Για τη συναυλία αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, την οποία διοργάνωσε η ΚΝΕ

(Το κείμενο δεν αναφέρεται στην ευοίωνη πλειοψηφία των καλλιτεχνών που συμμετείχαν στη συναυλία, στηρίζοντας το σημαντικό σκοπό της, ούτε στους διοργανωτές που πήραν τη σημαντική αυτή πρωτοβουλία, αλλά σε κάποιες, λίγες, απροσδόκητες συμπεριφορές).

Λίγα λόγια συντροφικά. Στις συναυλίες αλληλεγγύης δε διαφημίζουμε τη δισκογραφιμένη «πραμάτεια» μας, δεν αναφερόμαστε σε δισκογραφικές εταιρίες, δεν κραυγάζουμε το όνομά μας, δεν ακονίζουμε φιλοδοξίες μουσικής καριέρας, ούτε, φυσικά, κάνουμε τους διασκεδαστές. «Κλείνουμε» το αλλοτριωμένο «καλλιτεχνικό στόμα» μας και πασχίζουμε να γίνουμε ένα με τον σπαρασσόμενο (παλαιστινιακό) λαό, ένα με τον αλληλέγγυο (ελληνικό) λαό, διαφορετικά καλά θα κάνουν και οι δύο να μας «πάρουν με τις πέτρες», σημαδεύοντας στον πυρήνα της φτηνής καλλιτεχνικής εγωπάθειάς μας.


Δύσκολα θα ξεμπερδέψουμε με τη ματαιοδοξία, το ναρκισσισμό και, στην καλύτερη περίπτωση, με μια ενστικτώδικη τάση αυτοπροβολής που κουβαλάμε οι καλλιτέχνες, ζέχνοντας «αστίλα». Κάπως πιο εύκολα, ωστόσο, μπορούμε να ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα: εφόσον είχε αποφασιστεί πως δύο τραγούδια δικαιούταν να παίξει κάθε μουσικό σχήμα, δύο τραγούδια και μόνο όφειλαν όλοι να παίξουν, αποδίδοντας σεβασμό στους διοργανωτές και στο οργανωτικό κομμάτι της εκδήλωσης, στο σκοπό της, στους ανθρώπους που παραβρέθηκαν σε αυτή και στους συναδέλφους μουσικούς. Διαφορετικά, κάποιοι θα είναι «πιο ίσοι από τους ίσους», όπως στην εν λόγω συναυλία, αναπαράγοντας  κυρίαρχες σαθρές αξίες, στοιχεία της «αλλοτριωμένης συνείδησης ενός κόσμου αλλοτριωμένου».

Όμως συνάδελφοι, στις συναυλίες αλληλεγγύης «δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε απ’ το λαό αλλά για να τον ενώσουμε» και να ενωθούμε μαζί του, δεν τραγουδάμε για να διακριθούμε σε έναν ανταγωνιστικό στίβο, αλλά για να ενώσουμε τις φωνές μας. Κομμάτι του λαού, εργαζόμενοι και εμείς, τραγουδάμε ενάντια στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, ενάντια στην καπιταλιστική εκμεταλλευτική πραγματικότητα και την αλλοτρίωση που φωλιάζει στη ρίζα της.

Οι παλιοί περιέγραφαν, στη ριζοσπαστική κι απελευθερωτική δίνη της Οκτωβριανής, την τέχνη ως «καθρέφτη και σφυρί». Μπορεί η τέχνη να φανερώσει, να φωτίσει το πραγματικό και να γίνει «όπλο» για την αλλαγή του. Ας δείξουμε πως τούτος ο κόσμος δεν είναι ο καλύτερος δυνατός, ας δείξουμε ότι μπορεί και πρέπει να αλλάξει, δρώντας με όσες δυνάμεις, καλλιτεχνικές και μη, έχουμε, σε αυτή την κατεύθυνση. Ας μην μετατρέπουμε τις συναυλίες αλληλεγγύης σε «ευκαιρίες» αυτοπροβολής, διαφήμισης και εμπορευματικής, τελικά, στην προοπτική της, απεύθυνσης. Ας μην αντανακλά, άλλοτε κεκαλυμμένα κι άλλοτε απροκάλυπτα, η καλλιτεχνική μας παρουσία σε αυτές, τη σήψη, την κακομοιριά, την ματαιοδοξία, τον ανταγωνισμό, την ξεφτίλα της αστικής παρακμής που ζούμε, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό, αφού την «αναπνέουμε» καθημερινά. Έχουμε, άλλωστε, τους τρόπους, στους εμπορευματικούς χώρους, όπου, ως εργαζόμενοι μουσικοί, τραγουδιστές και τραγουδοποιοί, βολοδέρνουμε, να διαφημίζουμε τη «μουσική πραμάτεια» μας. Στην απέραντη αγορά που μας κυκλώνει, έτσι κι αλλιώς, καθετί καθίσταται εμπόρευμα. Ας διαφυλάξουμε, τουλάχιστον, όσο μπορούμε, τις συναυλίες αλληλεγγύης, απ’ τα «σκοτάδια» του καιρού

              

ΤΙΜΗ ΜΑΣ ΠΟΥ ΠΑΙΞΑΜΕ   ΓΙΑ   ΤΟΝ  ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΛΑΟ ΜΕΤΑ ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΚΝΕ    

ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ -14/1/2009