Τοποθέτηση του Κώστα Χριστόπουλου στο 3 φεστιβάλ της ΤΕΚ "Για μια τέχνη στο πλευρό των εργαζομένων".
Δεν
θα μπορούσε, ίσως, κανείς ως καλλιτέχνης να συμμετέχει διαφορετικά σε
μια συζήτηση με θέμα τον ίδιο ως «εργαζόμενο» παρά διατυπώνοντας, ή
αναπαράγοντας αυτήν την αίσθηση αμηχανίας, που σχετίζεται στο σύγχρονο
συγκείμενο με το ρόλο του καλλιτεχνικού υποκειμένου σε στιγμές κρίσης,
ή, γενικότερα, σε στιγμές έντασης της σχέσης ανάμεσα στο αισθητικό και
το ευρύτερα κοινωνικό. Αυτό το συγκείμενο θα μπορούσε να σκιαγραφηθεί
σε γενικές γραμμές μέσα από όλες τις θεωρήσεις της μετανεωτερικότητας,
οι οποίες δεν είναι απαραίτητο να απαριθμηθούν εδώ. Μπορεί κανείς όμως
να κρατήσει το γεγονός πως η συνθήκη αυτή έχει καταδικάσει το
δημιουργικό και μη υποκείμενο σε μια διαρκή διχοστασία και στη μόνιμη
αμφισημία των αποτελεσμάτων της πρακτικής του, ή στην αντινομία των
διακυβευμάτων της συνολικής δραστηριότητάς του. Οι καιροί αυτοί θα
μπορούσαν εξόχως να χαρακτηριστούν ως ριζικά αντινομικοί.Παρακάτω, θα
επιχειρηθεί να υποστηριχθούν οι λόγοι για τους οποίους η καλλιτεχνική
εργασία εμπεριέχει όλες τις αντινομίες της εποχής- της σημερινής εποχής-
στην οποία αυτή λαμβάνει χώρα.