Χοσέ Μαρτί: Ο ποιητής και κορυφαίος μαχητής της Κουβανικής ανεξαρτησίας

το Περιοδικό

Ο Χοσέ Μαρτί, ποιητής και κορυφαίος μαχητής της Κουβανικής ανεξαρτησίας,είναι από τις πλέον εμβληματικές φυσιογνωμίες της ιστορίας της Κούβας. Αποτέλεσε σημείο αναφοράς και έμπνευσης γιά τους ηγέτες της Επανάστασης στο νησί και ιδιαίτερα γιά τον Τσε Γκεβάρα και τον Φιντέλ Κάστρο. Γεννημένος σαν σήμερα, 28 Γενάρη, το 1853 στην Αβάνα από ισπανούς γονείς, άρχιζε να δημοσιεύει ποίηματα του σε τοπικές εφημερίδες σε ηλικία μόλις 16 ετών. Το 1869, η υποστήριξη που παρείχε μέσω των γραπτών του στους ξεσηκωμένους κουβανούς ενάντια στο αποικιοκρατικό καθεστώς, τον έβαλε σε σοβαρά προβλήματα.

Αφιέρωμα στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος: Νίκος Παπατάκης, ο αναρχικός ποιητής / Nico Papatakis, le poète anarchiste

Ταινιοθήκη της Ελλάδος

Ιερά Οδός 48 & Μεγ. Αλεξάνδρου 134-136 / Μετρό Κεραμεικός
11-17 Δεκεμβρίου 2014

Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος έχει την τιμή να παρουσιάσει ένα μεγάλο αναδρομικό αφιέρωμα στον Νίκο Παπατάκη, έναν ξεχωριστό Έλληνα δημιουργό που άφησε πολύτιμο κινηματογραφικό έργο, και ο οποίος αποτέλεσε μια μυθική μορφή της σύγχρονης πολιτιστικής ιστορίας της Γαλλίας, με την δράση του να αποτελεί σημείο αναφοράς στην καλλιτεχνική και πνευματική αναγέννηση του μεταπολεμικού Saint-Germain. Το αφιέρωμα συμπίπτει με τα τέσσερα χρόνια από τον θάνατό του (17/12/10). Το αφιέρωμα πραγματοποιείται σε συνεργασία με το ΕΚΚ και το CNC-Archives françaises du film και με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος. Πρόκειται για την έκτη εκδήλωση που διοργανώνει η Ταινιοθήκη της Ελλάδος στo πλαίσιο της πράξης «Η Κινηματογραφοφιλία στη Νέα Εποχή».
 
Όλες οι πληροφορίες για το αφιέρωμα «Νίκος Παπατάκης, ο αναρχικός ποιητής / Nico Papatakis, le poète anarchiste» στο site: Papatakis.tainiothiki.gr Κοινωνικά δίκτυα: #NicoPapatakis

Παρουσίαση βιβλίου: Φώντας Λάδης «Καθημερινός Φασισμός»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

To περιοδικό και οι εκδόσεις Μετρονόμος  σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του Φώντα Λάδη

«Καθημερινός Φασισμός» 
 Είκοσι έξι τραγούδια για τον Φασισμό
και ένα κείμενο για το πολιτικό τραγούδι 
την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου  στις 8:30 μ.μ.
στον κινηματογράφο Αλκυονίδα   
(Ιουλιανού 42, πλατεία Βικτωρίας)

Θα μιλήσoυν οι:
 Άρης Χατζηστεφάνου (δημοσιογράφος), για το πολιτικό
τραγούδι στις άλλες χώρες
και Παύλος Αναστούλης («Τέχνη Eν Κινήσει-TEK»), για το
πολιτικό τραγούδι σήμερα στην Ελλάδα.
Ποιήματα του βιβλίου που μελοποίησε ο  συνθέτης Γιώργος
Κομπογιάννης 
θα τραγουδήσουν ο Δώρος Δημοσθένους,  ο  Δημήτρης
Κάσσαρης και ο ίδιος ο συνθέτης.
Επίσης η Μπέττυ Χαρλαύτη θα τραγουδήσει μερικά από τα 
«Γράμματα από την Γερμανία» (των Μ. Θεοδωράκη – Φ.
Λάδη).

Φώτης Γιαννικόπουλος: Μια αναβολή

Μια αναβολή

Έρχεται μια στιγμή 
όπου ο κόσμος  
όλος 
ο κόσμος
 περνάει από μπροστά μου
 και με το χέρι του στραμμένο επάνω μου 
απαιτεί
 εξηγήσεις 
για ένα προαιώνιο αδίκημα
 σε μια αιώνια δίκη 
που η δικαιοσύνη 
 έρχεται μόνο 
αν τους ξεγελάσω 
ως την επόμενη

Κυκλοφορεί το βιβλίο ''Η ποίηση στην Οκτωβριανή Επανάσταση''

«…πέρασε σαν τη φλόγα

πάνω απ” τα βουνά και τα χωράφια, καίγοντας τους θεούς που μας κρατούσαν από φόβο μαζί και τους βωμούς τους. Ο παλιός κόσμος που αιώνες ολόκληροι τον έφτιαξαν γκρεμίστηκε από μας…» 

Σ. Αϊνί

Η μελέτη αφορά την εξέλιξη της ποίησης στη Ρωσία από την προεπαναστατική στη μετεπαναστατική περίοδο και συγκεκριμένα μέχρι και τα χρόνια του Β Παγκοσμίου Πολέμου.

Νατάσα Αναγνώστου: Εφιάλτης ήταν (με αφορμή την γενοκτονία του Ισραήλ στη Γάζα)

Εφιάλτης ήταν 

Μύρισε πάλι θάνατος παντού.
Κοφτός αέρας, εκδικητικός.
Μάτια και στόματα με αίμα.
Αυτιά ξεριζωμένα, να έχουν άλλοθι.
Οι εικόνες πια δε σε τρομάζουν,
πως θα μπορούσαν άλλωστε;
Έχεις πια εκπαιδευτεί.
Κοιμάσαι ήσυχος , αφού καταδίκασαν τα γεγονότα.
Τι βάρος σου αναλογεί; Αναρωτήθηκες;
Τα χέρια σου, η φωνή σου, μέχρι που φτάνουν;
Πόσους σκέπασε η σιωπή σου;
Ανθρώπινα μέλη, σαν πλαστικά μπουκάλια
πεταμένα.
Αριθμοί κι εικόνες, εικόνες κι αριθμοί.
Δε σ'αγγίζουν.
Πως θα μπορούσαν άλλωστε;
Έχεις πια εκπαιδευτεί.
Αν νιώσεις ποτέ το στόμα σου μπουκωμένο με λάσπη,
αν ποτέ δεις να σφάζονται άνθρωποι μπροστά σου,
αν αλλοιωθεί η μορφή σου όλη από τον πόνο,
αν οι αριθμοί δεν φτάνουν για να μετρήσεις όσα έχεις χάσει,
αν τα παιδιά σου σε δυο δεύτερα γίνουν σκόνη,
τότε ξύπνα!
Γύρνα πλευρό..
Εφιάλτης ήταν.

Νίκος Χαραλαμπόπουλος: Λεύκωμα από την Παλαιστίνη

ΛΕΥΚΩΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

(Χάνα)

Η Χάνα το σκυλί με τα δυο κεφάλια έγλυψε το χέρι του
χάους σπασμένο και παρατημένο στον κήπο του κόσμου 

σαν απροσδιόριστη δυνατότητα
ενός αχρησιμοποίητου εργαλείου

Η Χάνα η περιπλάνηση με τις δύο ταυτότητες πήρε το χέρι
και το έθαψε στη λακκούβα με τα ένοπλα μυρμήγκια 

δεν είναι εδώ αλλά δεν είναι και κάπου 
τα ριζώματα δεν βρίσκονται στα πόδια της
τα φύτεψαν στο στέρνο της

Η Χάνα η χαρά ανάμεσα στις δύο απελπισίες έβγαλε τη ρόδα
από το ένα κεφάλι και γάβγιζε στον κύκλο των
τεθωρακισμένων με το άλλο
 
όλο λύσσα και χαρά
περιμένοντας τα κόκκινα φανάρια
για να δαγκώσει με πάθος το πόδι της αρβύλας

Η Χάνα εκδίδεται στην Εϊλάτ και στη Ραμάλα
σε υγρά σοκάκια σπαρμένα με φορεία και μπλόκα
σε εξεζητημένες ανθρωπολογικές μελέτες
και φωτογραφικές εκθέσεις σύγχρονης τέχνης 

σαν απροσδιόριστη κουνημένη φιγούρα
μιας μαϊμούς ή σκύλου
να τρέχει παρέα με ιπτάμενα παιδάκια
σε μια παραλία από κρατήρες

και παιδάκια…

Σοφία Κολοτούρου: ΜΕ ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

ΜΕ ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

- Απ' την Ελλάδα; Πορτοκάλια και πεπόνια.
- Βάλε και κάτι αρχαία: Παρθενώνες,
μικρά γλυπτά, περίτεχνες κολώνες
που φτιάχνουνε στο Νότο τόσα χρόνια.

- Αχ, ντάρλινγκ, να διασκέδαζα την πλήξη!
Τι άλλο υπάρχει θέαμα εκεί κάτω;
- Η θάλασσα, καρπούζι μες το πιάτο
κι ο ήλιος που ποτέ δεν θα τους λείψει.

Κάτι κουφοί μ' απασχολούνε, τελευταία:
τους ρίχνω κάθε τόσο επιδοτήσεις,
νοήματα να κάνουν, τις κινήσεις
που παίζουνε στα θέατρα τι ωραία.

Μ' αρέσουν, μα την πίστη μου: παιδάκια
θυμίζουν, τόσο αθώα, χαριτωμένα.
- Α! πότε θα με πας βόλτα κι εμένα,
να τους χαϊδέψω τρυφερά τα κεφαλάκια;

Με συγκινούνε της ζωής οι αδικημένοι,
λίγες ψυχούλες, λίγη αγάπη μας ζητάνε.
- Μου 'πανε, υπάρχουν κάποιοι που  μιλάνε
κι αντιμιλάνε (ποιος το περιμένει; )

- Αυτά δεν γίνονται. Να πεις να το βουλώσουν.
Μ' αρέσουνε μαζί με τη σιωπή τους
με την κουλτούρα τους, τη νοηματική τους.
Τι, να μιλάνε σαν κι εμάς;! Μη σώσουν.!

Πηγή: http://blog.sofiakolotourou.gr/

Σοφία Κολοτούρου: SPEECH FOR DEAF CHILDREN

SPEECH FOR DEAF CHILDREN

Δεν πόθησα άλλο πέρα από τις λέξεις -
μακριά από μένα της εικόνας τυραννία.
Κι ας προσπαθήσανε με λύσσα (τι ειρωνία! )
να μου υποβάλλουν τις δικές τους σκέψεις.

Κι αν είμαι και κουφή τι τους πειράζει;
Δικός μου πάντοτε ο Λόγος εν Αρχή  -
ποτέ δεν μ' έθελξε η Νοηματική:
ύψιστο νόημα η Λέξη μού φαντάζει.

Η μόνη γλώσσα μου, η γλώσσα του Ομήρου -
(τι τρομερό, δεν θεωρείται αυτονόητο !
και πώς να πείσω σ' ένα κόσμο τόσο ανόητο; )
Τι μαύρη τύχη μου στο τράβηγμα του κλήρου.

Κι είμαι, όπως λένε, καθαρά τύπος "ακουστικός",
 (πες μου μια φράση, μια κρυμμένη μελωδία,
κάποια παρήχηση, μια ομοιοκαταληξία,
για τη συνίζηση και για τη χασμωδία. )
-  κάποιος μ' εμπαίζει, κάποιος άγνωστος θεός.

Τις λέξεις προστατεύω μην ζητήσουν,
τις αγκαλιάζω, τις κρατώ σφιχτά,
μπρος στην Εικόνα αντιδρώ με ουρλιαχτά,
διαβάζω ποιήματα, που τα 'χω φυλαχτά -
στον σιωπηλό τους κόσμο δεν θα με κρατήσουν.

Σοφία Κολοτούρου: Η ΤΡΙΤΗ ΓΕΝΙΑ

Η ΤΡΙΤΗ ΓΕΝΙΑ

Γενιές ολόκληρες εργάστηκαν για μένα
το δρόμο να φωτίσουν στις νευρώσεις,
μ' ανείπωτα όλα τα χιλιοειπωμένα.
Οι πράξεις, που βαραίνουν στις κλειδώσεις,
οι πρόγονοι (αν και νεκροί) δια ζώσης
να μαρτυρούν απ' την αρχή τα μυστικά
-στο τέλος πάλι ν' απειλούν μην τους προδώσεις:
η τρίτη εμείς, φαρμακερή γενιά....

Γενιές που φύλαξαν στη μνήμη τους κλεισμένα
τα τραύματα και τις παλιές διαβρώσεις
σε μια αλυσίδα, με τα μέλη τους δεμένα
(τι βάσταξες και πόσα θα σηκώσεις,
πόσα άλλαξες και τι μπορείς να σώσεις; )
και δεν αντέχεις και φωνάζεις: "φτάνει πια ! "
Mα ο κλήρος έλαχε σε σένα να πληρώσεις -
στην τρίτη και φαρμακερή γενιά.

Γενιές που έληξαν, προδιαγεγραμμένα,
στων απογόνων της πικρίας της τόσης
που δεν θελήσανε παιδί να κάνουν ένα
(τον πόνο, ω αναγνώστη, να μην νιώσεις).
Την αλυσίδα δεν θα επιδιορθώσεις -
τη σπάζεις μόνο και φωνάζεις: "αρκετά ! "
Έτσι στο φως αναβαπτίζεται, της γνώσης
η τρίτη και φαρμακερή γενιά.

Πρίγκηπα, μου 'χεις τάξει νέα γέννα
σαν καταγράψουμε μαζί τα κωδικά
παλαιά βιβλία, στο σεντούκι φυλαγμένα
η τρίτη εμείς, φαρμακερή γενιά.

http://blog.sofiakolotourou.gr/

Μα ανθίζει ο θάνατος;

Σήμερα η γη σχίστηκε,
και ένα μαυρισμένο θαρρώ κλωνί
βλάστησε φόβο
κι άνθησε θάνατο.
Μα ανθίζει ο θάνατος;
Ναι, ανθίζει στις στοές.
Στα έγκατα της επιβίωσης.
Και καρπίζει ο θάνατος;
Ναι, καρπίζει στις καρδιές....
Καρπίζει ΕΚΔΙΚΗΣΗ!

© Μάρκος Πικρός 14-05-14

Με αφορμή την δολοφονία από το τούρκικο κεφάλαιο, πάνω από 250  τούρκων και κούρδων εργατών...

Άννα Γρίβα: Τραγούδι του ασήμαντου παιδιού

Τραγούδι του ασήμαντου παιδιού

Κρυφές μιλιές

λέξεις δαγκώματα

των όπλων κρότος

με πληγές τώρα ο δρόμος

μού λέει έλα!

θα ξαγρυπνώ μαζί σου

στις μέρες που θα φεύγουνε

ποιήματα κρίνων απειλές

κι όταν γυρνούν ξανά σε σένα

χάδια από μέταλλο

αγρίμια

τεμάχια τρόμου που πεινούν.

Φέξε μου δρόμε να πατώ

να λάμπουν πρόσωπα

φεγγάρια

σχοινιά να δένουν κόμπο κόμπο

πλεγμένα μάτια

στη θηλιά.

Γιάννης Ρίτσος, πάντα επίκαιρος και κοφτερός

από το "ΒαΘύ Κόκκινο"

 

του Γιάννη/Ιόλαου Μανιάτη "ΠΡΙΝ"

 

Με την περίπτωση του Ρίτσου, η αστική κριτική έπρεπε να υπερβεί ένα σκόπελο -πώς γίνεται ένας τόσο σημαντικός ποιητής να εμπνέεται από το κομμουνιστικό όραμα και μάλιστα να είναι αυτό ο σκελετός όλης του της δημιουργίας; Μία ήταν και παραμένει η λύση: να κρυφτούν ερμητικά κάτω απ' το χαλί οι ιδεολογικοί άξονες της ποιητικής του Ρίτσου και να δαιμονοποιηθεί το έργο του ως τεράστιο και επομένως άνισο.

Με αφορμή τη νέα ποιητική συλλογή του Γιάννη Ρίτσου "Υπερώον" (εκδόσεις Κέδρος), που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2013, έρχεται η στιγμή να ξεκινήσει μια συζήτηση για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει η κριτική την καλλιτεχνική δημιουργία, ιδιαίτερα όταν αυτή έχει πρόσημο κομμουνιστικό.

Υπεραστικοί: "Μην κάνεις πίσω"

"Μην κάνεις πίσω" 

Τώρα πια μην κάνεις πίσω, τώρα πια μη φοβηθείς.

Όση ανάσα κι αν κρατήσεις, ο αέρας δεν αρκεί.
 Τώρα πια μην κάνεις πίσω, τώρα πια μη φοβηθείς.

Όποιο χώμα κι αν πατήσεις, γη δεν έχεις να σταθείς.

Τώρα πια μην κάνεις πίσω, τώρα πια μη φοβηθείς.

Όσο ήλιο κι αν διψάσεις, φως δε βρίσκεις την αυγή.

Τώρα πια μην κάνεις πίσω, τώρα πια μη φοβηθείς.

Όσο κι αν νερό γυρέψεις, του νερού η πηγή στεγνή. 

Αν παλέψεις, ίσως χάσεις, μ’ αν σωπάσεις, θα χαθείς.

Άλλος δρόμος δε μας μένει απ’ το δρόμο της ζωής

και ζωή σημαίνει αγώνας, να μη ζήσουμε σκυφτοί.

Υπεραστικοί
Νοέμβρης 2013

Το πολιτικό τραγούδι

Αναδημοσιεύουμε, ένα σπάνιο κείμενο του Φώντα Λάδη γραμμένο και δημοσιευμένο στον "Ριζοσπάστη" στις 23 και 25 Ιανουαρίου του 1979. Είναι παρμένο από το βιβλίο του Φώντα Λάδη "Παράδοση και προοπτική" (εκδ. Πύλη - 1987). Το κείμενο αυτό μελετά τον χαρακτήρα του πολιτικού τραγουδιού και τον ρόλο του μέσα στην κοινωνία. Πιστεύουμε δε, πως συμβάλλει σημαντικά στη συζήτηση του καιρού μας για τον χαρακτήρα του πολιτικού τραγουδιού!

του Φώντα Λάδη*

Τι εννοούμε ακριβώς λέγοντας «πολιτικό τραγούδι»; Ποια απ’ τα τραγούδια που ξέρουμε, παλιά ή νεότερα, ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία; Το να δώσουμε αμέσως έναν ορισμό, φαίνεται κάπως δύσκολο. Ίσως να μην είναι και απόλυτα αναγκαίο. Θα έπρεπε να κλείσουμε σε ελάχιστες λέξεις ένα πράγμα που έχει περισσότερες όψεις απ’ ότι αρχικά φαίνεται. Ας αφήσουμε λοιπόν τα πρώτα ερωτήματα και ας έρθουμε σε ορισμένα άλλα: Με ποιους τρόπους και διεργασίες γεννιέται κι αναπτύσσεται το πολιτικό τραγούδι; Έχει νόμους; Πώς λειτουργούν; Έχει κοινά χαρακτηριστικά, που τα βρίσκουμε στα ανάλογα τραγούδια όλων των χωρών;

Επάνοδος

Επάνοδος

Στης Ουτοπίας τον προθάλαμο μείναμε,

την πόρτα δεν τολμήσαμε να σπρώξουμε-

λίγες ακτίνες μέλλοντος μονάχα

και κάποια γέλια παιδικά από το βάθος.

 

Και ύστερα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής

ακόμα μια φορά, ακόμα μια γενιά.

 

γεμάτοι συμβουλές, σοφίσματα και ύφος

κάποιων, που φάνταζαν της νιότης μας σπουδαίοι.

 

 

Νίκος Γεωργόπουλος

Και συ Νόμε, των άνομων ασπίδα...

Γράφε, Ιστορία, τα ψέματά σου αράδα,
και βλόγα το Φονιά, βρίζε το Θύμα!
Κι Αρετή, των δρομάκων σουσουράδα,
τον κάθε σωματέμπορά σου τίμα. 

Και συ Νόμε, των άνομων ασπίδα,
σαν τη μαϊμού από κλώνο σ' άλλον πήδα
κι απ' την κορφή με την ουρά κρεμάσου,
να μη γλέπει ο Λαός τα πισινά σου. 

Λευτεριά της χανάκας και του ξύλου,
σφιχτόδενε τ' αξύπνητο χαϊβάνι.
Και συ, ρηγάτο του Κενού, τ' αψήλου
κάμνε το σκλάβο ρήγα, άμα πεθάνει! 

Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη,
της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,
και συ, πρόστυχη Πένα και φοφίμι,
του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα! 

Κώστας Βάρναλης - "Ελεύθερος Κόσμος"

Πρώτη Μαγιά

ΠΡΩΤΗ ΜΑΓΙΑ

Μέσα, μας σκοτώνουνε

Κι έξω είναι πια πρωτομαγιά
Μέσα, μας αλώνουνε
Κι έξω είναι πια πρωτομαγιά

Μέσα, μας τυφλώνουνε
Κι έξω έχει ήλιο και φωτιά
Μέσα, μας σκοτώνουνε
Έξω, είναι πια πρωτομαγιά

Μέσα, μας φωνάζουνε
Έξω οι φωνές μας αντηχούν
Μέσα, μας προστάζουνε
Έξω, η προσταγή είναι ν' αρθούν

Οι μέσα, αυτοί οι υποτελείς
Έξω, στα οδοφράγματα εμείς
Μέσα, αντιστέκονται
Έξω, εσύ είσαι εκεί; Θ' αντισταθείς;

Μέσα, μας πιστώνουνε
Έξω, εκατομμύρια φλουριά
Μέσα, έχουν τα μέσα αυτοί
Έξω, εαυτούλη εξωστρεφή

Μέσα όλους μας έβαλαν
Έξω, μας χτυπάνε στα στενά
Μέσα, μας κλειδώνουνε
Κι έξω είναι ξανά πρωτομαγιά

"Μέσα", λένε οι φίλοι μου
"Έξω είναι η σύγκρουση, εκεί
Μέσα που οχυρώνουνε
Το έξω τους, μεταλλικό και οξύ"

Μέσα όλοι είμαστε
Το Μέσα δες, το Έξω συναντά
Μέσα μας καιγόμαστε
Κάθε μέρα πια πρωτομαγιά

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ - 1.5.13

Ανοιχτή επιστολή σ' έναν ποιητή

Όταν μπορείς

καθώς τα φώτα πέφτουν πάνω σου κι όλα

τα βλέμματα σε καρφώνουν και το πλήθος

θέλει ν' ακούσει και να δει το θαύμα

εσύ σίγουρος και σεμνός

να λες την αλήθεια μόνο

να στηρίζεις τα σπίτια και το φως

να βάζεις τους ανθρώπους στη θέση τους δίπλα και μαζί

να βάζεις τα δέντρα να πατάνε γερά στα πόδια τους

όταν μπορείς

καθώς όλα τ' αυτιά κι όλα τα μάτια,

του πλήθους να γλυκαθούνε περιμένουν

εσύ νηφάλιος κι αποφασισμένος

να τραβάς την κουρτίνα δείχνοντας

εκείνον στη σκιά που δίνει λεφτά στον άλλο

εκείνον με φωνή κοφτή, που δίνει οδηγίες πώς θα χτυπηθεί η απεργία

εκείνους που λιώνουν στα νοσοκομεία από καρκίνο

γνωστά σκηνικά

σύνεργα τσιγκέλια μάσκες οξυγόνου καθετήρες

ακρωτηριασμοί

εκείνους που λιώνουν στα σπίτια τους από κάτι που

δεν πρόκειται να το μάθει ποτέ κανείς

εκείνους που λιώνουν στη δουλειά τους σαν

λαμπάδες

όταν μπορείς

ενώ οι άλλοι δείλιασαν

φεύγουνε και σ' αφήνουν κι η νύχτα παγώνει

εσύ γαλήνιος να περιμένεις να χαράξει

γράφοντας πάντα θάλασσα αίμα δημοκρατία δικαιοσύνη

σίγουρα δεν θα εκστασιαστεί κανείς και δεν θα κλάψει

σίγουρα δεν θ' ανοίξουνε στα δυο οι ουρανοί να

κατέβει η Μούσα να σε στεφανώσει

μόνο που κάποιοι ίσως λίγο σταθούν

κοιτάξουν πίσω γύρω μέσα τη ζωή τους

καταλάβουνε και χαμογελάσουν.

Να 'σαι βέβαιος ότι θα' χουμε εξελίξεις.

Γιώργος Ζιόβας

Θάνατος από μονοξείδιο της φτώχειας

Προς  ποιητές

Ευελπιστώ έστω και τώρα
την ύστατη στιγμή
να γραφτεί ένα ποίημα
για τον θάνατο
τον πραγματικό θάνατο
αυτόν που μυρίζει μονοξείδιο της φτώχειας.

Για λίγο λοιπόν
την μούσα σας αφήστε να γευτεί
την φρέσκια μυρωδιά του θανάτου
πάνω στα ξυλιασμένα κορμιά
μιας γενιάς προγραμμένης
με ανέχεια

και μετά - ως είθισται -
επιστρέψτε στην σιωπή σας
και βυθιστείτε στην ανυπαρξία
αφήνοντας τις λέξεις του θανάτου
να γονιμοποιήσουν την ζωή
με την άρνησή του

ίσως η ζωή σας επιστρέψει
την αιωνιότητα που τόσο διψάτε!

1/3/2013
Μάρκος Πικρός