MΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ "ΤΑ ΝΤΟΥΦΕΚΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΚΑΡΑΡ": Μια τραγωδία για τη στράτευση

Η θεατρική ομάδα «ανοικείωση» παρουσιάζει τη δεύτερη παραγωγή της. Το κλασικό έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Τα ντουφέκια της κυρίας Καράρ» επικαιροποιείται (με την προσθήκη Προλόγου και Επιλόγου), έτσι που ο δραματικός του πυρήνας να αφορά ζέοντα προβλήματα του σήμερα. 

Πρώτη παράσταση: Πρωτομαγιά 2015. Πρώτος κύκλος παραστάσεων: Όλα τα Σαββατοκύριακα του Μάη 2015 (2-3, 9-10, 16-17, 23-24 και 30-31 Μάη). Στο κτίριο της εφημερίδας «ΚΟΝΤΡΑ», Αγαθουπόλεως 65 και Αχαρνών. Ώρα έναρξης: 8:30 μμ. Είσοδος ελεύθερη.

Cine Λαμπηδόνα: «Νόρμα Ρέϊ»

Με αφορμή την εργατική Πρωτομαγιά, η ομάδα κινηματογραφικών προβολών του Κοινωνικού Πολιτιστικού Κέντρου Βύρωνα, σας καλεί την Πέμπτη 30 Απριλίου στις 8:30 μμ, στη Λαμπηδόνα, στην προβολή της ταινίας «Νόρμα Ρέϊ» του Άγγλου σκηνοθέτη Μάρτιν Ριτ με πρωταγωνιστές τους Σάλι Φιλντ, Ρομπ Λάϊμπμαν και Μπο Μπρίτζες. Η ταινία που χάρισε στη Σάλι Φιλντ το πρώτο της Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου είναι βασισμένη στη ζωή και τη δράση της εργάτριας Κρίσταλ Λι που αγωνίστηκε για καλύτερες συνθήκες εργασίας στο εργοστάσιο που εργαζόταν καθώς και στη δημιουργία εργατικού συνδικάτου.   

Υπόθεση: Μια εργάτρια σε βαμβακουργείο μιας κωμόπολης της Αλαμπάμα, η Νόρμα Ρέι (Σάλι Φιλντ) γνωρίζεται με το συνδικαλιστή Ρούμπεν Βαρσόφσκι (Ρομπ Λάιμπμαν) και ανακαλύπτει την εσωτερική της δύναμη, όταν απαιτεί καλύτερες συνθήκες στο χώρο της εργασίας της. Ο ξεσηκωμός των εργατών και μια απεργία οργανωμένη από τη Ρέι έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία του πρώτου οργανωμένου εργατικού συνδικάτου της πόλης. Παράλληλα με τον αγώνα της για ίσα δικαιώματα η Νόρμα ερωτεύεται τον μέντορά της Ρούμπεν, κάτι που δημιουργεί προβλήματα στη σχέση της με το σύζυγό της Σόνι (Μπο Μπρίτζες).   

Η Νόρμα Ρέι του Μάρτιν Ριτ είναι μια ταινία βασισμένη στη ζωή της εργάτριας Κρίσταλ Λι Σάτον και στον δεκάχρονο αγώνα της προκειμένου να καλυτερέψει τις άθλιες συνθήκες που επικρατούσαν στο βαμβακουργείο στο οποίο εργαζόταν, ιδρύοντας ένα εργατικό συνδικάτο. Την ιστορία αυτή διηγήθηκε ο ρεπόρτερ των New York Times, Χένρι Λάιφερμαν, στο μπεστ σέλερ του 1975 Crystal Lee, a Woman of Inheritance. Οι Χάριετ Φρανκ και Έρβιν Ράβετς βασίστηκαν στο μυθιστόρημα αυτό, προκειμένου να γράψουν το σενάριο αυτής της ταινίας που αποτελεί σύμβολο διεκδίκησης δικαιωμάτων από την πλευρά των εργαζομένων, αλλάζοντας το όνομα της ηρωίδας από Κρίσταλ Λι σε Νόρμα Ρέι.   

Πολύ καλή ταινία, η οποία είναι επίκαιρη, λόγω της σφοδρής επίθεσης που βιώνουμε ως  εργατική τάξη (έλληνες και μετανάστες) και λαός, από το ελληνικό και διεθνές κεφάλαιο (Ευρωπαϊκή Ένωση). Ο δρόμος της οργάνωσης μας ως εργατική τάξη (γιατί οι περισσότεροι εργαζόμενοι είμαστε!) σε αγωνιστικά, ταξικά συνδικάτα, και του λαού σε αυτοοργανωμένες λαϊκές συνελεύσεις, είναι η μοναδική σοβαρή ελπίδα που έχουμε..

Το House of Cards και η ενσάρκωση του νεοφιλελεύθερου αμερικάνικου όνειρου

Ατέχνως

του 2310net //

Θα μιλήσουμε για μια από τις πιο δημοφιλείς σειρές των τελευταίων ετών, το House of Cards, και για το ρόλο της ως μηχανισμού προπαγάνδας. Σε γενικές γραμμές το στόρι της σειράς, για όσους δεν την έχουν δει, είναι το εξής: ο Φρανκ Αντεργουντ είναι ένας αδίστακτος πολιτικός, ο οποίος από Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Δημοκρατικών αναρριχάται σταδιακά και μεθοδικά στην Προεδρία των ΗΠΑ, έχοντας στο πλευρό του την φιλόδοξη σύζυγό του Κλερ και τον πιστό του υπάλληλο Νταγκ. Ενώ αρχικά η σειρά μοιάζει να προσφέρει μια σημαντική –ειδικά για τα επίπεδα των ΗΠΑ- κριτική της πολιτικής κατάστασης της υπερδύναμης στη συνέχεια περνάει σε μια ολοφάνερη ιδεολογική και προπαγανδιστική παρέμβαση. Άλλες φορές αυτό γίνεται με πρωτότυπο τρόπο και άλλες μοιάζει σαν μια κουραστική επανάληψη παλαιότερων ιδεολογημάτων που περνάν από ταινίες και σειρές. Ας τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά:

Το «Άξιον Εστί» στο βωμό του κέρδους

Παντιέρα

του Ειρηναίου Μαράκη

Ο Σάκης Ρουβάς θα τραγουδήσει Μίκη Θεοδωράκη και το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη στο πλαίσιο του εορτασμού της Εργατικής Πρωτομαγιάς και με αφορμή τα 90α γενέθλια του μουσικοσυνθέτη. Να ποιά είναι η είδηση που μονοπώλησε το ενδιαφέρον αρκετού κόσμου περισσότερο κι από τη ληστεία των αποθεματικών σε δήμους και δημόσιους φορείς από την κυβέρνηση, περισσότερο κι απ” τις δολοφονίες των μεταναστών στη Μεσόγειο και από την έναρξη τη δίκης της Χρυσής Αυγής.

Η αισθητικοποίηση της πολιτικής

RPROJECT

του Νίκου Δασκαλοθανάση

Η τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Μόνη η πολιτική δράση το μπορεί. Όταν λοιπόν η πολιτική δράση «αισθητικοποιείται», τότε καθίσταται συμβολική, δηλαδή, εν πολλοίς, ακίνδυνη. Μια ομάδα μαυ­ρο­ντυ­μέ­νων αγο­ριών και κο­ρι­τσιών που κρα­τούν σιω­πη­λά εμπρός από το πρό­σω­πό τους ένα λευκό προ­σω­πείο έχει κα­τα­λά­βει την πλα­τεία Συ­ντάγ­μα­τος δια­μαρ­τυ­ρό­με­νη για τα μέτρα λι­τό­τη­τας. Μια άλλη ομάδα, σε άλλη στιγ­μή, στέ­κε­ται αμί­λη­τη κρα­τώ­ντας αναμ­μέ­να κεριά μπρο­στά από τον κι­νη­μα­το­γρά­φο Ατ­τι­κόν, στο κέ­ντρο της Αθή­νας, για να εκ­δη­λώ­σει τη δια­μαρ­τυ­ρία της για την κα­τα­στρο­φή του κτι­ρί­ου κατά τη διάρ­κεια συ­γκρού­σε­ων δια­δη­λω­τών-αστυ­νο­μί­ας. Εκ­παι­δευ­τι­κοί, πάλι στο Σύ­νταγ­μα, περ­νούν γύρω τους αλυ­σί­δες, για να κα­ταγ­γεί­λουν την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή στο χώρο της παι­δεί­ας.

"Δεν έχω τίποτα": Αποσυναρμολόγηση του ανθρώπινου τοπίου

ΠΡΙΝ 

του Παναγιώτη Φραντζή 

Ο Έντουαρντ Μποντ στην αλλαγή του αιώνα, πριν από το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, έγραψε αυτό το έργο που δεν είναι τόσο πρόβλεψη του μέλλοντος όσο άσκηση πάνω σε σενάριο εξέλιξης του ανθρώπινου είδους. Ο κόσμος το 2077 είναι εφιαλτικός. Το περιβάλλον έχει αλλάξει τρομακτικά, οι θάλασσες έχουν συρρικνωθεί. Το νερό δεν επαρκεί για όλους. Οι πόλεις ελέγχονται από δυνάμεις καταστολής. Το παρελθόν έχει καταργηθεί. Οι άνθρωποι αυτοκτονούν ή δέχονται την αναμόρφωσή τους. Αυτοί που ζουν, ζουν μέσα στο φόβο, στη νεύρωση και στην καταστολή. Τα συναισθήματα δεν αναπτύσσονται ποτέ προς την πλευρά του άλλου. Μόνο απέναντι στην εξουσία. Φόβος και φιλοδοξία μοναδική η επιβίωση. 

ΤΕΚ: Αλληλεγγύη στον χιπ-χοπ καλλιτέχνη Μιχάλη Αφάζα

Το πρωϊ της Δευτέρας 20 Απριλίου 2015, ο χιπ-χοπ καλλιτέχνης Μιχάλης Αφάζα, βασικός μάρτυρας στη δίκη της Χρυσής Αυγής, φίλος του Παύλου Φύσσα και παρών στη δολοφονία του, ξυλοκοπήθηκε άγρια από χρυσαυγίτες στο δρόμο προς τα δικαστήρια των γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού και βρίσκεται στο Νοσοκομείο. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό και με άλλους ξυλοδαρμούς Ελλήνων και μεταναστών που συμβαίνουν αυτή την περίοδο, έρχεται να γκρεμίσει το ψεύτικο προφίλ του ήρεμου δημοκρατικού πολιτικού κόμματος το οποίο προσπαθεί να οικοδομήσει η Χρυσή Αυγή. Αυτό το εθνικιστικό/ναζιστικό μόρφωμα, ήταν, είναι και θα παραμείνει πιστό στο μίσος του εναντίον των εργαζομένων (ελλήνων και μεταναστών), πιστό στα αφεντικά του: Την ελληνική και διεθνή άρχουσα αστική τάξη.

Δυστυχώς, δεν φτάνει μόνο η όποια καταδίκη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής για να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τον φασισμό. Εγγύηση για την ήττα του είναι πρώτα απ' όλα, η ήττα των φασιστικών/εθνικιστικών και ρατσιστικών αντιλήψεων, στο μυαλό και την συνείδηση των εργαζομένων και του λαού. Και -παράλληλα- η νίκη των αντιλήψεων που προάγουν την ταξική/λαϊκή αλληλεγγύη, την αγωνιστική διεκδίκηση των αναγκών και των δικαιωμάτων του λαού, την ενότητα ανάμεσα στους έλληνες και τους μετανάστες εργαζόμενους.

Δηλώνουμε την αλληλεγγύη μας στον χιπ-χοπ καλλιτέχνη Μιχάλη Αφάζα και σε κάθε αγωνιστή του εργατικού/λαϊκού κινήματος, που τραμπουκίζεται από το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του! Να καταδικαστεί η εγκληματική συμμορία της Χρυσής Αυγής: Η επικείμενη δίκη της Χρυσής Αυγής μπορεί και πρέπει να γίνει, σταθμός βαριάς ήττας για τον φασισμό και τον εθνικισμό της χώρας μας!

Τέχνη Εν Κινήσει - ΤΕΚ

Ο αντιφασιστικός μονόλογος "Μάμμα Τόνι" στο Quilombo, αυτή την Κυριακή 26/4

H ομάδα πείρα(γ)μα παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον αντιφασιστικό μονόλογο “Μάμμα Τόνι” των Φράνκα Ράμε και Ντάριο Φο, στο Quilombo, αυτή την Κυριακή 26 Απριλίου. Ώρα έναρξης της παράστασης 9 μμ. Η Μετάφραση και η σκηνοθεσία είναι της Αγγελικής Κασόλα. Ερμηνεύει η Ειρήνη Μελά. (Διάρκεια παράστασης 40 λεπτά). Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 η Φράνκα Ράμε έγραψε και ερμήνευσε μια σειρά μονολόγων βασισμένων σε μαρτυρίες υπαρκτών προσώπων της ιταλικής αντίστασης στο φασισμό. Κείμενα δυναμικά, καταγγελτικά, έμπηγαν το μαχαίρι στο κόκαλο. Της στοίχησαν την απαγωγή και τον βιασμό της από μια ομάδα φασιστών που, μολονότι αποκαλύφθηκε –πολύ αργότερα πάντως- η ταυτότητά τους, και το γεγονός πως δρούσαν κατ’ εντολή της Καραμπινιερίας, δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Η Φράνκα Ράμε έδεσε τις πληγές της και συνέχισε πιο μαχητικά και πιο γενναία. Κάνοντας μαζί με τον σύντροφό της Ντάριο Φο ένα υποδειγματικό πολιτικό θέατρο, που έφτανε στις ρίζες (και την έμπυρη δηκτικότητα) του λαϊκού θεάτρου.

Για να τιμήσουν τον ένα χρόνο από το θάνατό της, η ομάδα «Πείρα(γ)μα» ανέβασε τον αριστουργηματικό μονόλογο «Μάμμα Τόνι», την ιστορία της «μάνας» μιας ομάδας ανταρτών, πρόσωπο πραγματικό, που έχασε το γιο της αλλά συνέχισε να πολεμά καταπίνοντας τον πόνο της. Με εναλλαγές λυρισμού, επικότητας, τραγικότητα, αυτοσαρκασμού ακόμα και στοιχεία γκροτέσκο, η αφήγηση μαστιγώνει τα αυτιά και ραγίζει την ψυχή. Το ταξίδι της "Μάμμα Τόνι" ξεκίνησε στα πλαίσια του Αντιφασιστικού Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών. 

Η ομάδα πείρα(γ)μα με την παράσταση αυτή δηλώνει την αλληλεγγύη της σε όλες τις προσπάθειες που αποδεικνύουν πως η τέχνη μπορεί να είναι ουσιαστική και πρωτοποριακή όταν είναι πολιτική. Από το Μάρτιο επιλέγει χώρους λαϊκούς και όχι απαραίτητα θεατρικούς για να παρουσιάσει αυτόν τον ιδιαίτερο μονόλογο. Πλατείες, χώροι αλληλεγγύης, καφενεία, πολιτιστικά στέκια φιλοξένησαν τη "Μάμμα Τόνι" και μοιράστηκαν μαζί μας την ανάγκη για πολιτικό θέατρο.

Ανακοίνωση του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου, για την απεργία της 1ης Μάη

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Η απεργία της 1^ης Μάη εκφράζει την σύγκρουση ανάμεσα σε δυο κόσμους: Από την μια είναι αυτοί που παλεύουν να βρουν αγοραστή  για την εργατική τους δύναμη. Από την άλλη είναι αυτοί που όντας κάτοχοι των μέσων παραγωγής ιδιοποιούνται τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι. Αυτή η σύγκρουση δεν διεξάγεται μόνο την 1^η Μάη αλλά είναι καθημερινή σύγκρουση μέσα στους χώρους εργασίας, αφού η εργοδοσία ζητάει όλο και πιο φτηνά εργατικά χέρια, ζητάει να συρρικνώσουμε τις ανάγκες μας πέρα από κάθε ανθρώπινο όριο για να υπηρετούμε τα κέρδη της. Στην συζήτηση για την οργάνωση της απεργίας ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια σειρά αντιλήψεων. Μερικές χαρακτηριστικές: 

Βασίλης Κουκαλάνι: «Χρειαζόμαστε μια νέα καλλιτεχνική πρωτοπορία»

Kommon

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Βασίλης Κουκαλάνι παίζει στην παράσταση «Δεν έχω τίποτα» του Έντουαρντ Μποντ που ανεβαίνει την Τετάρτη 15 Απριλίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και μας μιλά για τις καλλιτεχνικές και πολιτικές προκλήσεις της περιόδου.

Συνέντευξη στον Παναγιώτη Φραντζή

 «Δεν έχω τίποτα», του Έντουαρντ Μποντ, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, από την ομάδα ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ...

Είμαι πολύ χαρούμενος, είναι ένα πολύ απαιτητικό έργο, κι έχουμε δουλέψει αρκετά σκληρά, με μεγάλο ρίσκο. Αυτό είναι που αναγνωρίζω στην ομάδα, μοιάζει να έχει την τάση να μην επαναπαυθεί, να μην κάνει υποχωρήσεις στο περιεχόμενο και στην καλλιτεχνική έκφραση, το βρίσκω μια πολύ καλή συγκυρία, και πιστεύω πολύ στη δουλειά αυτή.