Λίγα λόγια για το ντοκυμαντέρ: Το 1973 ο Chris Marker στέλνει στον Patricio Guzmán πακεταρισμένο ασπρόμαυρο φίλμ. Ο τριανταδιάχρονος τότε χιλιανός σκηνοθέτης, με την πολύτιμη συνεισφορά του Γάλλου συναδέλφου του, μία Éclair κάμερα, μία συσκευή εγγραφής ήχου Nagra και ένα πενταμελές συνεργείο, δημιουργεί την Μάχη της Χιλής χωρισμένη σε τρία μέρη (Η εξέγερση της αστικής τάξης, Το πραξικόπημα, Η δύναμη του λαού) -ένα βαθιά πολιτικό ντοκιμαντέρ, μοναδικής αισθητικής και στυλιστικής πρωτοπορίας.
Το ντοκιμαντέρ του Guzmán εξιστορεί ενδελεχώς το χρονικό της εκλογής του αριστερού σοσιαλδημοκράτη Σαλβαδόρ Αλιέντε και της Λαϊκής Ενότητας στην κυβέρνηση της Χιλής. Εξιστορεί τις αυταπάτες σχετικά με τον ειρηνικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό, τους αγώνες του λαϊκού κινήματος για κοινωνική δικαιοσύνη, την οργανωμένη αντίσταση του λαού στις επιθέσεις των καπιταλιστικών-εντός και εκτός Χιλής- κέντρων στην κυβέρνηση και εντέλει το πραξικόπημα Πινοσέτ.
Ρίχνοντας φως σε όλες τις σκοτεινές πτυχές των γεγονότων, ο Χιλιανός ντοκιμαντερίστας μας παραδίδει μια τοιχογραφία της εποχής, όχι σαν μια πανοραμική ματιά στην ιστορία, αλλά αποκαλύπτοντας τα αίτια των συμβάντων. Επίκαιρος όσο ποτέ -εν μέσω μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που έχει εξαντλήσει τις αντοχές των λαών- μας υπενθυμίζει πως οι τύχες μας βρίσκονται στα χέρια μας και μας ωθεί να αντιληφθούμε ότι η βάση των λαϊκών κινημάτων πρέπει να είναι η δημοκρατία και ο αγώνας για την μέχρι τέλους ανατροπή της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων.
Δανειζόμενος πολλά στοιχεία από το σινεμά βεριτέ- βρίσκοντας όμως το προσωπικό του ύφος- ο Patricio Guzmán μας χάρισε ένα επικό ντοκιμαντέρ, που τον τοποθετεί επάξια δίπλα στους μεγάλους δημιουργούς του είδους όπως οι Chris Marker, Peter Watkins και D. A. Pennebak.
