Party T.E.K. Report.

Η μέρα ήταν καλή...Ανοιξιάτικη,το λιγότερο. Το πάρτυ ξεκινούσε στις 8. Για Κυριακή βράδυ ό,τι καλύτερο αφού η Δευτέρα είναι-πάντα-εργάσιμη μέρα. Η ελεύθερη είσοδος επίσης ένα σημαντικό δέλεαρ. Ήταν λοιπόν καλή ευκαιρία για όσους ήθελαν να μας γνωρίσουν από κοντά και να ενημερωθούν για το τί είναι και τί προσπαθεί να κάνει η Τ.Ε.Κ. Και την ευκαρία αυτή την άδραξαν πολλοί. Αρκετός κόσμος λοιπόν. Οι περισσότεροι μουσικοί και γενικότερα άνθρωποι που ασχολούνται σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό με την τέχνη. Ο χώρος του πάρτυ,το-πρώην;-στέκι Νεολαίας Βύρωνα, ιδιαίτερα άνετος και φιλόξενος. 

Η μεγάλη του επιφάνεια προσφέρει αρκετές προοπτικές. Αισθάνεται κανείς την άνεση ευρισκόμενος εκεί. Εύλογα όμως γεννιούνται και ερωτήματα. Γιατί αυτός ο τόσο λειτουργικός χώρος παραμένει ανεκμετάλλευτος; Γιατί έχει εγκαταλειφθεί ενώ πριν από αρκετά χρόνια αποτελούσε νεολαιίστικο πνεύμονα; Γιατί κατάντησε να δίνεται για...παιδικά πάρτυ,σε ιδιώτες; Ο χώρος θα μπορούσε να διατεθεί για πλήθος πολιτιστικές εκδηλώσεις όπως θέατρο, συναυλίες, εικαστικές εκθέσεις, προβολές ταινιών, σεμινάρια, ακόμη και για μαθήματα μουσικής ή για πρόβες. Αντ’αυτών,τίποτε...Είναι κρίμα...

Στοιχεία της τοποθέτησης της ΤΕΚ στη συζήτηση με θέμα «Ανταρσία στη μουσική βιομηχανία. Το μέλλον της ανεξάρτητης δισκογραφίας» -Αναιρέσεις 09

Εγκαθίδρυση εξουσίας της μουσικής βιομηχανίας

Η μουσική βιομηχανία βέβαια δεν είναι μόνο οι δισκογραφικές εταιρείες αλλά και τα ΜΜΕ (ραδιόφωνο, τηλεόραση, τύπος, internet) με ειδικές εκπομπές, διαφημιστικές εταιρείες, δισκάδικα και γενικότερα χώροι πώλησης δισκογραφημάτων κ.λπ. Η επαφή βέβαια με τους καλλιτέχνες γίνεται κυρίως μέσω των δισκογραφικών εταιρειών όπου «ανήκουν». Ακόμα και στους χώρους αυτούς υπάρχει μια κινητικότητα όπου αλλάζουν οι συσχετισμοί ισχύος. Ενώ κάποτε οι δισκογραφικές εταιρείες είχαν το πάνω χέρι στη σχέση τους με τα ΜΜΕ και τις διαφημιστικές, φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια μετατοπίζεται η ισχύς πρώτα στις διαφημιστικές, στη συνέχεια στα ΜΜΕ και τέλος στις δισκογραφικές.

Νίκος Βοσδογάνης -1967-2009...Underground Hero

Νίκος Βοσδογάνης

Underground Hero

Ένα μονάχα θα σου πω, αν τύχει και σε ξαναδώ,

πως δε μεγάλωσα ποτέ κι αυτό μ’ έχει γεράσει.

Κι αν είναι κάτι που μισώ δεν είσαι συ, δεν είμαι ‘γω,

είναι το άλλο μου μισό που μ’ έχει ξεπεράσει.

(Νίκος Βοσδογάνης, Πουλιά της νύχτας– Ανέκδοτο τραγούδι)

Γνώρισα το Νίκο το ’87, όταν βρεθήκαμε με μια παρέα μουσικών στην Αγ. Παρασκευή. Έμαθα ότι ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της θρυλικής punk μπάντας ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ. Έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε στην πρώτη περίοδο της μπάντας (‘82 – ’83). Στη συνέχεια συμμετείχε σε διάφορα συγκροτήματα (SHADES, ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ, ΦΕΤΙΧ). Για μεγάλο διάστημα χαθήκαμε και βρεθήκαμε πάλι το ’92. Εκείνη την περίοδο έπαιζε μπάσο στους MAGIC DE SPELL. Η συμμετοχή του στους M.D.S. συνέπεσε σχεδόν με τη στροφή τους στον ελληνικό στίχο. Οι punk επιρροές του ταίριαξαν με τις αναφορές της μπάντας και πυροδότησαν ένα εκρηκτικό μίγμα που είχε ως αποτέλεσμα το δίσκο ορόσημο για την ελληνική ροκ σκηνή, «Διακοπές στο Sarajevo». 

Τι επιδιώκουμε και πώς με τη συγκρότηση της ΤΕΚ.

Με τη συγκρότηση της «Τέχνης Εν Κινήσει» επιδιώκουμε να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μεταξύ των καλλιτεχνών, αλλά και τη σχέση τέχνης – κοινωνίας μέσω της συλλογικής δράσης και ενάντια στη λογική και στις επιβολές της αγοράς. Οι δράσεις που προτείνονται για την επίτευξη των παραπάνω επιδιώξεων είναι: Η καθιέρωση θεσμών που καθιστούν δυνατή την ύπαρξη και ανάπτυξη της τοπικής δημιουργίας. Η οργάνωση εκδηλώσεων (συναυλιών, συζητήσεων, παρουσιάσεων, σεμιναρίων, μαθημάτων κ.λ.π.). Η διαμόρφωση χώρων και προϋποθέσεων για την πραγματοποίηση του συνόλου ή μέρους των εκδηλώσεων που αποφασίζονται.Η ανάπτυξη έντυπου / οπτικοακουστικού / ηλεκτρονικού υλικού με στόχο την ανάδειξη της τοπικής σκηνής (ιστορίας, καλλιτεχνικής διαδρομής). Η μεθοδική προσέγγιση για τη συγκρότηση θεωρητικού πλαισίου σχετικά με την ύπαρξη ανάλογων εγχειρημάτων. Η συλλογική διεκδίκηση από τους Δήμους και άλλους φορείς, κονδυλίων και θεσμών για την υλοποίηση των σκοπών μας. H συστράτευση με άλλους καλλιτεχνικούς φορείς και συλλογικότητες που έχουν ανάλογους στόχους.

Άποψη για τη Συναυλία των FAITH NO MORE

ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ ΒΥΡΩΝΑ

του Νίκου Νικολούδια

 Πολύ ευχάριστη έκπληξη αποτελούν οι μετακλήσεις ξένων καλλιτεχνών διεθνούς εμβέλειας (Loreena Mc Kennitt, Manu Katche, Nine Inch Nails, Jane’s Addiction, Faith no More κτλ.) σε συναυλίες που γίνονται στο θέατρο Βράχων του Υμηττού. Και εκφράζω αυτή την ικανοποίηση εξ’αιτίας του γεγονότος ότι είμαι Βυρωνιώτης κι έχω συνδέσει το χώρο αυτό με εκδηλώσεις που γίνονται αποκλειστικά παρουσία εγχώριων καλλιτεχνών στα πλαίσια των φεστιβάλ των γειτονικών δήμων, όλα αυτά τα χρόνια. Εδώ θ’ αναφερθώ στην συναυλία των Faith no More… Δευτέρα 10/08/2009… Μέσα στο βαθύ καλοκαίρι, το κοινό απέδειξε ότι διψούσε για μια καλοκαιρινή συναυλία, παρά για διακοπές, αφού δεν ήταν λίγοι εκείνοι που τις διέκοψαν για να βρεθούν στο θέατρο Βράχων. Απ’ ό,τι φαίνεται υπάρχουν πολλοί νοσταλγοί του μουσικού ιδιώματος που προσφέρει η αμερικάνικη αυτή μπάντα. Ενός ιδιώματος που έχει προέλθει από τη μίξη όσων μουσικών ρευμάτων κυριάρχησαν στην αμερικανική ήπειρο τις δεκαετίες 60,70 και 80 και που επηρρέασαν και τους FNM.

Ομαδική Έκθεση “Small Detail-Big Deal?”

ΠΟΤΝΙΑ ΘΗΡΩΝ Στέλιος Καραμανώλης – Ηλίας Καφούρος – Τούλα Πλουμή

ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ Απρίλιος 2009

του Νίκου Νικολούδια

«...Η Τέχνη που παλεύει να είναι κόσμος». Αυτή θα μπορούσε να είναι η φράση-επίλογος της άποψής μου για την έκθεση αυτή. Και ποιός ο λόγος η τελευταία μου φράση να αποτελεί και την εναρκτήρια; Μα, γιατί απλά τόσο ηχηρή ήταν η εντύπωση που αισθητηριακά αποτυπώθηκε μέσα μου. Η εντύπωση ότι η γραφή των τριών εικαστικών ήταν τόσο κοντά στην κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα. Τόσο κοντά σ’αυτήν ώστε να θέλουν να απομακρυνθούν απ’αυτή το γρηγορότερο. Όπως όλοι μας, άλλωστε... Η εναρκτήρια φράση δεν μου ανήκει. Είναι τμήμα ενός ποιητικότατου κειμένου του συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη που περιλαμβάνεται στον -πλουσιοπάροχο είναι αλήθεια- κατάλογο που αναφέρεται στην έκθεση. Μια έκθεση που πραγματοποιήθηκε στο χώρο «Πότνια Θηρών»,στα Εξάρχεια. Ένας χώρος που στεγάζεται σε νεοκλασσικό κτίριο. Κεντρικά της όψης του κτιρίου μια σημαία τοποθετημένη σε ένα μικρό μπαλκόνι με παραπλάνησε προς στιγμή, αφού πίστεψα ότι βρίσκομαι μπροστά σε ένα κτίριο πρεσβείας ή κάποιας άλλης αντίστοιχης υπηρεσίας. Κι όμως. Επρόκειτο για μια σημαία της...έκθεσης. Μια σημαία που πάνω της ήταν γραμμένα τα στοιχεία της έκθεσης...Πολύ πρωτότυπο ως ιδέα. Η κυματισμός της μου έγνεφε να μπω γρήγορα μέσα. Κι αυτό έκανα...

Θεατρική παρουσίαση: "ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ"

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Έλενα Πατρικίου                                          

Άποψη για την παράσταση της 27/12/2008... 

του Νίκου Νικολούδια

Όταν πληροφορήθηκα για την απόπειρα δραματοποίησης και θεατρικής παρουσίασης του Κομμουνιστικού Μανιφέστου από την, μαρξιστικών πεποιθήσεων, συγγραφέα και σκηνοθέτιδα Έλενα Πατρικίου κυριεύθηκα από μεγάλη περιέργεια,τέτοια που με ώθησε σε μια αγχώδη προσπάθεια να εξασφαλίσω ένα εισιτήριο,δεδομένου ότι οι παραστάσεις τελείωναν. Περιέργεια για να δω με ποιο τρόπο μπορεί κάποιος να μετατρέψει ένα φιλοσοφικό κείμενο σε θεατρικό. Κυρίως όμως περιέργεια για να δω το εξής.Πώς ένας μαρξιστής καλλιτέχνης προσεγγίζει ένα μαρξικό κείμενο; Και το πιο σημαντικό. Τι μορφή δίνει στη θεατρική μεταφορά του; Μια μορφή αντίστοιχη με μια σοσιαλιστικού ρεαλισμού αισθητική; Ή μήπως μια μορφή με ποικίλα εκφραστικά μέσα που όμως ενέχουν τον κίνδυνο να παραπέμψουν σε στείρο αισθητισμό; Τελικά επιλέγει το δρόμο της στράτευσης στην κοινωνική μορφή τέχνης; Ή ακούει τη φωνή της καρδιάς του κι εκφράζεται αδέσμευτα και χρησιμοποιεί ό,τι του υπαγορεύει η αμιγής καλλιτεχνική του υπόσταση; Βρισκόμενος μπροστά σ’αυτό το σταυροδρόμι προβληματισμού πήγα να παρακολουθήσω την παράσταση. Και δεν κρύβω ότι διακατεχόμουν από μεγάλη ένταση, σαν να ήμουν ο ίδιος στη θέση της Πατρικίου...

WALTER BENJAMIN: Θέσεις για την ιστορία της Φιλοσοφίας

 Άποψη για την παράσταση      BIOS      26/02/2009

του Νίκου Νικολούδια

Στην εποχή της αποϊδεολογικοποίησης, της αποπολιτικοποίησης και της απόλυτης αποχαύνωσης και νωθρότητας μια ομάδα νέων ανθρώπων τολμά να αγγίξει ένα, κατ’ ομολογία, κείμενο υψηλής πνευματικής ευρύτητας και ιδιαίτερα  συμπυκνωμένου,αμιγούς φιλοσοφικού και κοινωνικοπολιτικού λόγου. Πρόκειται για τις «Θέσεις για την Ιστορία της Φιλοσοφίας» του Μπένγιαμιν. Η μεταφορά του κειμένου στη θεατρική σκηνή έγινε με τη μορφή της performance και όχι με όρους κλασσικής θεατρικής παρουσίασης.Για τη γενικότερη εικόνα της παράστασης θα μιλήσω παρακάτω...

Ομάδα Σημείο Μηδέν-"Στη σωφρονιστική Αποικία"

ΧΩΡΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ - ΠΡΩΗΝ ΚΡΑΤΗΤΗΡΙΑ ΓΚΕΣΤΑΠΟ

Εντυπώσεις από την παράσταση... Μάρτιος 2009

του Νίκου Νικολούδια

Ξεκίνησα να πάω και να παρακολουθήσω τη θεατρική εκδοχή του διηγήματος «Στην Αποικία των καταδίκων» του αγαπημένου Φραντς Κάφκα με μεγάλη διάθεση για δυο λόγους. Πρώτον, γιατί ήταν η πρώτη φορά που το έργο αυτό παρουσιαζόταν στην Ελλάδα και δεύτερο γιατί ο σκηνοθέτης της, Σάββας Στρούμπος, επέλεξε να εμπλουτίσει το κείμενο της παράστασης τόσο με αποσπάσματα από το βιβλίο του Κ. Κάππου «Η Επανάσταση που έρχεται» όσο και με μαρτυρίες κρατουμένων του Γκουαντάναμο. Αυτές οι προσθήκες μαρτυρούσαν ότι οι συντελεστές είχαν αποφασίσει να προσεγγίσουν το καφκικό γραπτό με ευρύτερη ματιά. Η παρακολούθηση της παράστασης απέδειξε τα προαναφερθέντα...

Για τη συναυλία αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, την οποία διοργάνωσε η ΚΝΕ

(Το κείμενο δεν αναφέρεται στην ευοίωνη πλειοψηφία των καλλιτεχνών που συμμετείχαν στη συναυλία, στηρίζοντας το σημαντικό σκοπό της, ούτε στους διοργανωτές που πήραν τη σημαντική αυτή πρωτοβουλία, αλλά σε κάποιες, λίγες, απροσδόκητες συμπεριφορές).

Λίγα λόγια συντροφικά. Στις συναυλίες αλληλεγγύης δε διαφημίζουμε τη δισκογραφιμένη «πραμάτεια» μας, δεν αναφερόμαστε σε δισκογραφικές εταιρίες, δεν κραυγάζουμε το όνομά μας, δεν ακονίζουμε φιλοδοξίες μουσικής καριέρας, ούτε, φυσικά, κάνουμε τους διασκεδαστές. «Κλείνουμε» το αλλοτριωμένο «καλλιτεχνικό στόμα» μας και πασχίζουμε να γίνουμε ένα με τον σπαρασσόμενο (παλαιστινιακό) λαό, ένα με τον αλληλέγγυο (ελληνικό) λαό, διαφορετικά καλά θα κάνουν και οι δύο να μας «πάρουν με τις πέτρες», σημαδεύοντας στον πυρήνα της φτηνής καλλιτεχνικής εγωπάθειάς μας.