του Παναγιώτη Φραντζή
Ο Έντουαρντ Μποντ στην αλλαγή του αιώνα, πριν από το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, έγραψε αυτό το έργο που δεν είναι τόσο πρόβλεψη του μέλλοντος όσο άσκηση πάνω σε σενάριο εξέλιξης του ανθρώπινου είδους. Ο κόσμος το 2077 είναι εφιαλτικός. Το περιβάλλον έχει αλλάξει τρομακτικά, οι θάλασσες έχουν συρρικνωθεί. Το νερό δεν επαρκεί για όλους. Οι πόλεις ελέγχονται από δυνάμεις καταστολής. Το παρελθόν έχει καταργηθεί. Οι άνθρωποι αυτοκτονούν ή δέχονται την αναμόρφωσή τους. Αυτοί που ζουν, ζουν μέσα στο φόβο, στη νεύρωση και στην καταστολή. Τα συναισθήματα δεν αναπτύσσονται ποτέ προς την πλευρά του άλλου. Μόνο απέναντι στην εξουσία. Φόβος και φιλοδοξία μοναδική η επιβίωση.
Πολύ ενδιαφέροντα είναι πραγματικά όλα αυτά γιατί μαρτυρούν προεκτάσεις τού σημερινού πολιτισμού. Η παράσταση που έχει σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Μυλωνάς αποκαλύπτει αυτόν τον ζοφερό κόσμο με ένταση και χιούμορ. Οι διάλογοι έχουν επίγνωση των σημερινών ορίων στην επικοινωνία των ανθρώπων, αποκαλύπτουν μεγεθυσμένες καταστάσεις που μας είναι βέβαια οικείες. Αλλά η παραμόρφωσή τους, η μεγέθυνσή τους αφήνουν περισσότερο χώρο στη σκέψη.
Ήδη από την πρώτη στιγμή δημιουργείται ένταση, καθώς προτού σβήσουν ακόμα τα φώτα ο θόρυβος από τις συνομιλίες των θεατών υποχωρεί μπροστά στο θόρυβο του μηχανικού μονολόγου των ηθοποιών για αρκετή ώρα προτού κάνουν την εμφάνισή τους στη σκηνή. Θόρυβος από μια ομιλία που δεν είναι ακριβώς ανθρώπινη και δυνατή μουσική δημιουργούν την πρώτη σύνθεση. Για τα επόμενα πέντε λεπτά παρακολουθούμε μια χορογραφία των χαρακτήρων με τα ξύλινα κομμάτια που συναρμολογούνται και φτιάχνουν το σκηνικό.
Όταν η μουσική σταματά το σκηνικό έχει στηθεί και περνάμε στην κυρίως φάση του έργου. Το κείμενο όχι μόνο ακούγεται αλλά συνδέεται με τα αντικείμενα που συνεχώς τοποθετούνται με διαφορετικό τρόπο. Το ξύλινο σκηνικό συναρμολογείται και αποσυναρμολογείται και ο κάθε ήρωας δημιουργεί με τα χέρια του τη διάταξη των αντικειμένων σχηματίζοντας μια καινούργια εικόνα του χώρου που ταιριάζει στη δική του αλήθεια.
Ο θεατής καλείται να σκεφτεί πώς μπορεί να αποτραπεί ή να αποσυναρμολογηθεί η προοπτική που διαμορφώνεται, ποιες σχέσεις μπορούν να αναχαιτίσουν την τάση του εκφασισμού και της αποκτήνωσης. Η Άννα Ελεφάντη και ο Βασίλης Κουκαλάνι είναι υποδειγματικοί στην εκφορά του λόγου και στη χρήση του σώματός τους μέσα σε αυτή την πολύ απαιτητική σκηνοθετική συνθήκη. Ο Πάρης Θωμόπουλος είναι ο ξένος που διαταράσσει τις ισορροπίες του ζευγαριού και οδηγεί τα πράγματα στην κορύφωσή τους.
Δεν έχω τίποτα, του Έντουαρντ Μποντ. Τετάρτη έως Σάββατο 9.15 μ.μ., Κυριακή 7 μ.μ. Τιμές Εισιτηρίων: 12, 10, 8 ευρώ, Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7 & Θαρύπου, τηλ. 2109212900.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου