«Πάνω από την έρημο της τέχνης, το σούρουπο…»

Άρθρο του Βασίλη Τσιράκη, αναδημοσιευμένο από την εφημερίδα Πριν, 2/10/2011.

«Πάνω από την έρημο της τέχνης, το σούρουπο…»*1

Σκέψεις για την κρίση, την τέχνη και την αριστερά

Το Γενάρη του 2002 οι άνθρωποι που περίμεναν υπομονετικά στην ουρά μπροστά στο θέατρο «Κολόν» του Μπουένος Άιρες βαστούσαν στα χέρια τους όχι το αντίτιμο του εισιτήριου, αλλά πακέτα ρύζι, μακαρόνια και άλλα τυποποιημένα τρόφιμα, τα περισσότερα ίσως απαλλοτριωμένα από κάποια έφοδο στο σούπερ Μάρκετ της γειτονιάς τους. Η δε ουρά στην είσοδο έφτανε ως τη διπλανή πλατεία, όπου όλως παραδόξως τον τελευταίο καιρό είχαν κάνει την εμφάνιση τους νέοι πλανόδιοι ζωγράφοι, γλύπτες, αλλά και χαλκοποιοί και ξυλοποιοί που δοκίμαζαν να πουλήσουν τις ζωγραφιές και τις κατασκευές τους.

Σχετικά με έναν ορισμό του πολιτικού τραγουδιού

αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Η Αυγή", 09/10/2011.

του Γιώργου Μυζάλη (μουσικολόγος)

Ο Μάνος Χατζιδάκις σε ένα σχόλιό του στο Τρίτο Πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας στις 3 Σεπτεμβρίου 1978 θέτει εύστοχα τον βασικότερο προβληματισμό σχετικά με το πολιτικό τραγούδι(1): «Πέντε άνδρες συνωμοτούν υπό βροχήν, κάτω από μίαν ομπρέλα. Στοιβάζονται μάλιστα κάτω απ’ την ίδια ομπρέλα, για να μη βραχούν. Την ίδια ώρα ακούγεται το τραγουδάκι «Συννέφιασε, συννέφιασε, ψιλή βροχούλα έπιασε». Σαφώς το τραγουδάκι είναι πολιτικό, ιδιαίτερα σαν συνδεθεί με τους πέντε συνωμότες, που προσπαθούν να μη βραχούν. Αν όμως το τραγούδι ακουστεί σε παραλία ερημική, την ώρα που δεν βρέχει, μπορεί να γίνει και προφητικό, αν τύχει και ξεσπάσει η μπόρα, μες σε πέντε το πολύ λεπτά. 

Κύριε Μαλακάση

Δημήτρης Καρούσος - Κύριε Μαλακάση. Μελοποίηση ποιημάτος του Κώστα Καρυωτάκη από τον Δημήτρη Καρούσο. Σύνδεσμος: http://www.youtube.com/watch?v=FksmzjwziNg

Για μια Τέχνη αντίστασης στο πλευρό των εργαζομένων

Η Τέχνη Εν Κινήσει (Τ.Ε.Κ.) είναι μια συλλογικότητα εργαζομένων-καλλιτεχνών που προσπαθεί να συσπειρώσει μουσικούς, εικαστικούς και άλλους καλλιτέχνες και να αναπτύξει καλλιτεχνική-κινηματική δράση στο πλευρό των εργαζομένων. Μέσα από συλλογικές διαδικασίες και συλλογική δουλειά, επιδιώκει να υπερβεί τον ανταγωνισμό που καθορίζει σήμερα τις σχέσεις των καλλιτεχνών και να αναπτύξει την αλληλεγγύη και τη συνεργασία μεταξύ τους. Προσπαθεί να συμβάλλει στο ξεπέρασμα της ματαιοδοξίας, του ναρκισσισμού, του ελιτισμού, του ατομικισμού - γνήσια τέκνα της παρηκμασμένης αστικής κοινωνίας που συνοδεύουν τις περισσότερες φορές την καλλιτεχνική στάση - και να διαμορφώσει κοινούς στόχους που μπορούν να επανασυνθέσουν το «εμείς» απέναντι στο κυρίαρχο σήμερα «εγώ». 

Reason of Unreason

Revolted Masses - Reason of Unreason. Μουσικό βίντεο των Revolted Masses. Σύνδεσμος: http://www.youtube.com/watch?v=WpkA2rOqE5U

Προλετάριος

Υπεραστικοί - Προλετάριος. Σύνδεσμος: http://www.youtube.com/watch?v=mMH9RyyfqLY&feature=related

Κουνημένες Μέρες

Mc Yinka - Κουνημένες Μέρες (live). Σύνδεσμος: http://www.youtube.com/watch?v=fdgSUxyA07E&feature=related

Κυρ-Παντελής

Magic de Spell - Κυρ-Παντελής Πρώτη παρουσίαση της διασκευής του ομώνυμου τραγουδιού του Πάνου Τζαβέλα στο 1ο Φεστιβάλ της Τέχνη εν Κινήσει. Σύνδεσμος: http://www.youtube.com/watch?v=PJY90ExV0Xk

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη…

Κείμενο παρέμβασης της Τ.Ε.Κ. στην πλατεία Συντάγματος 

Ποιοι είμαστε; 

Η Τέχνη Εν Κινήσει (Τ.Ε.Κ.) είναι μια συλλογικότητα εργαζόμενων καλλιτεχνών. Γράφουμε στίχους, λέμε τραγούδια, παίζουμε κιθάρες, ζωγραφίζουμε πίνακες, φτιάχνουμε κατασκευές, γυρίζουμε ταινίες, δουλεύουμε ως DJ, τραβάμε φωτογραφίες, ρυθμίζουμε τον ήχο και την εικόνα. 

ΤΕΚ: Το πολιτικό τραγούδι σήμερα

Κείμενο συμβολής της Τέχνης Εν Κινήσει για τη συζήτηση «Το πολιτικό και κοινωνικό τραγούδι σε όλο τον κόσμο» στο πλαίσιο του φεστιβάλ της ΝΚΑ "ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ 2011".

Το πολιτικό τραγούδι και η πολιτική τέχνη γενικότερα είναι δύσκολη ιστορία να την πεις και να την περιγράψεις. Δεν έχει το ίδιο νόημα σε κάθε περίοδο, δεν επικρέμονται οι ίδιες ελπίδες πάνω της, δεν είναι πάντα συνειδητή η παραγωγή της και δεν είναι πάντα σε αρμονία οι λειτουργίες της ως καθρέφτη (αντανάκλαση του υλικού της πραγματικής ζωής) και ως σφυρί (σμιλευτής, έστω και με τρόπο αισθητικό, ενός υλικού πρωτοπόρου, μίας γεύσης από ένα απελευθερωμένο μέλλον που που προτείνεται ως αιτούμενο στη βάση μιας περισσότερο ή λιγότερο περιγεγραμμένης πολιτικής και ταξικής θέσης του παραγωγού). Δεν είναι όμως από την άλλη αρκετή ούτε μια ανάλυση με τους συνήθεις πολιτικούς όρους για να φωτιστούν αυτές οι λειτουργίες της, ή μάλλον πρόκειται για ένα από τα πιο δύσκολα πολιτικά ζητήματα το οποίο δεν τυγχάνει στις μέρες μας ενδελεχούς επεξεργασίας από τις εργαζόμενες τάξεις και τους διανοουμένους της. Αυτό δεν είναι παράλογο. Τα τρέχοντα οικονομικά και πολιτικά ζητήματα, είναι πολλά και απαιτητικά.