Όταν το κράτος αντιμετωπίζει εκδικητικά έναν κρατούμενο ακυρώνοντας κανονισμούς και νόμους που το ίδιο έχει θεσπίσει, όταν έχει εξαντλήσει όλα τα μέσα άμυνας που έχει στη διάθεσή του, τότε ο κρατούμενος καταφεύγει στην έσχατη μορφή αντίδρασης: την απεργία πείνας. Το αίτημα του Δημήτρη Κουφοντίνα είναι δίκαιο και η διαμαρτυρία του εύλογη.
Εκατοντάδες άνθρωποι τάσσονται ενάντια στις απροκάλυπτες εις βάρος του μεθοδεύσεις, συνεχίζοντας να υπογράφουν το σχετικό ψήφισμα. Οι πρωτοβουλίες που σπάνε τη σιωπή, πυκνώνουν:
Κείμενο υπογραφών Καλλιτεχνών – Διανοουμένων
Η απεργία πείνας αποτελεί ιστορικά πάντα “αποκοτιά” καθώς ο απεργός πείνας βουλητικά επιβάλλει στον εαυτό του την αντιστροφή του βασικού ενστίκτου της ζωής, της αυτοσυντήρησης. Προκειμένου να διασώσει την αξιοπρέπειά του, θέτει σε κίνδυνο ακόμα και αυτό το αδιαπραγμάτευτο όριο της σωματικότητας.
Όσοι και όσες υπογράφουμε αυτό το κείμενο, εκπροσωπούμενοι κι εκπροσωπούμενες από την ταυτότητα «καλλιτέχνες – διανοούμενοι» αισθανόμαστε ότι αυτή η συνθήκη μας αφορά. Σήμερα που ο ολοκληρωτικός έλεγχος είναι η κατάσταση των πραγμάτων, που οι κατακτήσεις χάνονται και οι νόμοι καταπατούνται, που η κατάσταση εξαίρεσης είναι ο κανόνας, αναγορεύεται σε ύψιστο χρέος ο σεβασμός και η υπεράσπιση της ετερότητας ως μέρος της απο κοινού αλήθειας των ανθρώπων.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 8 Γενάρη ζητώντας απλώς να εφαρμοστεί και γι αυτόν ο νόμος. Για μια ακόμα φορά οδηγείται να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του, να βλάψει ανεπανόρθωτα την υγεία του. Η κοινωνία δεν μπορεί να μένει σιωπηλή απέναντι σε μια τέτοια εξέλιξη, έσχατη επιλογή ενός κρατουμένου που, ακόμα και μετά από 18 χρόνια φυλακής, δέχεται μια παράλογη επίθεση στο πρόσωπό του κάθε φορά που ασκεί ή διεκδικεί τα δικαιώματα που είναι αυτονόητα για κάθε φυλακισμένο.
Η Πολιτεία δεν μπορεί να μένει σιωπηλή όταν εγκαλείται για φωτογραφικές διατάξεις, για παραβίαση των νόμων που η ίδια θέσμισε, για χειρισμούς που δημιουργούν υπόνοιες εκδικητικής συμπεριφοράς και αναιτιολόγητης επιβάρυνσης της θέσης ενός φυλακισμένου. Ενός ανθρώπου δηλαδή που βρίσκεται υπό την εποπτεία της, υπόκειται στους νόμους της και που η υγεία και η ζωή του είναι στην απόλυτη δικαιοδοσία της.
Αυτό που ζητάει ο απεργός είναι να γυρίσει στο υπόγειο κελί του Κορυδαλλού όπου κρατήθηκε τα προηγούμενα χρόνια, κάτι που ο νόμος προβλέπει, και να σταματήσει ο πόλεμος που συνεχώς δέχεται χωρίς να γίνεται αντιληπτό ποιά στάση του χρεώνεται που να τον δικαιολογεί. Το αίτημά του είναι δίκαιο και η διαμαρτυρία του εύλογη. Δεν ζητάει κάποια ειδική μεταχείριση αλλά την εφαρμογή των νόμων.
Τα αιτήματα του Δημήτρη Κουφοντίνα πρέπει να γίνουν δεκτά τώρα, για να μη δοκιμαστεί περισσότερο η ανθρώπινη αξιοπρέπεια αλλά και για να διασωθεί η ευαισθησία και η τιμή της κοινωνίας μας που κινδυνεύει να χρεωθεί μια απευκταία εξέλιξη. Γιατί σε τελική ανάλυση, όχι μόνο ο νομικός πολιτισμός αλλά και το ήθος μιας κοινωνίας κρίνονται σε τέτοιες περιπτώσεις!
Νίκος Ντάλας – ηθοποιός
Ντόρα Χρυσικού – ηθοποιός
Πασχάλης Παπατσαρούχας – ηθοποιός
Σήφης Πολυζωίδης – ηθοποιός
Γιώργος Μακρής – σεναριογράφος, ηθοποιός
Ελένη Ευθυμίου – σκηνοθέτης, ηθοποιός
Δημήτρης Παπασταμάτης – σκηνοθέτης
Ερρίκος Μηλιάρης – ηθοποιός
Χάρης Τζωρτζάκης – ηθοποιός
Έκτορας Λιάτσος – ηθοποιός
Δημήτρης Ζάχος – σκηνοθέτης
Δημήτρης Ραφαήλος – ηθοποιός
Κώστας Παπακωνσταντίνου – σκηνοθέτης, ηθοποιός
Κωνσταντίνος Μωραϊτης – ηθοποιός
Ελισσαίος Βλάχος – ηθοποιός
Νέλη Μποφίλιου – ηθοποιός
Παύλος Κατσιβέλης –μουσικός
Αλέξης Καλοφωλιάς – μουσικός, μεταφραστής
