MUTE - Εικόνες ενός οικονομικού βιασμού

«Ο Μαξιλαρένιος»: Μαύρη κωμωδία, από τη θεατρική ομάδα του Βοτανικού κήπου

Στις 17,24, 31 Μάρτη και 7, 14, 21 και 28 Απρίλη, η θεατρική ομάδα του Βοτανικού κήπου παρουσιάζει τη μαύρη κωμωδία του Martin McDonagh «Ο Μαξιλαρένιος» (The Pillowman).

Ο συγγραφέας μικρών ιστοριών Κατούριαν ανακρίνεται από τους αστυνομικούς Τουπόλσκι και Άριελ, καθώς κάποιοι πρόσφατοι φόνοι παιδιών παρουσιάζουν εξαιρετική ομοιότητα με τις ιστορίες του. Οι τραυματικές εμπειρίες της παιδικής ηλικίας τεσσάρων ανθρώπων -δύο αστυνομικών, ενός άσημου συγγραφέα μικρών ιστοριών και του καθυστερημένου αδελφού του- ξετυλίγονται κατά τη διάρκεια μιας ανάκρισης σε ένα αστυνομικό τμήμα. Ανάκριση που όμως, εξελίσσεται σε εξομολόγηση, καθώς το καθένα από τα πρόσωπα του έργου νιώθει την ανάγκη να εξωτερικεύσει το βάρος που κρύβει μέσα του.

Υπεύθυνος : Βοτανικός Κήπος Πετρούπολης.

Ο Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Βοτανικός Κήπος βρίσκεται στην Πετρούπολη στην πλατεία του Αγίου Δημητρίου λίγα μέτρα μακριά από την κεντρική πλατεία της Πετρούπολης (στρογγυλή) και έρχεστε με τα ακόλουθα λεωφορεία: 700 από σταθμό Αγ. Αντωνίου και Α11, Β11 από σταθμό Αττική (στάση «Παλαιό Τέρμα»). Στο τέλος της εκδήλωσης μπορείτε να περιηγηθείτε στο χώρο της κατάληψης και να απολαύσετε βιολογικό κρασί και τσίπουρο στο μπαρ του χώρου. Για οποιαδήποτε πληροφορία χρειαστείτε επικοινωνήστε με το Βοτανικό Κήπο Πετρούπολης: votanikoskipos@gmail.com

Ανοιχτή επιστολή σ' έναν ποιητή

Όταν μπορείς

καθώς τα φώτα πέφτουν πάνω σου κι όλα

τα βλέμματα σε καρφώνουν και το πλήθος

θέλει ν' ακούσει και να δει το θαύμα

εσύ σίγουρος και σεμνός

να λες την αλήθεια μόνο

να στηρίζεις τα σπίτια και το φως

να βάζεις τους ανθρώπους στη θέση τους δίπλα και μαζί

να βάζεις τα δέντρα να πατάνε γερά στα πόδια τους

όταν μπορείς

καθώς όλα τ' αυτιά κι όλα τα μάτια,

του πλήθους να γλυκαθούνε περιμένουν

εσύ νηφάλιος κι αποφασισμένος

να τραβάς την κουρτίνα δείχνοντας

εκείνον στη σκιά που δίνει λεφτά στον άλλο

εκείνον με φωνή κοφτή, που δίνει οδηγίες πώς θα χτυπηθεί η απεργία

εκείνους που λιώνουν στα νοσοκομεία από καρκίνο

γνωστά σκηνικά

σύνεργα τσιγκέλια μάσκες οξυγόνου καθετήρες

ακρωτηριασμοί

εκείνους που λιώνουν στα σπίτια τους από κάτι που

δεν πρόκειται να το μάθει ποτέ κανείς

εκείνους που λιώνουν στη δουλειά τους σαν

λαμπάδες

όταν μπορείς

ενώ οι άλλοι δείλιασαν

φεύγουνε και σ' αφήνουν κι η νύχτα παγώνει

εσύ γαλήνιος να περιμένεις να χαράξει

γράφοντας πάντα θάλασσα αίμα δημοκρατία δικαιοσύνη

σίγουρα δεν θα εκστασιαστεί κανείς και δεν θα κλάψει

σίγουρα δεν θ' ανοίξουνε στα δυο οι ουρανοί να

κατέβει η Μούσα να σε στεφανώσει

μόνο που κάποιοι ίσως λίγο σταθούν

κοιτάξουν πίσω γύρω μέσα τη ζωή τους

καταλάβουνε και χαμογελάσουν.

Να 'σαι βέβαιος ότι θα' χουμε εξελίξεις.

Γιώργος Ζιόβας

Θάνατος από μονοξείδιο της φτώχειας

Προς  ποιητές

Ευελπιστώ έστω και τώρα
την ύστατη στιγμή
να γραφτεί ένα ποίημα
για τον θάνατο
τον πραγματικό θάνατο
αυτόν που μυρίζει μονοξείδιο της φτώχειας.

Για λίγο λοιπόν
την μούσα σας αφήστε να γευτεί
την φρέσκια μυρωδιά του θανάτου
πάνω στα ξυλιασμένα κορμιά
μιας γενιάς προγραμμένης
με ανέχεια

και μετά - ως είθισται -
επιστρέψτε στην σιωπή σας
και βυθιστείτε στην ανυπαρξία
αφήνοντας τις λέξεις του θανάτου
να γονιμοποιήσουν την ζωή
με την άρνησή του

ίσως η ζωή σας επιστρέψει
την αιωνιότητα που τόσο διψάτε!

1/3/2013
Μάρκος Πικρός

"Σκέψεις και προβληματισμοί για τον καλλιτέχνη ως εργαζόμενο και τη σχέση του με το εργατικό-λαϊκό κίνημα".

Με αφορμή την παρουσίαση της, αφιερωμένης στον αγώνα των χαλυβουργών,  συλλογής «Μέρες από ατσάλι». Αρχική τοποθέτηση της ΤΕΚ στην συζήτηση/συναυλία παρουσίασης της συλλογής που διοργάνωσε το Κοινωνικό Πολιτιστικό Κέντρο Βύρωνα στις 6 Μαρτίου 2012.

  Θέλουμε να ευχαριστήσουμε το Κοινωνικό Πολιτιστικό Κέντρο Βύρωνα για την πρωτοβουλία του να παρουσιάσει τη δουλειά μας και να μας προσκαλέσει για μια συζήτηση σχετικά με αυτή. Το αποτέλεσμα των συλλογικών προσπαθειών μας μπορείτε να το δείτε και να το ακούσετε στην συλλογή καλλιτεχνικών έργων με τίτλο «Μέρες από ατσάλι» που δημοσιεύσαμε στο διαδίκτυο αλλά και διαθέτουμε σε μορφή cd rom, χωρίς αντίτιμο - μόνο με προαιρετική οικονομική ενίσχυση - με αφορμή τον ένα χρόνο από την έναρξη της απεργίας των χαλυβουργών. Μια απεργία που κράτησε 9 μήνες, απ’ τον Οκτώβρη του 2011 έως τον Ιούλη του 2012, κόντρα στην τρομοκρατία του βιομήχανου Μάνεση και της τάξης του, κόντρα στους μηχανισμούς του αστικού κράτους, κόντρα στη συκοφάντηση και την παραπληροφόρηση. 272 μέρες σκληρής ταξικής πάλης, αλληλεγγύης, περήφανης αντίστασης και αξιοπρέπειας. 

Η αρχική τοποθέτηση του Κοινωνικού Πολιτιστικού Κέντρου

Τα τελευταία τριάμισι χρόνια η Ελληνική και η Ευρωπαϊκή κοινωνία βυθίζεται  στη δίνη της κατάρρευσης ενός κοινωνικοοικονομικού προτύπου και μοντέλου οργάνωσης το οποίο κατά την εικοσαετία που πέρασε, θεωρούνταν η μοναδική ρεαλιστική πρόταση για τον κόσμο. Θεμελιώδες χαρακτηριστικό του κυρίαρχου και υπό οξύτατη κρίση κοινωνικοοικονομικού μοντέλου οργάνωσης αποτελεί ότι η ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών διαμεσολαβείτε μέσα από την συστηματική επιδίωξη της μεγιστοποίησης του επιχειρηματικού ατομικού ή εταιρικού κέρδους. Κανένα αγαθό δεν παράγεται, καμία επένδυση για την παραγωγή προϊόντων ή υπηρεσιών δεν επιχειρείται, αν δεν εξασφαλιστεί εκ των προτέρων ότι μέσα από την εμπορευματική και οικονομική εκμετάλλευση του, για τους επίδοξους επενδυτές και παραγωγούς του, δεν αποφέρει το επιδιωκόμενο κέρδος.

Οι άγιοι γνωστοί άγνωστοι

Οι Άγιοι των δρόμων

Εκείνοι οι Άγιοι που δεν πίστεψαν τον Θεό

Εκείνοι οι Άγιοι 

Οι κυνηγημένοι από τους τόπους

ποτισμένους με αίμα

τους ευωδιαστούς 

μ'εκείνα τα αρώματα

Οι Άγιοι των συρμάτων

Ουρλιάζουν τις νύχτες

Αναζητώντας τον ήλιο που έδυσε ξαφνικά.

Απελπισία.

Οι Άγιοι του πολέμου μ'αυτό το άσπρο τέρας.

Οι Άγιοι των υγρών καταγωγίων

Πληγές,πόνος,βία

Οι Άγιοι δίπλα μας οι αποστεωμένοι 

Με τα δάκρυα στα μάτια.

Οι Άγιοι των κελιών

Δραπετεύουν και ονειρεύονται

Πέρα από τα όρια και τα ουρλιαχτά

Των κενών ανθρώπων με τις στολές.

Οι Άγιοι,εκείνοι,οι άγνωστοι,του γολγοθά

Εκείνοι οι Άγιοι χωρίς Θεό.

Ειρήνη Κοντόσταυλου

Το τέρας και το σκοτάδι: Ένα ποίημα για το φασισμό

Ντροπή
Ντροπή
Νεκροταφεία παντού
Λάθος ακόμη μια φορά
Γύρισαν πίσω οι νεκροί μας
Λησμονήσαμε την ιστορία μας
Κραυγές ανθρώπων για βοήθεια
Κλείνουμε τα μάτια,φοβόμαστε
Το τέρας μισεί τους άλλους
Κυνηγά τους αδύναμους
Τους αλλιώτικους
Εκκωφαντική σιωπή
Γιατί;
Το τέρας επέστρεψε
Εμείς το θρέψαμε ασυνείδητα
Το παιδί σπαράζει
Το τέρας το κοιτά φθονερά
Ετοιμάζεται να το κατασπαράξει
Πως γίναμε έτσι;
Το τέρας άντρεψε
Ο χρόνος κυλά αντίστροφα
Διψά για αίμα
Διψά να μας βυθίσει στο πένθος
Το τέρας κράζει
Δήθεν για εμάς και τη πατρίδα
Οι νεκροί μας επιστρέφουν
Στοιχειώνουν το μυαλό μας
Η ψυχή τους κλαίει γοερά
Ρωτώντας μας "Γιατί;"
Τι να απαντήσεις;
Δάκρυα
Λυγμός
Σκοτάδι
Ανοίξτε τα φώτα
Φοβάμαι
Ντρέπομαι
Λησμονήσαμε την ιστορία μας
Συγγνώμη Παππού

Ειρήνη Κοντόσταυλου

Ένα μαμούθ στον υπολογιστή μου

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Κυριακή 10 Μάρτη 2013, 11:30πμ. Η παράσταση  είναι εκπαιδευτικού περιεχομένου και μέσα από:

«   κωμική δράση των κουκλών

«   χρήση βίντεο και

«   3D animation

«   πραγματικό hardware

«   την αλληλεπίδραση με τα παιδιά,

συνοψίζει την ιστορία, τη λειτουργία, και τη σχέση της πληροφορικής με την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού, με τρόπο ουσιαστικό, δυναμικό και διασκεδαστικό. "Ο e-Λίας, ένα παιδί της εποχής μας, παίζοντας με τον υπολογιστή του, συναντά τον Τρίχα, ένα άνθρωπο των σπηλαίων. Μαζί εξερευνούν την ψηφιακή τεχνολογία, από τις απλές εφαρμογές λογισμικού ως τα έγκατα του hardware και τους ορίζοντες του internet"...

Υποθήκη

ΥΠΟΘΗΚΗ

Σαν ποντίκια μες στα τρένα

στοιβαγμένοι μελλοθάνατοι

Πόσες βάρκες θα μισθώσουν

με τις λίρες που μαζεύουν;

Και οι μούρες στριμωγμένες

μέσα σ’ αντιασφυξιογόνες μάσκες

Πώς φοβούνται τον πνιγμό

αν ξεχάσαν ν’ αναπνέουν;

Σα σκυλιά πάνω στον πάγο

πέφτουν με μελανιασμένα πόδια

και τους βλέπουν να τρεκλίζουν

να γαβγίζουν και να κλαίνε

Τόσοι Οιδίποδες ηλίθιοι

με μπαστούνια αναπήρων

θε μου, πώς τα καταφέρνουν

να σκοντάφτουν και να πέφτουν

στην ευθεία που διανύουν;

Της θλιμμένης Κλυταιμνήστρας

τα πιστόλια στο φουστάνι

είναι του βλάκα εραστή της

που παίζει ρώσικη ρουλέτα

            Σαν μαϊμού χοροπηδάει

όταν της λέει πως την ντύνει

«τεθλιμμένη Ιουλιέτα»

Και ουρλιάζουν στερημένοι

Λεν πως «ήρθε πια η ώρα»

τώρα να εκδικηθούνε

Για τι άλλο εκλιπαρούνε

τόσους μπάτσους και παπάδες;

Άδειοι δρόμοι και αλάνες

μόνο τεθωρακισμένες αύρες

και μάτια κρύα που ελέγχουν

Μα

βαθιά απ’ το Καθαρτήριο

εκατομμύρια ψυχές

ξανά - γι’ άλλη μια φορά

θα τους μάθουνε να τρέχουν

Νίκος Χαραλαμπόπουλος