του Γιώργου Σταματόπουλου
Από την κατακλείδα αναγνώστη στην «Εφ. Συν.», χθες: «Δεν θα ξαναπάω να
δω τον Σαββόπουλο. Τον γλυκανάλατο, αστό, μουσικό των
μεγαλοεπιχειρηματιών». Σπάραγμα από επιστολή αναγνώστριας (11/7/2013):
«Ηταν αφοπλιστική η επιμονή της οικογένειας και έτσι δέχτηκα την
πρόσκληση», δήλωσε ο αγαπητός Μαχαιρίτσας. Και το σχόλιό της: «Το μόνο
σίγουρο είναι ότι ήταν αφοπλιστική μάλλον η αμοιβή για να δώσει το
μουσικό στίγμα του σ” αυτό το πάρτι της ανθρώπινης ματαιοδοξίας». Πάντα
καίριοι οι αναγνώστες. Σε ό,τι αφορά τον Σαββόπουλο έχουν γραφεί πολλά,
θετικά και αρνητικά. Το μόνο που θυμάμαι είναι η έκφραση της αγαπημένης
φιλολόγου, όταν τον υπερασπιζόμουν με μανία πριν από τριάντα χρόνια:
Σαχλαμαράκιας είναι, μου έλεγε, και με παρότρυνε να ασχοληθώ με αυτούς
που πονούσαν την Αριστερά, τον Μπερτολούτσι λόγου χάριν. Πού να ακούσω
εγώ (όπως και κάθε νέος, που νομίζει ότι τα ξέρει όλα…). Δεν
συμμερίζομαι τον χαρακτηρισμό της, αλλά δεν μου είναι και τόσο ξένος,
πλέον, στο κοσμοείδωλό μου (όποιο κι αν είναι αυτό).