Γ. Γεννατάς: Οι άνθρωποι της τέχνης να σταματήσουν να «κάνουν τις πάπιες»

της  Σοφιάννας Μπονοβόλια (3point)

«Δεν μας επιτρέπεται σε μία κοινωνία στην οποία άνθρωποι δεν έχουν να φάνε και πεθαίνουν, εμείς να ασχολούμαστε με την καριέρα μας». Ο Γεράσιμος Γεννατάς με αφορμή την παράσταση «Πατριδογνωσία» μιλάει στο 3pointmagazine. Πατριδογνωσία ή τίποτα δεν είναι για συγνώμη. Ένα εντατικό μάθημα ελληνικής ιστορίας, σύγχρονης και παλαιότερης, γροθιά στο στομάχι των «δυσανεκτικών» στην κριτική και την κοινή λογική. Μία σύγχρονη πολιτική επιθεώρηση, που «πετάει στα μούτρα» του θεατή την σκληρή αλήθεια –εμπλουτισμένη με το απαραίτητο κομμάτι της επιθεώρησης- για τα όσα έχουν συμβεί στην Ελλάδα τα τελευταία 40-50 χρόνια. 

Παλληκάρι - Ο Λούης Τίκας και η Σφαγή του Λάντλοου απο 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ στην ΑΛΚΥΟΝΙΣ (new star art cinema)

Το Περιοδικό - Μη (ξε)χάσετε - 20/11/2014

"Η πιο βίαιη σύγκρουση εργοδοσίας και εργατών στην Αμερικανική ιστορία" (Χάουαρντ Ζιν). Η ιστορία των μεταναστών εργατών που ξεσηκώθηκαν για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους στη μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων του Ν. Κολοράντο (1913-14) και ο ήρωας που τους ενέπνευσε. Μία από τις πιο σημαντικές και πιο αιματηρές σελίδες στην ιστορία του εργατικού κινήματος στην Αμερική, όπως εξηγείται από ειδικούς ιστορικούς, καλλιτέχνες και απόγονους των αξιοθαύμαστων αυτών ανθρακωρύχων έναν αιώνα αργότερα: 

«Μη θρηνείτε, οργανωθείτε»... Η δολοφονία του Τζο Χιλλ, μέλους των Wobblies, 19 Νοεμβρίου 1915

"Το περιοδικό"

Γρηγόρης Τραγγανίδας - ΑΝΘΡΩΠΟΙ - 18/11/2014

«Ονειρεύτηκα τον Τζο Χιλλ χθες το βράδυ/ Ζωντανό όπως εσύ κι εγώ/ Του είπα «μα Τζο, είσαι δέκα χρόνια νεκρός»/ «Ποτέ δεν πέθανα» είπε αυτός/ «Ποτέ δεν πέθανα» είπε αυτός (…) Από το Σαν Ντιέγκο μέχρι το Μέιν/ Σε κάθε ορυχείο και μύλο/ Όπου οι εργάτες υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους/ Εκεί θα βρεις τον Τζο Χιλλ (…)». (Alfred Hayes- Earl Robinson, “Joe Hill” 1936. Το τραγούδι αυτό το έχουν ερμηνεύσει πολλοί γνωστοί καλλιτέχνες όλα αυτά τα χρόνια –από τον Pete Seeger μέχρι και τον Bruce Springsteen την τελευταία Πρωτομαγιά στην Φλόριντα. Η ερμηνεία που έχει μείνει, ίσως, πιο χαραγμένη στη μνήμη είναι αυτή της Τζόαν Μπαέζ στο φεστιβάλ του Γούντστοκ το 1969). Ένα χρόνο πριν, τον Οκτώβριο του 2013, το σωματείο του εργοστασίου της «Φορντ» στη Ρωσία οργάνωσε ένα διαγωνισμό αφίσας στη μνήμη του Τζο Χιλλ, ήρωα του παγκόσμιου προλεταριάτου που εκτελέστηκε το 1915 στις ΗΠΑ.

Δελτίο Τύπου: «Καθημερινός Φασισμός» νέο βιβλίο του Φώντα Λάδη

Φώντας Λάδης: Καθημερινός Φασισμός

Είκοσι έξι τραγούδια για τον Φασισμό

και ένα κείμενο για το πολιτικό τραγούδι 

ISBN: 978-618-5010-26-3, Σελίδες: 72, μέγεθος: 16x24
(εκδόσεις Μετρονόμος) 

Ο φασισμός δεν έρχεται απ’ το μέλλον, κάθε κανόνας όμως έχει και τις εξαιρέσεις του. Στην περίπτωση των 26 ποιημάτων που έγραψε ο Φώντας Λάδης πριν από μερικές δεκαετίες ο νεοφασισμός επισκέφτηκε τον ποιητή κυριολεκτικά από το μέλλον, δηλαδή από το σήμερα. Και εκείνος, με «υλικό» τη βαριά σκιά του νεοφασισμού, που είχε αρχίσει να δείχνει τα δόντια του, και την άμεση πείρα του από τις δικτατορίες που, με πρώτη και καλύτερη την ελληνική, μεσουρανούσαν σ’ όλο τον πλανήτη, έγραψε μια σειρά από στίχους.

Δ.Τ. - 1ο τεύχος του "μικρό ΠΕΖΟ" - παρουσιάσεις

Βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε την κυκλοφορία του πρώτου τεύχους του νέου περιοδικού για το διήγημα και τη μικρή πεζογραφική φόρμα, του «μικρό ΠΕΖΟ». Την Τρίτη 11 Νοεμβρίου θα ξεκινήσει η παρουσίασή του σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας ενώ μέχρι την Παρασκευή 14 θα έχει διανεμηθεί στα συνεργαζόμενα βιβλιοπωλεία. Δίνοντας βάρος στην πρωτογενή παραγωγή διηγήματος, φιλοξενούμε 23 διηγήματα ελλήνων διηγηματογράφων αλλά και 32 σελίδες με περισσότερο «περιοδικίστικη» διάθεση όπου μπορείτε να διαβάσετε μια συνέντευξη του Γιάννη Πατίλη, ένα τρισέλιδο εικονογραφημένο μικρό πεζό του Κώστα Καρυωτάκη από τον Απόστολο Ιωάννου, το θέμα που ετοίμασε ο Λευτέρης Αδαμίδης για το διήγημα και την ταινία «Ο κολυμβητής» του Τζον Τσίβερ, ένα κείμενο αφιερωμένο στον πρόωρα χαμένο Πέτρο Κουτσιαμπασάκο από τον Βασίλη Ρούβαλη καθώς και το τελευταίο διήγημα του Πέτρου που δημοσιεύθηκε στο poema αλλά και τις βιβλιοπροτάσεις του Γιώργου Μαρκουλάκη για τις νέες εκδόσεις.

Το "μάρτυς μου ο θεός" στο Vault

Η εταιρεία θεάτρου GAFF και ο πολυχώρος VAULT 

παρουσιάζουν

το έργο του Μάκη Τσίτα

«Μάρτυς μου ο Θεός»

σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη

Από το Σάββατο 08 Νοεμβρίου

και κάθε Σάββατο στις 18:00 και Κυριακή στις 21:00,

ως τις 11 Ιανουαρίου 2015.

Μέσα στο πανηγυρικό κλίμα που επικρατεί στην Αθήνα του 2004, ο Χρυσοβαλάντης -ένας τυπικός αντιήρωας της εποχής μας, άνθρωπος απλός αλλά οπλισμένος με χιούμορ, με φαντασία και με μια ιδιαίτερη λεκτική ευφορία-, έχοντας βρεθεί στα πενήντα του άνεργος και με υγεία κλονισμένη, εξιστορεί με μοναδικό τρόπο τα πάθη που υφίσταται από παιδί στην αναμέτρησή του με την πραγματικότητα. Όλοι –οι γυναίκες που συναντά, οι εργοδότες του, ακόμη και η ίδια η οικογένειά του– τον προδίδουν, ενώ γύρω του διαγράφεται η εικόνα μιας κοινωνίας που, παρά την επιφανειακή ευμάρεια, βυθίζεται στην παρακμή.

Μέσα από τον χειμαρρώδη μονόλογό του, που ακολουθεί τη ροή της σκέψης του, παρακολουθούμε τον αγώνα του να σταθεί όρθιος, ισορροπώντας ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Κείμενο - δραματουργική επεξεργασία: Μάκης Τσίτας

Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη

Μουσική επιμέλεια: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Σκηνογραφική επιμέλεια: Σοφία Καραγιάννη- Λίνα Παγώνη

Βοηθός σκηνοθέτη: Μυρτώ Αθανασοπούλου

Φωτογραφίες: Νικολέττα Γιαννούλη, Χάρης Λυγούρας

Αφίσα παράστασης: Νικολέττα Γιαννούλη, Αλέξανδρος Βενιέρης

Παίζει ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης

Φώτης Γιαννικόπουλος: Κακές Συνήθειες (διήγημα)

Στη λεωφόρο τα αυτοκίνητα βραδυπορούσαν. Σταματούσαν για λίγο, κάλυπταν μερικές εκατοντάδες μέτρα, για να σταματήσουν εκ νέου. Βρισκόταν ήδη πάνω από μια ώρα πίσω απ’ το τιμόνι και η ανυπομονησία του ήταν πλέον εμφανής. Έσβησε το τσιγάρο νευρικά στο τασάκι που ξεχείλιζε με αποτσίγαρα, έβγαλε ένα άλλο ενστικτωδώς, απ’ το πακέτο και το άναψε. Στην πρώτη τζούρα έβηξε κάμποσο, νιώθοντας τα σωθικά του να καίγονται και αφού τα πνευμόνια του παρέμειναν στη θέση τους, συνέχισε να ρουφάει με ζήλο την ‘‘αγαπημένη του συνήθεια’’ όπως την αποκαλούσε. «Πρέπει ν’ αλλάξω μάρκα, αυτά τα έχουν σκαρτέψει τελείως», σκέφτηκε. 

Πικάσσο: Πώς έγινα κομμουνιστής

mauroflight

“Βρήκα τον εαυτό μου” 

“Η προσχώρησή μου στο Κομμουνιστικό Κόμμα είναι η λογική συνέπεια όλης μου της ζωής, όλου μου του έργου γιατί, είμαι υπερήφανος γι’ αυτό, δεν πήρα ποτέ τη ζωγραφική σαν διασκέδαση ή ψυχαγωγία. Θέλησα με το σχέδιο και το χρώμα, αυτά ήταν το όπλα μου, να μπω όσο μπορούσα πιο μέσα στην ανθρώπινη ψυxή, πιο βαθειά στη γνώση του κόσμου που μας λυτρώνει κάθε μέρα και περισσότερο. Προσπάθησα με το δικό μου τρόπο να εκφράσω αυτό που νόμιζα πιο αληθινό, πιο δίκηο, πιο υψηλό, κι όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες ξέρουν καλά πως αυτό είναι και το πιο ωραίο.

Να μην επαναληφθούν στο Κομπανί τα εγκληματα του Σενγκάλ

Παντιέρα

Άλλο ένα «ειδησεογραφικό ενδιαφέρον» των διεθνών ΜΜΕ… Άλλος ένας πόλεμος που παρακολουθείται ζωντανά από τις τηλεοράσεις: «η αντίσταση του Κομπανί». Πράγματι, το Κομπανί δέχεται την αντεπαναστατική επίθεση του Ισλαμικού Κράτους. Ό, τι γίνεται σήμερα στην πόλη αυτή, η οποία ακούστηκε για πρώτη φορά στον κόσμο και είναι ένα από τα τρία καντόνια της Ροζάβα, είναι ένα απρόβλεπτο αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία. Η Ροζάβα είναι μια αυτόνομη περιοχή στην οποία το κουρδικό έθνος είχε αρχίσει να οργανώνεται με άξονα τα εθνικά του αιτήματα, πριν από τον εμφύλιο πόλεμο που προκάλεσαν οι ιμπεριαλιστές στη Συρία. Η περιοχή αυτή αποτελείται από τρία καντόνια: το Κομπανί, Αφρίν και Τζιζίρε. 

Η Ταινία μικρού μήκους, σε αναζήτηση ταυτότητας

του Κώστα  Σταματόπουλου
(Γράφτηκε  τον Ιούνιο του 2009 για την περιοδική έκδοση του ΙΟΜ «Συχνότητες»)

Τι είναι η ταινία μικρού μήκους ; Έναν παρωχημένο, ατυχές και άκομψο ορισμό της ταινίας μικρού μήκους τον προσδιορίζει ο Νόμος 1597/1986,  «..ταινία μικρού μήκους είναι η ταινία …   που έχει μήκος μικρότερο από 1600 μέτρα, είτε έχει επινοημένο μύθο είτε είναι ταινία τεκμηρίωσης». Αν θέλουμε όμως να εμβαθύνουμε και να προσεγγίσουμε όσο το δυνατόν γίνεται  την «αλήθεια» της ταινίας μικρού μήκους, πρέπει να κάνουμε μια αναδρομή: