γίνονται τα πράγματα. Οι αλλαγές. Άλλοτε με τρομερή ορμή και άλλοτε μέσα
από υπόγεια ρεύματα. Πίσω από χαμηλές μάντρες και σε πλήθος
παραπηγμάτων σωροί από παλιοσίδερα στοιβάζονται και παραπλήσια
εκτίθενται τα υλικά των κατεδαφίσεων. Λιγόστεψαν οι αλάνες, μίκρυναν οι αποστάσεις, γιγαντώθηκαν τα ύψη.
Τεράστιοι οι όγκοι του σκυροδέματος ελαχιστοποιούν τους ζωτικούς χώρους
και μεγεθύνουν αφάνταστα τις αποστάσεις. Μπορείς ωστόσο να βάζεις κάτω
τα σχέδια. Να κάνεις αλλαγές. Να σβήνεις και να ξαναχαράζεις ευθείες και καμπύλες στην παράξενη αρχιτεκτονική του νέου κόσμου.
Λείπουν ακόμη οι μελέτες της στατικότητας των οικοδομημάτων, αλλά κι
αυτές είναι ήδη υπό διαμόρφωση. Στην πραγματικότητα είναι κι αυτές υπό
αίρεση. Υπό συνεχή διαμόρφωση και μεταβολή. Οι σταθερές του υπολογισμού
μεταβάλλονται. Όπως και τα εδάφη. Η χωροταξική κατανομή. Σήμερα εδώ,
αύριο εκεί. Το βέβαιο είναι πως τα νέα λαμπρά οικοδομήματα που σχεδιάζονται θα
ανεγερθούν στα συντρίμμια των παλιών. Η κατεδάφιση ωστόσο ακόμη δεν έχει
συντελεστεί. Η διαδικασία αυτή άλλωστε για κάποιους ποτέ δεν ήταν τόσο
ευχάριστη. Μπορεί βέβαια στην περίοδο της αστικοποίησης και της
εκτρωματικής ανοικοδόμησης, κάποιοι μοντέρνοι νοικοκυραίοι του τότε να
παρέδιδαν με χαρά την μικροϊδιοκτησία ή το καναπεδάκι τους για την
ανέγερση πολυκατοικιών έναντι αντιπαροχής.
Οι σημερινοί αδηφάγοι εργολάβοι και συνδαιτυμόνες κάθε λογής
απλήστων της ελεεινής τραπέζης, έχουν επίσης σχέδια. Μόνο που τώρα δεν
υπάρχει αντιπαροχή. Υπάρχει απλώς αρπαγή. Αρπαγή της γης, του κόπου και
του μόχθου. Οικειοποίηση και ιδιοποίηση των ιδεών και του πλούτου. Τα
δικά τους σχέδια για την αρχιτεκτονική του νέου κόσμου εκπονούνται σε
πολυτελή εργαστήρια. Με νέες τεχνολογίες και όλες τις ευκολίες. Όμως κι
αυτοί έχουν πρόβλημα με τις μελέτες της στατικότατος των οικοδομημάτων. Το μόνο που εξ αρχής διαλαλούν και οι ίδιοι ξέρουν είναι ότι θέλουν
να γεμίσουν ότι έχει απομείνει με τσιμέντο. Σκληρό και άκαμπτο. Σύμβολο
και αυτό της ισχύος που νομίζουν ότι κατέχουν. Θέλουν έναν κόσμο γεμάτο
από τσιμέντο και γυαλί. Θέλουμε ένα κόσμο με ξέφωτα, γεμάτο αλάνες,
πάρκα και παιδικές χαρές. Απέναντι στον κόσμο που επιβάλλεται με τη
δύναμη σχεδιάζεις ένα κόσμο που ανθίζει από τη δημιουργία και τις
τέχνες. Από μια κοινωνία που στοχάζεται και συζητά διαμορφώνοντας
άλλους όρους και αξίες για το μέλλον της.
Τώρα που στέκεσαι μπροστά στις μάντρες με τα υλικά κατεδαφίσεων μη
διστάζεις. Μη σταματάς να σχεδιάζεις. Να σβήνεις και να ξαναχαράζεις.
Να υπολογίζεις τη στατικότητα πότε με βάση την ορμή των εξεγερτικών
κυμάτων και πότε με την ισχύ υπόγειων κοινωνικών σεισμών. Ίσως και να
είναι καλύτερο με το συνδυασμό αυτών των δύο. Στα υλικά από τις κατεδαφίσεις κάτι χρήσιμο πάντα θα υπάρχει. Κάτι
λειτουργικό. Τίποτα δεν έγινε εκ του μηδενός και μέσα στα υλικά αυτά
υπάρχει και η δική σου συμπυκνωμένη εμπειρία. Τα λάθη οι παλινωδίες και
οι υποχωρήσεις. Τα επιτεύγματα, οι κατακτήσεις και η φαντασία. Τα
ολότελα καινούρια υλικά είναι αυτά που θα προστεθούν στη διαδικασία. Στη
διαρκή και δυναμικής φύσης απόπειρα του διαρκούς πειραματισμού με τη
δημιουργία και την α απελευθερωτική διαδρομή του ανθρώπου και της
κοινωνίας.
Περίεργη εποχή με όνειρα που πια δεν μπαίνουν σε καλούπια αλλά και
που τα εκμαγεία του μέλλοντος κόσμου σκιαγραφούνται στα όνειρα μας, αλλά
όχι μόνο. Παίρνουν σάρκα και οστά στις παρέες και στις κουβέντες. Αυτά
τα εκμαγεία ένα ένα χωριστά και όλα μαζί δίνουν μορφή στον εφιάλτη των
απέναντι. Έχει φτάσει ίσως ο καιρός παρά τα ολισθηρά σημεία του δρόμου,
οι εφιάλτες των κυρίαρχων να μην μείνουν μια απλή απειλή αλλά μια
πράξη βγαλμένη από την πραγματικότητα. Μια πράξη μέσα από την πράξη της
συνολικής ανατροπής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου