Τι επιδιώκουμε και πώς με τη συγκρότηση της ΤΕΚ.

Με τη συγκρότηση της «Τέχνης Εν Κινήσει» επιδιώκουμε να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μεταξύ των καλλιτεχνών, αλλά και τη σχέση τέχνης – κοινωνίας μέσω της συλλογικής δράσης και ενάντια στη λογική και στις επιβολές της αγοράς. Οι δράσεις που προτείνονται για την επίτευξη των παραπάνω επιδιώξεων είναι: Η καθιέρωση θεσμών που καθιστούν δυνατή την ύπαρξη και ανάπτυξη της τοπικής δημιουργίας. Η οργάνωση εκδηλώσεων (συναυλιών, συζητήσεων, παρουσιάσεων, σεμιναρίων, μαθημάτων κ.λ.π.). Η διαμόρφωση χώρων και προϋποθέσεων για την πραγματοποίηση του συνόλου ή μέρους των εκδηλώσεων που αποφασίζονται.Η ανάπτυξη έντυπου / οπτικοακουστικού / ηλεκτρονικού υλικού με στόχο την ανάδειξη της τοπικής σκηνής (ιστορίας, καλλιτεχνικής διαδρομής). Η μεθοδική προσέγγιση για τη συγκρότηση θεωρητικού πλαισίου σχετικά με την ύπαρξη ανάλογων εγχειρημάτων. Η συλλογική διεκδίκηση από τους Δήμους και άλλους φορείς, κονδυλίων και θεσμών για την υλοποίηση των σκοπών μας. H συστράτευση με άλλους καλλιτεχνικούς φορείς και συλλογικότητες που έχουν ανάλογους στόχους.

Άποψη για τη Συναυλία των FAITH NO MORE

ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ ΒΥΡΩΝΑ

του Νίκου Νικολούδια

 Πολύ ευχάριστη έκπληξη αποτελούν οι μετακλήσεις ξένων καλλιτεχνών διεθνούς εμβέλειας (Loreena Mc Kennitt, Manu Katche, Nine Inch Nails, Jane’s Addiction, Faith no More κτλ.) σε συναυλίες που γίνονται στο θέατρο Βράχων του Υμηττού. Και εκφράζω αυτή την ικανοποίηση εξ’αιτίας του γεγονότος ότι είμαι Βυρωνιώτης κι έχω συνδέσει το χώρο αυτό με εκδηλώσεις που γίνονται αποκλειστικά παρουσία εγχώριων καλλιτεχνών στα πλαίσια των φεστιβάλ των γειτονικών δήμων, όλα αυτά τα χρόνια. Εδώ θ’ αναφερθώ στην συναυλία των Faith no More… Δευτέρα 10/08/2009… Μέσα στο βαθύ καλοκαίρι, το κοινό απέδειξε ότι διψούσε για μια καλοκαιρινή συναυλία, παρά για διακοπές, αφού δεν ήταν λίγοι εκείνοι που τις διέκοψαν για να βρεθούν στο θέατρο Βράχων. Απ’ ό,τι φαίνεται υπάρχουν πολλοί νοσταλγοί του μουσικού ιδιώματος που προσφέρει η αμερικάνικη αυτή μπάντα. Ενός ιδιώματος που έχει προέλθει από τη μίξη όσων μουσικών ρευμάτων κυριάρχησαν στην αμερικανική ήπειρο τις δεκαετίες 60,70 και 80 και που επηρρέασαν και τους FNM.

Ομαδική Έκθεση “Small Detail-Big Deal?”

ΠΟΤΝΙΑ ΘΗΡΩΝ Στέλιος Καραμανώλης – Ηλίας Καφούρος – Τούλα Πλουμή

ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ Απρίλιος 2009

του Νίκου Νικολούδια

«...Η Τέχνη που παλεύει να είναι κόσμος». Αυτή θα μπορούσε να είναι η φράση-επίλογος της άποψής μου για την έκθεση αυτή. Και ποιός ο λόγος η τελευταία μου φράση να αποτελεί και την εναρκτήρια; Μα, γιατί απλά τόσο ηχηρή ήταν η εντύπωση που αισθητηριακά αποτυπώθηκε μέσα μου. Η εντύπωση ότι η γραφή των τριών εικαστικών ήταν τόσο κοντά στην κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα. Τόσο κοντά σ’αυτήν ώστε να θέλουν να απομακρυνθούν απ’αυτή το γρηγορότερο. Όπως όλοι μας, άλλωστε... Η εναρκτήρια φράση δεν μου ανήκει. Είναι τμήμα ενός ποιητικότατου κειμένου του συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη που περιλαμβάνεται στον -πλουσιοπάροχο είναι αλήθεια- κατάλογο που αναφέρεται στην έκθεση. Μια έκθεση που πραγματοποιήθηκε στο χώρο «Πότνια Θηρών»,στα Εξάρχεια. Ένας χώρος που στεγάζεται σε νεοκλασσικό κτίριο. Κεντρικά της όψης του κτιρίου μια σημαία τοποθετημένη σε ένα μικρό μπαλκόνι με παραπλάνησε προς στιγμή, αφού πίστεψα ότι βρίσκομαι μπροστά σε ένα κτίριο πρεσβείας ή κάποιας άλλης αντίστοιχης υπηρεσίας. Κι όμως. Επρόκειτο για μια σημαία της...έκθεσης. Μια σημαία που πάνω της ήταν γραμμένα τα στοιχεία της έκθεσης...Πολύ πρωτότυπο ως ιδέα. Η κυματισμός της μου έγνεφε να μπω γρήγορα μέσα. Κι αυτό έκανα...

Θεατρική παρουσίαση: "ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ"

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Έλενα Πατρικίου                                          

Άποψη για την παράσταση της 27/12/2008... 

του Νίκου Νικολούδια

Όταν πληροφορήθηκα για την απόπειρα δραματοποίησης και θεατρικής παρουσίασης του Κομμουνιστικού Μανιφέστου από την, μαρξιστικών πεποιθήσεων, συγγραφέα και σκηνοθέτιδα Έλενα Πατρικίου κυριεύθηκα από μεγάλη περιέργεια,τέτοια που με ώθησε σε μια αγχώδη προσπάθεια να εξασφαλίσω ένα εισιτήριο,δεδομένου ότι οι παραστάσεις τελείωναν. Περιέργεια για να δω με ποιο τρόπο μπορεί κάποιος να μετατρέψει ένα φιλοσοφικό κείμενο σε θεατρικό. Κυρίως όμως περιέργεια για να δω το εξής.Πώς ένας μαρξιστής καλλιτέχνης προσεγγίζει ένα μαρξικό κείμενο; Και το πιο σημαντικό. Τι μορφή δίνει στη θεατρική μεταφορά του; Μια μορφή αντίστοιχη με μια σοσιαλιστικού ρεαλισμού αισθητική; Ή μήπως μια μορφή με ποικίλα εκφραστικά μέσα που όμως ενέχουν τον κίνδυνο να παραπέμψουν σε στείρο αισθητισμό; Τελικά επιλέγει το δρόμο της στράτευσης στην κοινωνική μορφή τέχνης; Ή ακούει τη φωνή της καρδιάς του κι εκφράζεται αδέσμευτα και χρησιμοποιεί ό,τι του υπαγορεύει η αμιγής καλλιτεχνική του υπόσταση; Βρισκόμενος μπροστά σ’αυτό το σταυροδρόμι προβληματισμού πήγα να παρακολουθήσω την παράσταση. Και δεν κρύβω ότι διακατεχόμουν από μεγάλη ένταση, σαν να ήμουν ο ίδιος στη θέση της Πατρικίου...

WALTER BENJAMIN: Θέσεις για την ιστορία της Φιλοσοφίας

 Άποψη για την παράσταση      BIOS      26/02/2009

του Νίκου Νικολούδια

Στην εποχή της αποϊδεολογικοποίησης, της αποπολιτικοποίησης και της απόλυτης αποχαύνωσης και νωθρότητας μια ομάδα νέων ανθρώπων τολμά να αγγίξει ένα, κατ’ ομολογία, κείμενο υψηλής πνευματικής ευρύτητας και ιδιαίτερα  συμπυκνωμένου,αμιγούς φιλοσοφικού και κοινωνικοπολιτικού λόγου. Πρόκειται για τις «Θέσεις για την Ιστορία της Φιλοσοφίας» του Μπένγιαμιν. Η μεταφορά του κειμένου στη θεατρική σκηνή έγινε με τη μορφή της performance και όχι με όρους κλασσικής θεατρικής παρουσίασης.Για τη γενικότερη εικόνα της παράστασης θα μιλήσω παρακάτω...

Ομάδα Σημείο Μηδέν-"Στη σωφρονιστική Αποικία"

ΧΩΡΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ - ΠΡΩΗΝ ΚΡΑΤΗΤΗΡΙΑ ΓΚΕΣΤΑΠΟ

Εντυπώσεις από την παράσταση... Μάρτιος 2009

του Νίκου Νικολούδια

Ξεκίνησα να πάω και να παρακολουθήσω τη θεατρική εκδοχή του διηγήματος «Στην Αποικία των καταδίκων» του αγαπημένου Φραντς Κάφκα με μεγάλη διάθεση για δυο λόγους. Πρώτον, γιατί ήταν η πρώτη φορά που το έργο αυτό παρουσιαζόταν στην Ελλάδα και δεύτερο γιατί ο σκηνοθέτης της, Σάββας Στρούμπος, επέλεξε να εμπλουτίσει το κείμενο της παράστασης τόσο με αποσπάσματα από το βιβλίο του Κ. Κάππου «Η Επανάσταση που έρχεται» όσο και με μαρτυρίες κρατουμένων του Γκουαντάναμο. Αυτές οι προσθήκες μαρτυρούσαν ότι οι συντελεστές είχαν αποφασίσει να προσεγγίσουν το καφκικό γραπτό με ευρύτερη ματιά. Η παρακολούθηση της παράστασης απέδειξε τα προαναφερθέντα...

Για τη συναυλία αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, την οποία διοργάνωσε η ΚΝΕ

(Το κείμενο δεν αναφέρεται στην ευοίωνη πλειοψηφία των καλλιτεχνών που συμμετείχαν στη συναυλία, στηρίζοντας το σημαντικό σκοπό της, ούτε στους διοργανωτές που πήραν τη σημαντική αυτή πρωτοβουλία, αλλά σε κάποιες, λίγες, απροσδόκητες συμπεριφορές).

Λίγα λόγια συντροφικά. Στις συναυλίες αλληλεγγύης δε διαφημίζουμε τη δισκογραφιμένη «πραμάτεια» μας, δεν αναφερόμαστε σε δισκογραφικές εταιρίες, δεν κραυγάζουμε το όνομά μας, δεν ακονίζουμε φιλοδοξίες μουσικής καριέρας, ούτε, φυσικά, κάνουμε τους διασκεδαστές. «Κλείνουμε» το αλλοτριωμένο «καλλιτεχνικό στόμα» μας και πασχίζουμε να γίνουμε ένα με τον σπαρασσόμενο (παλαιστινιακό) λαό, ένα με τον αλληλέγγυο (ελληνικό) λαό, διαφορετικά καλά θα κάνουν και οι δύο να μας «πάρουν με τις πέτρες», σημαδεύοντας στον πυρήνα της φτηνής καλλιτεχνικής εγωπάθειάς μας.

Για τη συναυλία στο «ΣΥΡΜΟ» ( 30/12/08)

Στο πέρασμά του ο Δεκέμβρης, μέσα στη δίνη της καπιταλιστικής κρίσης και της συνακόλουθης όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων, αφήνει ένα 15χρονο παιδί δολοφονημένο από το αστικό κράτος, έναν μαθητή και μια συνδικαλίστρια χτυπημένους από επιθέσεις τραμπούκων, αφήνει χιλιάδες αντιστεκόμενους εργαζόμενους, ανέργους, μετανάστες, φοιτητές και μαθητές, αντιμέτωπους με την κρατική καταστολή στους δρόμους, και με την εργοδοτική επίθεση και τρομοκρατία στους χώρους της δουλειάς. Αφήνει, φεύγοντας ο Δεκέμβρης, τον κόσμο της εργασίας να προσπαθεί να οργανώσει την αντεπίθεσή του, μπροστά στις δύσκολες μάχες που έρχονται.

Το λιγότερο που μπορούμε σήμερα, είναι να αφιερώσουμε τούτη τη βραδιά, τα τραγούδια που διαλέξαμε και τα τραγούδια που φτιάχνουμε, στη μνήμη του δολοφονημένου μαθητή και στους χτυπημένους και διωκόμενους, για την κοινωνική τους δράση, αγωνιστές. Είναι να ενώσουμε τις φωνές μας με τους εργαζόμενους που έχουν κάθε λόγο να αντιστέκονται και να παλεύουν για την ανατροπή του καπιταλισμού. Εργαζόμενοι και εμείς, θα σταθούμε με όλες τις δυνάμεις μας στο πλευρό τους, αλληλέγγυοι στους αγώνες τους.

Όπως σε παλιότερους δύσκολους καιρούς, έτσι και σήμερα, τα ακόλουθα λόγια του Μπρεχτ γίνονται επίκαιρα, αγγίζοντας τον πυρήνα του πραγματικού:

«ΑΚΟΥ ΛΟΙΠΟΝ:

ΕΙΤΕ ΦΤΑΙΣ ΕΙΤΕ ΟΧΙ, ΣΑΝ ΔΕΝ

ΜΠΟΡΕΙΣ ΑΛΛΟ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙΣ

ΕΙΣΑΙ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟΣ». Μ. Μπρεχτ

30 Δεκέμβρη 2008

ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ

Συμμετέχουμε στην καλλιτεχνική συλλογικότητα

«Τέχνη εν Κινήσει» ( Τ.Ε.Κ ).

«Για τον επαναπροσδιορισμό των σχέσεων μεταξύ των καλλιτεχνών,

αλλά και της σχέσης τέχνης - κοινωνίας, μέσα από τη συλλογική

δράση και ενάντια στη λογική της αγοράς».

Αισθητική της Μουσικής- Από την περιχαράκωση στον αναλφαβητισμό.

Το κείμενο αυτό έχει γραφτεί με αφορμή τη συζήτηση για την ανεξάρτητη δισκογραφία στο φεστιβάλ αναιρέσεις 2009. Όταν μετά τις εισηγήσεις των προσκεκλημένων η συζήτηση άνοιξε και προς το ακροατήριο, ακούστηκαν πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις. Οι προεκτάσεις αυτής της συζήτησης είναι πολύ μεγάλες και οι ρίζες των προβλημάτων που προσεγγίστηκαν βαθύτατες. 

του Νίκου Κ. Νικολούδια

Παρακάτω, θα γίνει μια προσωπική προσπάθεια να αναδειχθούν και να φωτιστούν σκοτεινές και μη πλευρές αυτών των προβλημάτων. Ένας καλλιτέχνης είναι σαν όλους τους άλλους ανθρώπους. Παρατηρεί την πραγματικότητα, γύρω του. Τη φύση, τον άνθρωπο, την κοινωνία, τη σχέση όλων αυτών μεταξύ τους. Αυτό που τον διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους είναι η αυξημένη ευαισθησία του. Αυτή τον οδηγεί στην εμμονή της παρατήρησης των όσων συμβαίνουν ολόγυρά του. Τον διακρίνει η προσκόλληση στην κάθε λεπτομέρεια που τον εντυπωσιάζει. Πιθανόν να μην τον ενδιαφέρει η φύση ή η προέλευση ή ο καθορισμός της κατάστασης του αντικειμένου της παρατήρησής του, όπως ίσως θα ενδιέφερε έναν επιστήμονα. 

Σχέδιο Ιδρυτικής Διακήρυξης

Τέχνη Εν Κινήσει

Σχέδιο Ιδρυτικής Διακήρυξης

1.  Εισαγωγή

Στην εποχή που διανύουμε, η κοινωνία φαίνεται να έχει χάσει την όποια συνεκτικότητα που μπορεί να είχε τις προηγούμενες δεκαετίες και διαμόρφωνε  ένα σημαντικό πλαίσιο στο οποίο ολοκληρωνόταν συλλογικά ο άνθρωπος. Αντίθετα σήμερα κυριαρχεί ο κατακερματισμός σε χιλιάδες αδιέξοδες ατομικότητες. Τα μεγάλα όνειρα και τα πολιτικά οράματα για μια καλύτερη κοινωνία, έχουν δώσει τη θέση τους στο εγωιστικό μικροσυμφέρον και στην εφήμερη προσπάθεια επιβίωσης. Η όποια απάντηση στα θέματα που απασχολούν τον σημερινό άνθρωπο φαίνεται να προσεγγίζεται από μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας περισσότερο με λογικές της προσκόλλησης στον «ισχυρό» (συνήθως στην κρατική, τοπική ή/και εργοδοτική εξουσία).