Βασίλης Κουκαλάνι: «Χρειαζόμαστε μια νέα καλλιτεχνική πρωτοπορία»

Kommon

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Βασίλης Κουκαλάνι παίζει στην παράσταση «Δεν έχω τίποτα» του Έντουαρντ Μποντ που ανεβαίνει την Τετάρτη 15 Απριλίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και μας μιλά για τις καλλιτεχνικές και πολιτικές προκλήσεις της περιόδου.

Συνέντευξη στον Παναγιώτη Φραντζή

 «Δεν έχω τίποτα», του Έντουαρντ Μποντ, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, από την ομάδα ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ...

Είμαι πολύ χαρούμενος, είναι ένα πολύ απαιτητικό έργο, κι έχουμε δουλέψει αρκετά σκληρά, με μεγάλο ρίσκο. Αυτό είναι που αναγνωρίζω στην ομάδα, μοιάζει να έχει την τάση να μην επαναπαυθεί, να μην κάνει υποχωρήσεις στο περιεχόμενο και στην καλλιτεχνική έκφραση, το βρίσκω μια πολύ καλή συγκυρία, και πιστεύω πολύ στη δουλειά αυτή.

Δήλωση των Banda Bassotti για το 2ο Αντιφασιστικό Καραβάνι

Αντιφασιστική Καμπάνια για την Ουκρανία

Αναδημοσιεύουμε μεταφρασμένη στα ελληνικά τη δήλωση των Banda Bassotti για το 2ο Αντιφασιστικό Καραβάνι, που θα επισκεφτεί το Ντονμπάς για να μεταφέρει ανθρωπιστική βοήθεια και αλληλεγγύη ενώ θα συμμετάσχει και στους εορτασμούς για την 70η Επέτειο της Αντιφασιστικής Νίκης. Εδώ η δήλωση στα ιταλικά, ρωσικά, ισπανικά, αγγλικά. Η Καμπάνια συμμετέχει και φέτος στην πρωτοβουλία αυτή – περισσότερες πληροφορίες θα ακολουθήσουν σύντομα. 

Δήλωση των Banda Bassotti 

Ο βασικός στόχος του δεύτερου Αντιφασιστικού Καραβανιού που διοργανώνεται από τους Banda Bassotti έχει σχεδόν επιτευχθεί. Από σήμερα δε θα δεχόμαστε περαιτέρω δηλώσεις συμμετοχής στο Καραβάνι. Θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε βαθιά για την υποστήριξη που μας προσφέρατε στη διάρκεια αυτών των δύσκολων μηνών προετοιμασίας. Είμαστε ήδη σχεδόν εκατό άτομα. 

Εκατό εργάτες, σύντροφοι, εθελοντές προερχόμενοι από διάφορες κομμουνιστικές, διεθνιστικές και αντιφασιστικές οργανώσεις από την Ισπανία, το Περού, τη Χώρα των Βάσκων, τη Γερμανία, την Ελλάδα, την Πολωνία, τη Γαλλία, την Ελβετία, την Τουρκία, τις ΗΠΑ, τη Σουηδία, την Ιρλανδία, τη Βουλγαρία και τη Ρωσία, που θα συμμετάσχουν στους εορτασμούς για την Ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης στη Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ. 

Πιθανότατα θα συμμετάσχουμε σε ένα φόρουμ με τους συντρόφους της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ, για να συζητήσουμε τις μελλοντικές δράσεις για την υποστήριξή τους και να προχωρήσουμε για να συντρίψουμε εντελώς κάθε μορφή φασισμού στο Ντονμπάς και στις χώρες μας. Θα μεταφέρουμε την απτή αλληλεγγύη της αντιφασιστικής σκηνής της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου που δεν ενδίδει στη θορυβώδη σιωπή των μέσων μαζικής ενημέρωσης. 

Μπροστά μας έχουμε δύσκολες μέρες, αλλά δε φοβόμαστε, είμαστε γεμάτοι ενέργεια για αυτή τη δεύτερη πράξη της υποστήριξής μας. Θα φέρουμε την υποστήριξη και με κάποιο τρόπο και τα τραγούδια μας ως soundtrack αυτού του ταξιδιού. Τώρα που ακόμη και οι Ηνωμένες Πολιτείες του Προέδρου Ομπάμα αποκάλυψαν τις σαφείς τους προθέσεις να στείλουν στρατεύματα και όπλα στην Ουκρανία, πρέπει να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να σπάσει αυτό το τείχος της σιωπής. 

Κατά τη διάρκεια αυτού του μήνα που μας χωρίζει από την έναρξη του δευτέρου Καραβανιού θα επικεντρωθούμε κυρίως στην οικονομική στήριξη και τη δημοσιοποίηση. Προσπαθούμε να οργανώσουμε σε κάθε χώρα όλο και περισσότερες πρωτοβουλίες για την υποστήριξη του Καραβανιού. Όποιος ενδιαφέρεται να το στηρίξει παρακαλούμε να μας ενημερώσει. 

NO PASARAN! Banda Bassotti – Πλανήτης Γη – Μάρτης του 2015

Μάθε τέχνη κι άστηνε...

…κι αν πεινάσεις, πιάστηνε, λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Αν και για την αληθινή τέχνη το σχήμα (πρέπει να) λειτουργεί ανάποδα. Να ξεκινά εκεί που σταματά ο καταναγκασμός της εργασίας, εκεί που η δραστηριότητα γίνεται παιχνίδι κι αυτοσκοπός, υπακούοντας μόνο στη φαντασία, στην εσωτερική ανάγκη για δημιουργία κι αισθητική ευχαρίστηση και όχι στο κυνήγι της επιβίωσης –αν και πάλι, πενία τέχνας κατεργάζεται…  

Η τέχνη δηλ ξεκινάει εκεί που η επιβίωση είναι εξασφαλισμένη και τις πράξεις μας, τις κινήσεις μας, δεν τις διατάζει η κοιλιά με τις «χυδαίες υλικές απαιτήσεις της», αλλά η ανάπτυξη του καλλιτεχνικού πνεύματος. Όσο όμως δε συμβαίνει αυτό, το πνεύμα, για να είναι πρωτοπόρο, πρέπει να επιστρέφει κι όχι να δραπετεύει από τον υλικό κόσμο, να φωτίζει τις αιτίες της υποδούλωσής του, το δρόμο για να σπάσουν αυτά τα δεσμά. Η τέχνη εκφράζει το περιττό που είναι απολύτως απαραίτητο, καλύπτει μια βασική, πολύτιμη ανάγκη για την ψυχαγωγία του ανθρώπου κι όχι απλώς για τη διασκέδασή του, που τον διασκορπίζει, όπως δηλώνει κι η ετυμολογία της λέξης «διασκέδαση». 

Πώς μπορεί λοιπόν να υπάρξει τέχνη σε μια εποχή, που κάθε τι «περιττό», χωρίς απτή χρηστική και ανταλλακτική αξία στην αγορά και άμεση δυνατότητα κέρδους, μπαίνει στο κρεβάτι του σύγχρονου Προκρούστη της κρίσης και περικόπτεται; Πώς θα καλύψει το κοινό την ανάγκη του για ψυχαγωγία, όταν περιορίζει τα έξοδα και τις εξόδους του στο ελάχιστο, προτιμώντας την πεπατημένη της τηλεόρασης και άλλων φτηνών υποκατάστατων; Πώς μπορεί να ευδοκιμήσει η τέχνη σήμερα, που η συντριπτική πλειοψηφία των καλλιτεχνών δεν μπορεί να βγάλει τα προς το ζην και ρίχνεται στη μάχη της επιβίωσης, βάζοντας τις καλλιτεχνικές της αξίες σε εκπτώσεις διαρκείας, για να γίνει κι αυτή πιο... ανταγωνιστική; 

Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω. Κι η τέχνη είναι κι αυτή καθρέφτης της κοινωνίας, αλλά όχι παραμορφωτικός, ούτε κάποια παθητική της αντανάκλαση, περισσότερο σα μεγεθυντικός φακός, που εστιάζει κι αναδεικνύει την ουσία, τη γενική τάση, τη διέξοδο. 

Γιατί αποτυγχάνει να το κάνει όμως αυτό στην εποχή μας; Πού έχει χαθεί στις μέρες η συλλογική έκφραση και η καλλιτεχνική έμπνευση; Γιατί δεν παίρνει ερείσματα από τους γεμάτους καιρούς που ζούμε, για να τους εκφράσει και να καταπιαστεί με τα μεγάλα ερωτήματα που βάζουν; Και γιατί έχει περιοριστεί στο ρόλο του καταφύγιου, της απόδρασης από την πραγματικότητα και δε γίνεται όπλο για να την αλλάξει; 

Σε κάθε περίπτωση η τέχνη παραμένει η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου, ομορφαίνει αισθητικά και ευαισθητοποιεί μια ακαλαίσθητη κι αναίσθητη πολλές φορές κοινωνία. Η οποία κατακλύζεται από τα επιτεύγματα της τεχνολογικής επανάστασης, αλλά φαίνεται να πάσχει από ένα τελείως διαφορετικό είδος τεχνοφοβίας, απέναντι στα γράμματα και τον πολιτισμό, αυτόν το μεγάλο άγνωστο. Και στην οποία τον πρώτο λόγο τον έχουν οι τεχνοκράτες, χωρίς καμία απολύτως σχέση με την κουλτούρα και την αληθινή τέχνη –απλή συνωνυμία.  

Κι αυτός ο εξανθρωπισμός της απάνθρωπης διάστασής μας και η συμβολή στο ευ (και ανθρωπίνως) ζην είναι ίσως η σημαντικότερη προσφορά της τέχνης διαχρονικά.

Βασίλης Κρίτσας

Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος: Παρασταση Διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Εργασίας

«ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ»

Σαπφούς 10 – Αθήνα, τηλ.: 210.3213694, 210.3215246, φαξ : 210.3240827

Website : www.pmu.gr - e-mail : pmu@pmu.gr 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΚΑΛΕΣΜΑ 

Συνάδελφοι: Οι προεκλογικές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για επιστροφή με ένα νόμο στα 751,00 € του κατώτατου μισθού, μετατράπηκαν σε προσπάθεια συννενόησης μέσα από διάλογο των «κοινωνικών εταίρων». Μετά από εξαγγελίες την προηγούμενη εβδομάδα για νομοσχέδιο που θα κατατεθεί στη Βουλή, ο Υπουργός κ. Σκουρλέτης καλεί την Τετάρτη 15/4 Γ.Σ.Ε.Ε. και Σ.Ε.Β. και το σύνολο των εργοδοτικών οργανώσεων για να συζητήσουν μέτρα για κατώτατο μισθό, Σ.Σ.Ε. και Ο.Μ.Ε.Δ. 

Έχουμε εμπειρία χρόνων από αυτούς τους κοινωνικούς διαλόγους, μέσα από τους οποίους πέρασαν όλοι οι αντεργατικοί και αντιασφαλιστικοί νόμοι των προηγούμενων δεκαετιών. Να σταματήσει η κοροϊδία της ‘εθνικής συμφιλίωσης’ που πληρώνουν πάντα οι εργαζόμενοι. Η κυβέρνηση έχει το μαχαίρι και το πεπόνι. 

Εδώ και τώρα με νόμο, άμεση επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751,00 € ως ελάχιστη βάση για διαπραγματεύσεις.

§ Επαναφορά των κλαδικών μισθών στα επίπεδα που ήταν προ μνημονίων.
§ Ξεπάγωμα των ωριμάνσεων.
§ Επαναφορά των επιδομάτων πολυετιών.
§ Επαναφορά της υποχρεωτικότητας των Σ.Σ.Ε.
§ Κατάργηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης.
§ Κατάργηση της διαφοροποίησης των αμοιβών των νέων κάτω των 25 ετών.

Να χαλάσουμε τη ‘φιέστα’ του κοινωνικού διαλόγου κυβέρνησης-Σ.Ε.Β.-Γ.Σ.Ε.Ε. Παράσταση διαμαρτυρίας την Τετάρτη 15 Απρίλη στις 11.00 π.μ. στο Υπουργείο Εργασίας, Σταδίου 29. 

Για το Δ.Σ.

                           Ο Πρόεδρος                            Ο Γ. Γραμματέας

           Βασίλης Παρασκευόπουλος                   Νίκος Στρατηγός

Cine Λαμπηδόνα: Μ. Πέμπτη στις 8:30 μμ, προβολή της ταινίας "Ο τελευταίος πειρασμός"

Στο κλίμα των ημερών και με διάθεση κριτικής ματιάς στο φαινόμενο γενικά της θρησκείας -εν προκειμένω του χριστιανισμού- ως ομάδα κινηματογραφικών προβολών του Κοινωνικού Πολιτιστικού Κέντρου Βύρωνα, θα προβάλλουμε την ταινία "Ο τελευταίος πειρασμός" (σκηνοθεσία  Μάρτιν Σκορτσέζε). Η προβολή θα γίνει την Πέμπτη 9 Απριλίου (μεγάλη Πέμπτη) στις 8:30 μμ στη Λαμπηδόνα (άλσος Αγ. Τριάδας-Βύρωνας). Μετά μπορούμε να κάνουμε και μια μικρή συζήτηση για την θρησκεία ως κοινωνικό/ιστορικό φαινόμενο.

Λίγα λόγια:  Ο Χριστός μιας ταινίας η οποία μένει πιστή στο μυθιστόρημα του Καζαντζάκη, είναι ένας Ιουδαίος μαραγκός που φτιάχνει σταυρούς. Το κάλεσμα του Ιούδα να πάρει ενεργό μέρος στον αγώνα κατά των Ρωμαίων πυροδοτεί μια εσωτερική πάλη. Είναι όντως ο εκλεκτός του Θεού ή ένας ακόμα αλλοπαρμένος που ζητά απεγνωσμένα να πλησιάσει το θείο; Ο Ιησούς θα απαρνηθεί τη σάρκα, θα ζήσει τα γεγονότα που περιγράφουν τα ευαγγέλια και θα βρεθεί στο σταυρό. Όμως, την ώρα της κορύφωσης του δράματος, ο Σατανάς τον δελεάζει μια τελευταία φορά. Σε ένα φευγαλέο όραμα ο Χριστός παντρεύεται τη Μαγδαληνή, αποκτά παιδιά με τις αδελφές του Λάζαρου και στα βαθιά του γεράματα κατηγορείται από τους μαθητές του για προδοσία.

Λίγα λόγια από τον Βασίλη Ραφαηλίδη τα οποία και έγραψε πριν χρόνια: Ο Τελευταίος πειρασμός είναι τελευταίος και για τον Σκορσέζε. Τον πρώτο, τον αντιμετώπισε σε ηλικία 16 ετών, όταν έγκλειστος σε καθολικό σχολείο και έτοιμος να περάσει στην ιερατική σχολή για να γίνει παπάς, αντιμετώπισε ανεπιτυχώς τον πειρασμό του … αυνανισμού, όπως λέει ο ίδιος. Για να διαπιστώσει από έφηβος πως ο δρόμος για τον παράδεισο περνάει απ’ την κόλαση (αρχικά του αυνανισμού), σύμφωνα με μια πάγια και πάντα ισχύουσα αρχή του χριστιανισμού, της μόνης θρησκείας που θεωρεί την αμαρτία προϋπόθεση για την αγιότητα. Πλην του Χριστού, κανείς δεν είναι αναμάρτητος. Και τούτο εξαιτίας του προπατορικού αμαρτήματος που κυοφορεί όλα τα άλλα.[…]

 Ο Τελευταίος πειρασμός λοιπόν είναι μια απ’ ευθείας προσέγγιση του μοντέλου, που απ’ την αρχή της καριέρας του έχει μπροστά του ο χριστιανός Σκορσέζε. Αντί να ασχοληθεί και πάλι με αμαρτωλούς που κερδίζουν μια κάποια ισορροπία δια του μαρτυρίου, πάει κατευθείαν στο μαρτυρήσαντα Θεάνθρωπο, την υπέρτατη παραλλαγή του Οργισμένου ειδώλου. (Ο πυγμάχος Τζέικ Λα Μότα πρέπει να συντριβεί για να εξανθρωπιστεί επιτέλους. Και ο Θεός, επίσης, πρέπει να εξευτελιστεί πλήρως γινόμενος άνθρωπος, προκειμένου να δώσει στον εκπεσμένο άνθρωπο τη δυνατότητα να κερδίσει τον χαμένο παράδεισο. Και στο ένα φιλμ και στο άλλο η τελική συντριβή είναι ταυτόχρονα και μια υπέρτατη νίκη).

Θεατρική Παράσταση ''Ο Μάρξ στο Σόχο'' στη Λαμπηδόνα

Το Κοινωνικό Πολιτιστικό Κέντρο Βύρωνα σας προσκαλεί την Κυριακή 5 Απριλίου στις 9 μμ., στην θεατρική παράσταση ''Ο Μάρξ στο Σόχο'' απο την θεατρική ομάδα "Φάντης Μπαστούνι". Στο επίκαιρο θεατρικό του Zinn ο Μαρξ, απαυδισμένος από τις επιθέσεις που δέχεται μετά θάνατον, ζητάει από τις αρμόδιες αρχές του άλλου κόσμου να επιστρέψει στη ζωή για να αποκαταστήσει την αλήθεια. Φτάνει στο Σόχο και, απευθυνόμενος σε ένα σύγχρονο ακροατήριο, μιλάει σε πρώτο πρόσωπο για τη ζωή του και υπερασπίζεται την επικαιρότητα των ιδεών του.

Μας προκαλεί, λέγοντας: «Δεν αναρωτιέστε γιατί νιώθουν την ανάγκη να με ανακηρύσσουν νεκρό, ξανά και ξανά; 

Σημείωμα Συγγραφέα: Έγραψα το έργο αυτό μια εποχή που η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης είχε φέρει μια σχεδόν καθολική εφορία στον παραδοσιακό Τύπο και στους πολιτικούς της χώρας: όχι μόνο είχε εξαφανιστεί ο «εχθρός», αλλά και ο ίδιος ο μαρξισμός είχε απωλέσει το κύρος του. Ο καπιταλισμός και η «ελεύθερη αγορά» είχαν θριαμβεύσει. Ο Μαρξ ήταν στ’ αλήθεια νεκρός. Θεώρησα σημαντικό λοιπόν να κάνω σαφές ότι ούτε η Σοβιετική Ένωση ούτε οι άλλες χώρες που αυτοαποκαλούνταν «μαρξιστικές», ενώ είχαν αυταρχικά καθεστώτα, δεν εκπροσωπούσαν την έννοια του σοσιαλισμού όπως την εννοούσε ο Μαρξ.

Θέλησα να παρουσιάσω τον Μαρξ θυμωμένο με τη διαστρέβλωση των θεωριών του και τη σύνδεσή τους με τις σταλινικές ωμότητες. Έκρινα απαραίτητο να περισώσω τον Μαρξ, όχι μόνο από τους ψευτοσοσιαλιστές που εγκαθίδρυσαν αυταρχικά καθεστώτα σε διάφορα σημεία του κόσμου, αλλά και από όλους εκείνους τους συγγραφείς και πολιτικούς στη Δύση που επιχαίρουν για το θρίαμβο του καπιταλισμού.

Ήθελα να δείξω ότι η κριτική που ασκεί ο Μαρξ στον καπιταλισμό παραμένει στην ουσία της ορθή μέχρι σήμερα. Οι αναλύσεις του επιβεβαιώνονται κάθε μέρα στους τίτλους των εφημερίδων.

TEK: Πως μπορούμε να ορίσουμε την σύγχρονη πολιτική τέχνη, πως μπορούμε να συμβάλλουμε στην ανάπτυξή της και στην οργανική σύνδεσή της με το κίνημα;

Το κείμενο αυτό αποτέλεσε την αρχική τοποθέτηση της ΤΕΚ στην συζήτηση με θέμα «Σύγχρονη πολιτική τέχνη: πώς θα γίνουμε κοινωνικά παρεμβατικοί & πολιτικά επικίνδυνοι», η οποία πραγματοποιήθηκε στις 25 Μαρτίου στο πλαίσιο της ημερήσιας πολυθεματικής εκδήλωσης στο θέατρο ΕΜΠΡΟΣ.

Καταρχήν, οφείλουμε να αποσαφηνίσουμε, ότι ως Τέχνη Εν Κινήσει προσεγγίζουμε την πολιτική Τέχνη όχι ως θεωρητικοί τέχνης ή ιστορικοί διότι δεν είμαστε τέτοιοι, ούτε και έχουμε το γνωστικό/ακαδημαϊκό υπόβαθρο για κάτι τέτοιο, αλλά ως εργαζόμενοι-καλλιτέχνες. Ως εργαζόμενοι-καλλιτέχνες λοιπόν, προσπαθούμε να συνδυάσουμε τις εργασιακές/κοινωνικές εμπειρίες και βιώματα που έχουμε, με τις καλλιτεχνικές μας δημιουργίες δένοντας τα, με την επιδίωξη μιας τέχνης οργανικά δεμένης με αυτό που ονομάζουμε λαϊκό, εργατικό, νεολαιίστικο κίνημα, τις ανάγκες, τις στοχεύσεις, τα επίδικα που αναδύονται μέσα από την πάλη και τους αγώνες του.

Η περιπέτεια του απρόβλεπτου

του Δημήτρη Χαλάτση

Εδώ και καιρό οι υπηρέτες των μηχανισμών εξουσίας και οι «μηχανικοί» της άρχουσας ιδεολογίας κατασκευάζουν τον κοινωνικό χώρο και τα πεδία πολιτικής αντιπαράθεσης με τα υλικά των νομοτελειών, της αναγκαιότητας και της προσχεδιασμένης κίνησης, προσπαθώντας πάντα να εξοβελίσουν από την πραγματικότητα το αστάθμητο, έτσι ώστε να καθορίζεται εκ των προτέρων το πολιτικό-κοινωνικό πεδίο αντιπαράθεσης χωρίς «εκπλήξεις».

Eκδήλωση – συζήτηση με τίτλο ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ, την Τετάρτη 01 Απριλίου στις 19.30

Η λέσχη θεωρίας και πολιτισμού Αναιρέσεις, σας καλεί στην εκδήλωση – συζήτηση μας με τίτλο ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ, την Τετάρτη 01 Απριλίου στις 19.30  (Ιπποκράτους 175 β και Λασκάρεως, Εξάρχεια). Όχι δεν είναι πρωταπριλιάτικο αστείο, αλλά στα πλαίσια παρουσίασης του τελευταίου τεύχους του περιοδικού μας ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ που κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες και θα είναι αφιερωμένο στο θρησκευτικό φαινόμενο, επιλέγουμε να ανοίξουμε την συζήτηση γύρω από την σχέση θρησκείας-εξουσίας στην σύγχρονη Ελλάδα.

Συζητάμε για την σχέση κράτους και εκκλησίας στην Ελλάδα, μια σχέση ιδιαίτερα στενή μιας και από την ίδρυση του ελληνικού κράτους ο εκκλησιαστικός θεσμός, συγκροτήθηκε ως ένας εθνικοποιητικός-κρατικός θεσμός. Πως φτάσαμε από την «δεξιά του Κυρίου» στις σημερινές τάσεις προσέγγισης της κυβέρνησης με την εκκλησία? Ποιες οι σημερινές πολιτικές προεκτάσεις του ζητήματος? 

Με αφορμή αυτά και ακόμα περισσότερα ερωτήματα σας καλούμε στην εκδήλωση-συζήτηση μας με ομιλητές: 

• Σάββας Μιχαήλ, συγγραφέας
• Μιχάλης Βουρεκάς, δικηγόρος 

Την Παρασκευή 03/04 στις 22.00 στον χώρο της Λέσχης Αναιρέσεις θα γίνει πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης του περιοδικού Αναιρέσεις!

Πολιτική τέχνη σήμερα: Συμβολή στην συζήτηση για την πολιτική τέχνη και την οργανική σύνδεσή της με το κίνημα

Το κείμενο αυτό, αποτελεί την αρχική τοποθέτηση του Μιχάλη Παπαμακάριου στην συζήτηση με θέμα «Σύγχρονη πολιτική τέχνη: πώς θα γίνουμε κοινωνικά παρεμβατικοί & πολιτικά επικίνδυνοι», η οποία διοργανώθηκε στο πλαίσιο της ημερήσιας πολυ-θεματικής εκδήλωσης της ΤΕΚ στο θέατρο ΕΜΠΡΟΣ.

Καταρχήν θα πρέπει να σταθούμε στο ερώτημα αν υπάρχει σήμερα πολιτική τέχνη, ερώτημα το οποίο μας οδηγεί αυτόματα στο ερώτημα περί πολιτικού στη τέχνη. Αν ορίσουμε ως πολιτικό το σύνολο των αξιών με τις οποίες ένας άνθρωπος πορεύεται στη σύγχρονη κοινωνία, αν μιλάμε δηλαδή για το λεγόμενο «τρόπο ζωής» πολιτική τέχνη υπάρχει μαζικά καταρχήν από τους κυρίαρχους (πχ Βανδή, Παντελίδης κλπ.) όπως και από τους «από κάτω», όταν πχ ένα ραπάρισμα ενός πιτσιρικά από τα δυτικά προάστια κρίνει και απορρίπτει τα κυρίαρχα κοινωνικά και πολιτιστικά πρότυπα. Νομίζω όμως ότι τη σημερινή συζήτηση την αφορά το ερώτημα του πολιτικού ως συγκεκριμένης παρέμβασης στα μεγάλα κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά ζητήματα της εποχής μας, τις αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις που γεννάνε αυτά και τη τοποθέτηση των ανθρώπων που παράγουν καλλιτεχνικό έργο οποιαδήποτε μορφής και ποιότητας, σε αυτά.